"Mην γαμ.."είπε. Ποιος; Αγαπητό μου Καννολόγιο (Μέρες 3,4,5: 18-20/5)

Αγαπητό μου Καννολόγιο

Μήπως έχεις τη διεύθυνση του Ερθρού Σταυρού εδώ στις Κάννες να μου τη δώσεις; Γιατί στο ορκίζομαι καννολόγιο μου, παρακευοσάββατoκύριακο στις Κάννες, είναι μια πολύ λιγότερο διασκεδαστική υπόθεση από αυτό που φαντάζεσαι. Ειδικά όταν βρέχει, που δεν έχει σταματήσει να βρέχει εδώ και τρεις μέρες και η Κρουαζέτ είναι πλημμυρισμένη από μαυρούληδες που σου πουλάνε ομπρέλες όπως στην Αθήνα (μάλλον είναι παγκόσμια μόδα το φαινόμενο) την ώρα που εσύ τρέχεις σαν τρελός στους δρόμους για να προλάβεις προβολές, κινδυνεύοντας να χάσεις το μάτι σου μέσα στο συνωστισμό από τις ανοιχτές ομπρέλες των περαστικών.

Και πες ότι εντάξει, την πρόλαβες την προβολή. Τι ακολουθεί μετά; Η χαρά της ζωής: Υστερικές λεσβίες με ψυχιατρικά προβλήματα που τις αλυσοδένουν και τους κάνουν εξορκισμό μέσα στο μοναστήρι (Beyond the hills), γριές με αλτζχάιμερ που τα κάνουν πάνω τους και ψελλίζουν ακατάληπτες λέξεις την ώρα που ο αγαπημένος τους σύζυγος τις μαζεύει κατουρημένες από το κρεβάτι (Amour), βαζάκια με κομμένα ανθρώπινα αρχίδια μέσα για δώρο σε διεφθαρμένους μπάτσους (Lawless), δάσκαλοι νηπιαγωγείου που τους κατηγορούνε για παιδεραστές και τους πετάνε κονσέρβες κατακέφαλα μέσα στο super market (The Hunt) και ο Ντάριο Αρτζέντο στην απόλυτη 3D παρακμή του με έναν «Δράκουλα» που αν τον είχε σκηνοθετήσει ο Έντ Γουντ θα τα πήγαινε πολύ καλύτερα.

Ξέρω ‘γω τι να πω, μάλλον αν δεν είσαι στα μαύρα σκοτάδια της ανθρώπινης φύσης, δεν μπορείς να κάνεις τέχνη, γιατί από ότι βλέπω στις βαθμολογίες των ξένων κριτικών, μην δούνε μαυροψυχιά, κατάθλιψη και ρυθμούς αργόσυρτους σαν του μουντζούρη που σε πήγαινε Θεσσαλονίκη σε 12 ώρες, εκεί είναι που δίνουν τα αστεράκια τους. Μέχρι αυτή τη στιγμή πρώτα στις προτιμήσεις των κριτικών είναι το «Beyond The Hills” του Μουντζίου και δεύτερο το «Amour» του Μίκαελ Χάνεκε, ενώ στον πάτο βρίσκονται το Αιγυπτιακό «Αfter the Batlle” (που συμφωνώ ότι εκεί πρέπει να βρεθεί) και το «Paradise Love” (που δε συμφωνώ ότι εκεί πρέπει να βρεθεί) και πολύ χαμηλά κινήθηκε επίσης το «Lawless».

