Ευρώ ή δραχμή: Ένα πλασματικό δίλημμα

Σε μια συγκυρία που δείχνει παραπάνω από βέβαιο ότι έρχεται μεγάλη θύελλα στην Ευρώπη, ως προς τη συνοχή και την προοπτική της, με αφετηρία την Ισπανία, η Ελλάδα δεν μπορεί να βρίσκεται με υπηρεσιακή πρωθυπουργό την πρόεδρο του Αρείου Πάγου.

Στο ενδεχόμενο κυβέρνησης που ισχυροποιείται με πρωθυπουργό τον κ. Φ. Κουβέλη ή κάποιον άλλο, στήριξη από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και στην καλύτερη περίπτωση ανοχή από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ζήτημα δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά η παραμονή της χώρας στο ευρώ και η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου.

Την τελευταία διετία, ενώ η Ευρώπη έχει καλύψει την έκθεσή της, ως χώρες και ως τράπεζες από τυχόν παύση πληρωμών της Ελλάδας και έξοδο της από το ευρώ, στην Ελλάδα έχει συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Με διακηρύξεις και εμμονές δηλώνεται ποικιλοτρόπως και εμμονικά η πίστη και η αφοσίωση στο ευρώ, ως μοναδικός υπαρξιακός βραχίονας για το έθνος και για την οικονομική πιθανότητα της χώρας. Το όλο σκεπτικό που ακολουθήθηκε από το 2009 είναι ένα λάθος στην στρατηγική του θεώρηση.

Μια σοβαρή κυβέρνηση θα έπρεπε να επεξεργαζόταν ταυτόχρονα δύο βασικές εκδοχές. Η πρώτη της παραμονής στο ευρώ. Η δεύτερη, η αποχώρηση από το ευρώ και η επιστροφή στη ζώνη δολαρίου. Η πρώτη εκδοχή θα έπρεπε να συνοδεύεται από τρία σενάρια, το καλό, το κακό και το ενδιάμεσο. Η δεύτερη επίσης από τρία αντίστοιχα σενάρια. Στην πρώτη εκδοχή θα έπρεπε να μην είχε επιτραπεί η συγκρότηση των εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων με μοναδικό κριτήριο τους πολλαπλασιαστές της ύφεσης και της εξαθλίωσης της κοινωνίας όπως συνέβη. Στη δεύτερη εκδοχή θα έπρεπε να υπάρχουν συζητήσεις και με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, αλλά και τις επενδυτικές τράπεζες της Γουόλ Στριτ, αλλά και του κόσμου για το ποια θα έπρεπε να είναι η φάση προσαρμογής από το ευρώ στη ζώνη δολαρίου, αλλά και ποιες οι βάσεις της στήριξης μιας τέτοιας αναγκαστικής ή εθελοντικής πορείας, από εκτός Ευρώπης δυνάμεις.

Τίποτα απ’ αυτά δεν συνέβη. Σήμερα η Ευρώπη είναι απολύτως καλυμμένη έναντι του ελληνικού ζητήματος και η Ελλάδα απολύτως εγκλωβισμένη στη βούληση του Βερολίνου και των Βρυξελλών για την τύχη της εντός του ευρώ.

Χρειαζόμαστε έστω και υπό τις παρούσες συνθήκες μια κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, αλλά συνεννόησης της κυβέρνησης και με την επόμενη αντιπολίτευση, προκειμένου να οργανωθούν οι δύο βασικές εκδοχές, αλλά και τα σενάρια που τις ακολουθούν. Αντί γι’ αυτό, τα κόμματα και οι πολιτικές τους ηγεσίες αναλώνονται σε ασκήσεις μικροπολιτικής, με πολλά ενδεχόμενα να πάμε κα πάλι σε εκλογές, στις 17 Ιουνίου και σε νέο κύκλο συζητήσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης τότε.

Δεν γίνεται επαρκώς κατανοητό ότι το ζητούμενο δεν είναι μόνον η ύπαρξη κυβέρνησης, αλλά η μελέτη σε εθνική βάση των συνθηκών και των όρων η της δυνατότητας παραμονής στο ευρώ, αλλά και οι όροι και οι διαδικασίες αποχώρησης προς το συμφέρον, όσο το δυνατόν, της Ελλάδος και των Ελλήνων και όχι των ευρωπαίων, των Γερμανών και των πιστωτών.

Το βασικό ζητούμενο είναι σε τι Ελλάδα προσδοκούμε και πως αυτή η Ελλάδα μπορεί να οργανωθεί. Τα νομίσματα από μόνα τους δεν αποτελούν εθνική ταυτότητα, ούτε κοσμοθεωρία. Πρέπει να είσαι απολύτως χρεοκοπημένος εθνικά και υπαρξιακά, σχεδόν ανόητος για να πιστεύεις κάτι τέτοιο…