Θέλουμε ή όχι τις Ηνωμένες Πολιτείες της Γερμανίας;

Στον αντίποδα οι Μεσόγειοι και ειδικά οι ¨Έλληνες είναι πολύ γνωστοί για τη δραματικότητα τους. Είτε πρόκειται για χαρές είτε για λύπες , οι αντιδράσεις τους είναι πολύ έντονες, σχεδόν θορυβώδεις. Στην προκειμένη περίπτωση , όμως και στον δρόμο για τις δεύτερες κάλπες μέσα σε ένα μήνα στην Ελλάδα, οι Έλληνες είναι πολύ πιο ψύχραιμοι από τους Γερμανούς.

Αυτό τουλάχιστον διαφαίνεται και από την περιπέτεια του τηλεφωνήματος της Καγκελάριου στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας παρακαλώ και όχι στον ομόλογο της, υπηρεσιακό φυσικά, πρωθυπουργό. Η συνομιλία διεξήχθη μέσω διερμηνέων , παρά το γεγονός ότι ο κ. Παπούλιας είναι πολύ καλός γνώστης της γερμανικής. Η ουσιώδης αυτή λεπτομέρεια δείχνει ότι υπήρχαν ελάχιστα περιθώρια για παρερμηνείες σε σχέση με το τι συζητήθηκε μεταξύ της Μέρκελ και του Παπούλια. Προς τι λοιπόν η δραματική συνέχεια; Οι αλλεπάλληλες διαψεύσεις , η ένταση και η σύγχυση , μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας, σε υψηλότατο θεσμικό επίπεδο;

Οι Γερμανοί σε επίπεδο Καγκελαρίας , θέλησαν μια ξαφνική κρίση με την Ελλάδα. Όχι μια τυχαία στιγμή. Αλλά ενώ ξεκινούσαν οι συζητήσεις της G8, στο Καμπ Ντέιβιντ , στις ΗΠΑ και υπήρχε σε εξέλιξη η συνάντηση του νέου Γάλλου Προέδρου Ολάντ , με τον Μπάρακ Ομπάμα , με κύριο πιάτο στο μενού την Ελλάδα. Αλήθεια είδατε το ύφος του Αμερικανού Προέδρου όταν ο Γάλλος ομόλογος του , έκανε δηλώσεις μπροστά στα διεθνή μίντια ; Ήταν μάλλον ασυνήθιστο για τον Αμερικανό πρόεδρο. Ήθελε να δείξει κάτι σαν «τον έδειρα πολύ , για να πει αυτά που λέει και πάλι αμφιβάλω αν θα τα πει όπως πρέπει.»

Είναι ωραίο να έχεις από την πλευρά σου τους Αμερικανούς, νοιώθεις και εσύ ισχυρός και εξασφαλισμένος. Είναι κάτι που στερήθηκαν σε μεγάλο βαθμό , τις τελευταίες δεκαετίες οι Έλληνες και είναι παραπονούμενοι, αφού η Ουάσιγκτον επανειλημμένως σε μια σειρά από ζητήματα υψίστης εθνικής σημασίας για την Ελλάδα , ήταν από την πλευρά της Τουρκίας. Για τον λόγο αυτό και η πικρία και ο αντιαμερικανισμός.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως και σε σχέση με την θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη δεν μπορούμε να έχουμε παράπονα. Οι Αμερικανοί σε επίπεδο Προέδρου και κυβέρνησης, στο υψηλότατο δηλαδή επίπεδο , μας στηρίζουν σε όλη αυτή την περιπέτεια της τελευταίας τριετίας. Έτσι και τώρα. Αυτό όμως κάθε άλλο παρά ενθουσιάζει τους Γερμανούς. Τη φυλή και το έθνος που αγαπά τον Καρλομάγνο. Το ιστορικό πρόσωπο και ηγέτη που θέλησε να κατακτήσει την Ευρώπη συγκροτώντας την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους. Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με το παρόν ; Με την εταιρική Ευρώπη του κοινού νομίσματος;

Απόλυτη . Η Γερμανία θέλει να αντιμετωπίσει την δημοσιονομική κρίση συνοχής στην ευρωζώνη, προωθώντας την πολιτική Ένωση. Το ομολόγησε ή καλύτερα προδιάθεσε για αυτό ο υπουργός Οικονομικών του Βερολίνου, ο πολύς κ. Σόιμπλε, κατά τη διάρκεια της τελετής βράβευσης του με το μετάλλιο Καρλομάγνος. . Πολιτική Ένωση της Ευρώπης στην ουσία είναι η γεμανοποίηση της. Το τέλος των αυτοδιοικούμενων Εθνών. Η αντιμετώπιση τους σαν κάτι ανάλογο με την συγκρότηση των φυλών των βαρβάρων στο γερμανικό έθνος. Την ιστορία της γέννησης αυτού του έθνους που δεν είναι τόσο παλιό όσο θέλει να φαίνεται , αλλά και πολύ διαφορετικό από το λίγο νεότερο του το Αμερικανικό, δεν την γνωρίζουμε σε επαρκή βαθμό στην Ελλάδα..