Για το Αιγυπτιακό, το «Paradise Love» και το «Rust & Bones» στα έχω ήδη πει Καννολόγιο μου, πάμε λοιπόν στα επόμενα. Το «Βeyond the hills» που είναι στην ουσία η πρώτη μεγάλου μήκους του Μουντζίου μετά το «4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 μέρες» που είχε κερδίσει το Χρυσό Φοίνικα, στη διομισάωρη διάρκεια του μου έβγαλε το χτικιό. Ναι, εξαιρετική η κεντρική ιστορία κι αυτά που θέλει να πει ο θείος αλλά στα δικά μου μάτια υπάρχει πολύ πιο σύντομος δρόμος να κάνεις κάτι τέτοιο. Παρ’ όλα αυτά και με δεδομένο ότι είμαι υποκούλτουρος, οφείλω να σου πω ότι οι περισσότεροι κριτικοί εδώ στις Κάννες έχουν ξετρελαθεί. Για τον «Δράκουλα» του Αρτζένο που ήταν εκτός διαγωνιστικού δεν έχω να πω τίποτα. Τι να πεις απέναντι σε έναν σκηνοθέτη που αγάπησες όσο λίγους και εξευτελίζεται με αυτόν τον τρόπο; 3D με εξαίσια φωτογραφία του Λουτσιάνο Τόβολι σε ένα σκηνικό που μοιάζει να έχει ξεμείνει από άλλη ταινία, δέκα κομπάρσους, τέσσερις ηθοποιούς και φριχτά ψηφιακά εφέ, με αποκορύφωμα αυτό στο οποίο ο Δράκουλας μεταμορφώνεται σε μια γιγάντια ακρίδα για να σκοτώσει κάποιον συν ένα τρένο που μπροστά του, το τρένο της Μιμής Ντενίση στην Άννα Καρένινα, ήταν blockbuster.

Πάμε και στο «Lawless” που είναι ένα καλοδεχούμενο γκανγκστερικό βίαιο ουέστερν στα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης, σε σενάριο και μουσική του Νικ Κέιβ και σκηνοθεσία του Τζον Χίλκοατ («Ο Δρόμος»). Το θέμα είναι πως ναι, μια χαρά περνάς, από αίμα έχει τόνους και ο Γκάι Πιρς σκιαγραφεί έναν από τους πιο σπαστικούς κακούς που έχεις δει τελευταία στο σινεμά, αλλά για φεστιβάλ την ταινία δε τη λες. Όσο για τον Μίκαελ Χάνεκε και το «Αmour" (άλλος ένας πρόσφατος νικητής του Χρυσού Φοίνικα με τη «Λευκή Κορδέλα») το πράγμα πάει ως εξής: Ναι, είναι η πιο τρυφερή ταινία του Χάνεκε (αν κι αυτό όσον αφορά το σινεμά του Χάνεκε είναι μια σχετική υπόθεση) και μια από τις πιο τίμιες απέναντι στο θέμα της, όσον αφορά τη σχέση ενός ζευγαριού γερόντων (εκπληκτικοί οι Ζαν Λουί Τρεντινιάν και Εμανουέλ Ριβά) εκ των οποίων η γιαγιά κλατάρει με άνοια κι εμείς παρακολουθούμε όλη της την πορεία μέχρι το αναπόφευκτο τέλος. Σε δύο ώρες και 10 λεπτά διάρκεια, και με τους ρυθμούς στο πάτωμα, ούτε εύκολο θέαμα είναι, και φυσικά ούτε ευχάριστο. Όμως και αλήθεια έχει και δύναμη έχει και σε χτυπάει κέντρο στο στομάχι και το συναίσθημα, με τέτοιο ανεπιτήδευτο και ευθύ τρόπο που δεν είμαι σίγουρος ότι θα το άντεχα σύντομα ξανά.

Όσο για το «Hunt», για τους περισσότερους σηματοδοτεί την επιστροφή σε φόρμα του Τόμ Βίντερμπεργκ αν και προσωπικά θεωρώ άδικο τον παραπάνω χαρακτηρισμό εφ’ όσον μια και δυο χαρές τον είχα δει σε φόρμα και με το αδικημένο «Submarino». Κοινωνικό θρίλερ μεστό, δουλεμένο, χορταστικό και ανοιχτό στο κοινό με ήρωα έναν δάσκαλο νηπιαγωγείου που κατηγορείται άδικα για παιδεραστία, η φήμη παίρνει τερατώδεις διαστάσεις κι αυτός πρέπει να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας.Για τον Αμπάς Κιαροστάμι και το «Like someone in love» μη με ρωτήσεις Καννολόγιο μου διότι πολύ απλά δεν έχω σκοπό να τω δω και θεωρώ πως αυτό είναι μια πράξη απόλυτης υγείας και σεβασμού απέναντι στον εαυτό μου όπως το ίδιο σκοπεύω να πράξω και με το κορεάτικο «In another Country” που πρωταγωνιστεί η Ιζαμπέλ Ιπέρ και είναι λέει τρεις γυναίκες με το ίδιο όνομα σε μια χώρα που είναι μια άλλη χώρα, καταλαβαίνεις εσύ τώρα από αυτά, και επίσης δεν έχω καμία διάθεση να δω ούτε τον νέο Κεν Λόουτς που κάνει κομεντί με το «Angel’s Share” γιατί βαριέμαι φριχτά.