Η Μέρκελ με το τηλεφώνημα της στον Παπούλια , έναν αυτοκρατορικού τύπου χειρισμό δηλαδή θέλησε να κάνει το πρώτο βήμα της χειραγώγησης των «Ατάκτων» Ελλήνων , όχι πλέον σε σχέση με τα δημοσιονομικά, αλλά με αφορμή αυτά, για την Πολιτική Ένωση της Ευρώπης.

Είναι τελικά απλό , διαφαίνεται και από την ομοψυχία των αντιδράσεων από Ελληνικής πλευράς. Μπορεί στα οικονομικά και σε σχέση με τα Μνημόνια , κάποιοι να υπέγραψαν την παράδοση της χώρας στην ευρωπαϊκή και ουσιαστικά γερμανική υπερδομή. Όταν όμως το ζήτημα τεθεί πολιτικά, οι Έλληνες , αν και χρεοκοπημένοι, εξουθενωμένοι , ταπεινωμένοι θα αντιδράσουν συλλογικά, θα μπορούσαμε να πούμε αυθορμήτως εθνικά.

Η Ευρώπη μπορεί να διαλυθεί με δύο τρόπους. Ο πρώτος να μην οδηγηθεί σε ποσοτική χαλάρωση του ευρώ, που σημαίνει πληθωρισμό της τάξης του 3-4%, να δανείζεται δηλαδή από τις αγορές με μεγαλύτερα επιτόκια. «Κούρσα» που οδηγεί η Γερμανία αρνούμενη πεισματικά κάτι τέτοιο. Ο δεύτερος να μην δεχθούν τα Έθνη της να συγχωνευθούν , υπό τον κυρίαρχο μέτοχο, τους Γερμανούς. «Κούρσα» που όπως όλα δείχνουν, το επιζητά και η ίδια η Γερμανία άλλωστε , θα οδηγήσει η Ελλάδα.

Η Ένωση του ευρώ θα διαλυθεί είτε αποχωρήσει η Γερμανία, είτε η Ελλάδα. Η πρώτη διαδρομή πιο γρήγορη, σχεδόν άμεση. . Η δεύτερη με περισσότερα διάδοχα στάδια. Από την διεθνή οικονομική κοινότητα θα προτιμηθεί η δεύτερη.

Κατά την άποψη μου , όπως και κάποιων ακόμη , η Ελλάδα δεν πρέπει να φοβηθεί την εξέλιξη. Θα πρέπει όμως να την διαπραγματευθεί με επάρκεια και προς το συμφέρον του Έθνους και του Λαού. Αλήθεια τι κάνουμε πλέον εδώ; Πόσο αφορά εμάς το όραμα του Καρλομάγνου ; Το πιο παλιό Έθνος στην Ευρώπη , τι δουλειά ‘έχει με την ύβρη του Γερμανικού Έθνους , να επιζητά να αποτελέσει τη νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δύο αιώνες μετά την Γαλλική Επανάσταση όταν η Ευρώπη ολόκληρη πλέον και όχι η Ελλάδα , έχει συγκροτηθεί και εξελιχθεί βάση των Εθνών της ;

Και αν τελικά οι Γερμανοί θέλουν τόσο το δημοψήφισμα στην Ελλάδα για την ευρωζώνη, γιατί πετροβόλησαν τον Γ. Παπανδρέου προ μηνών , όταν ψέλλισε κάτι τέτοιο; Αλλά αν επιμένουν να κάνουμε δημοψήφισμα.

Όμως το ερώτημα να είναι πραγματικό και όχι ψευδεπίγραφο , τάχα για το ευρώ. Ας ερωτηθούν οι Έλληνες και στη συνέχεια και οι άλλοι Λαοί. Θέλετε να ανήκετε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Γερμανίας ή όχι ; Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα . Ας τελειώσουν λοιπόν κάπου τα ψέματα. Ο χρόνος είναι κρίσιμος. Οι Έλληνες εξαθλιώνονται. Η χώρα εκποιείται. Το μέλλον εκεί έξω περιμένει. Δεν μπορούμε να καθυστερούμε επειδή διστάζουμε …