Όσο για το τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ, να σου πω εν τάχει πως τις καλύτερες των καλύτερων εντυπώσεων άφησε το «Beasts of the southern wild» που είχε διαπρέψει και στο φεστιβάλ του Sundance, ενώ ένα περίεργο μπαζ υπάρχει γύρω από το αυστραλέζικο «The Sapphires” που αφορά σε ένα soul group από γυναίκες Αβοριγίνες οι οποίες περιοδεύουν τραγουδώντας στα στρατεύματα των αμερικάνων στον πόλεμο του Βιετνάμ, και το μπαζ προέκυψε επειδή την ταινία αγόρασαν οι αφοί Γουαϊνστάιν. Κατά τα άλλα, όπως καταλαβαίνεις Καννολόγιο μου, με αυτά και με εκείνα, εξαλλοσύνες ιδιαίτερες δεν έχω να σου περιγράψω από τις τελευταίες μέρες, γιατί πολύ απλά δεν τις έκανα. Μοναδική εξαίρεση μόνο κάτι κουλές συνομιλίες γνωριμίας με γάλλους στο ίντερνετ για ραντεβού που μου μιλάνε αραμπέσκ και δεν τους πιάνω και γι αυτό τους απαντάω συνέχεια «Οui» και πολύ φοβάμαι ότι έχω βγάλει το όνομα του εύκολου γι αυτό και πιο μετά τους λέω ότι έχω 40 πυρετό και δεν μπορώ να τους συναντήσω, μπας και φανώ δύσκολος.

Την Παρασκευή το πρωί συνάντησα από κοντά τη Μαριόν Κοτιγιάρ για να της πάρω συνέντευξη για το «Μarie Claire» η οποία ήταν μια γλύκα σκέτη, εύθραυστη και όμορφη, καθισμένη μπροστά σε κάδρα με σκίτσα του Μπασκιά, αλλά και με απόλυτο έλεγχο στις απαντήσεις της. Πήγαινα να της κάνω πουτανιές στις ερωτήσεις μου κι αυτή τις ξεγλιστρούσε με εξαιρετική ευκολία, έξυπνου άνθρώπου (εκτός και αν οι ερωτήσεις δεν ήταν τόσο πουτανιάρικες όσο θέλω να νομίζω γιατί ακόμα συνερχόμουνα από την προηγούμενη μέρα). Αργότερα συνάντησα και τον τουρκογερμανό σκηνοθέτη Φατίχ Ακίν που αγαπάει ιδιαίτερα την Ελλάδα και τα έχωσε χοντρά στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά το τι κάνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, ενώ μου δήλωσε ξεκάθαρα ότι απεύχεται να ενταχθεί η Τουρκία στην ευρωζώνη εφ’όσον η ευρωζώνη έχει ως μόνο της κριτήριο το κέρδος των ισχυρών. Την Κυριακή το βράδυ γιορτάσαμε σε ένα εστιατόριο τα γενέθλια του Σογκούν με τούρτα έκπληξη από ένα πανάκριβο τουρτάδικο, το Le Νotre με γλυκά να λιώνουν σαν αφρός στο στόμα σου και επιχρυσωμένα στικάκια βανίλιας που ο Σογκούντα πήρε για να τα κάνει κόσμημα και αργότερα τη νύχτα πήγα πάλι στον κύριο που ήθελε να μου δείξει τα γραμματόσημα του και κοιμήθηκα εκεί στο ξενοδοχείο του το Grey D' Albion γιατί έχει ανατομικό στρώμα (700 ευρώ το βράδυ του κοστίζει του έρμου) ενώ το στρώμα στο σπίτι που μένω είναι καναπές - κρεβάτι και πιάνεται το σβερκί μου.

Από διάσημους αυτές τις μέρες, η παρέλαση δεν έχει σταματημό, με πιο συγκινητική στιγμή από όλες, τη συνάντηση μετά από ωκεανούς χρόνου, του cast μίας από τις ομορφότερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου που προβλήθηκε αποκατεστημένη σε ειδική προβολή: «Κάποτε στην Αμερική» του Σέρτζιο Λεόνε με τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τζέιμς Γουντς και Τζένιφερ Κόνελι στην Κρουαζέτ να μου θυμίζουν το λόγο για τον οποίο κάνω αυτή τη δουλειά. Η Άζια Αρτζέντο μαζί με τον μπαμπά της Ντάριο ξεσήκωσαν τα πλήθη στο after midnight screening του φρικαλέου «Δράκουλα» και οι Μπεν Στίλερ, Κρις Ροκ και Ντέιβιντ Σουίμερ, ήταν αρκούντως φωτογενείς απέναντι στα καθήκοντα προώθησης του καρτούν «Madagascar 3» στο οποίο δανείζουν τις φωνές τους. Μαζί τους και η Τζέσικα Τσάστειν που έχει κατσικωθεί στις Κάννες εφ’ όσον πρωταγωνιστεί και στο «Lawless». Από το οποίο «Lawless”, χαρήκαμε την εμφάνιση του Νικ Κέιβ στο κόκκινο χαλί αλλά και του εξαιρετικού στην ταινία Σία Λα Μπεφ, που επιτέλους αρχίζει να πλησιάζει την υποκριτική δυναμική του και υπόσχεται ένα εξαιρετικό μέλλον. Παρούσα όπως πάντα η Σοφί Μαρσό που κατοικεί στη γη που την ξέχασε ο χρόνος, παρών και ο Τζάκι Τσαν με τη γνωστή χαρτιτωμενιά του μεσήλικα – κλόοουν – σούπερσταρ – καρατέκα με αφορμή την προβολή της ταινίας του «Project A» από το 1982 στο Cinema De La Plage, το καλοκαιρινό υπαίθριο δηλαδή που είναι στημένο στην παραλία της Κρουαζέτ δίπλα στο κύμα και φέτος με τόση βροχή μένει συνεχώς κλειστό και λασπωμένο.

Αστέρι του διημέρου ο Σον Πεν, τόσο με την παρουσία του στα βραβεία της Chopard όσο και με το φιλανθρωπικό gala για τα θύματα του σεισμού στην Αϊτή με special guest star συνδιοργανωτή μαζί με την Chopard τον Τζόρτζιο Αρμάνι, και την σούπερ μοντέλα και σύντροφο του Πεν, Πέτρα Νέμκοβα. Ο Πεν αφού παραδέχτηκε πως είναι κάτω από την επήρεια βότκας, άρχισε να λέει διάφορα ωραία με τη λέξη «fuck" πανταχού παρούσα όπως όταν πρότρεψε τις γυναίκες του gala «να πείτε στον άντρα σας ότι δεν πρόκειται να σε γαμ… σήμερα, σε περίπτωση που δε βάλεις το χέρι σου στην τσέπη για να πληρώσεις την γαμ.. κατάσταση». Με τόσα γαμ… μαζεμένα, και 7.500 δολάρια που κόστιζε το στασίδι κατ’ άτομο, συν μια δημοπρασία με αντικείμενο μια συνάντηση με τον Bono των U2 και άλλη μία με διακοπές πολυτελείας στη Bora Bora, ο κοινωνικά ευσυνείδητος χαβαλές κατάφερε να μαζέψει 1.3 εκ. ευρώ, πράγμα που είναι καλό γιατί με βάζει σε σκέψεις για την Ελλάδα. Θέλω να πω, ότι αν αύριο βράδυ κάνω ένα gala από μόνος μου, και πω, «όποιος πηδάει, πληρώνει για το χρέος της Ελλάδας» δε θα μάζευα κι εγώ κάτι; (Και σιγά μην το έδινα στο κράτος, θα πήγαινα πενταήμερη στη Λούτσα που έχει και καζίνο).

***Δείτε όλα τα trailer των ταινιών παρακάτω.

***Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στο terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης