Νάνος - χόμπιτ γδέρνει το δέρμα απ΄ τα κεφάλια γυναικών (Κάννες 10,11)

…πως το λένε οι φαντάροι όταν τελειώνει ο στρατός; Άλλη μια κι έξω από την πόρτα; (όχι, αυτό μου το λέγανε εμένα οι φαντάροι κάτι βράδια που ήμουν νεότερος κι έμπαινα κρυφά μόνος μου στο στρατόπεδο αναλαμβάνοντας χρέη καψιμί). Όπως και να έχει, αυτό ήταν πάνω κάτω, έπεσαν και τα βραβεία της Φοινικιάς και ήρθαμε πάλι στα ίσια μιας (ή στα στραβά μας εφ’ όσον επιστρέφω Ελλάδα.)

Είναι ωραίες οι τελευταίες μέρες του φεστιβάλ, νοιώθεις πιο ανάλαφρος, περπατάς στην Κρουαζέτ με το ύφος «επιβίωσα και φέτος» και παρατηρείς. Το αγαπημένο μου παρατηρητικό είναι τα Γαλλάκια γάλακτος με τις βερμούδες, τα t shirts πάνω στα νευρώδη σώματά τους, την αυθάδεια του εκλεπτυσμένα λαϊκού ζιγκολό στο βλέμμα και τις σαγιονάρες, που γκομενίζουν με αυτή τη μοναδική (και δικαιολογημένη) έπαρση του νέου που ξέρει ότι κανείς δεν μπορεί (και δεν υπάρχει και λόγος) να του αντισταθεί. Η πιο ωραία μάζωξη από τέτοια Γαλλάκια γίνεται έξω από το δημαρχείο της πόλης, που είναι στημένο ένα μίνι γήπεδο με άμμο και παίζουν ένα κουλό παιχνίδι που πετάνε σιδερένιες μπάλες, γι αυτό και όταν τα χαζεύω το κάνω διακριτικά μη θυμώσει κανένα Γαλλάκι και μου πετάξει την μπάλα στο δόξα πατρί κεφάλι, που να τρέχω τώρα που είμαι και ανασφάλιστος.

Ναι, στο φινάλε και το μετά φινάλε του φεστιβάλ, αρχίζεις πάλι και σκέφτεσαι σαν άνθρωπος και παρατηρείς τους ανθρώπους πράγμα που είναι όμορφο και αναζωογονητικό μετά από 12 μέρες που παρατηρείς ανθρώπους τόσο πλούσιους και διάσημους, που δεν μοιάζουν ακριβώς με ανθρώπους. Και μετά από 12 μέρες παρέα με κριτικούς κινηματογράφου που προκειμένου να αποδείξουν τη θέση τους σε μια διατροφική αλυσίδα που τους έχει για τίποτα εντελώς, δεν χάνουν ευκαιρία να ξερνάνε χολή για οτιδήποτε είδαν. Και τότε γιατί μπήκατε στον κόπο ρε αδέλφια και ανεβήκατε στις Κάννες και μάλιστα με δικά σας λεφτά (εφ’ όσον από ότι ξέρω σχεδόν καμία εφημερίδα δεν πλήρωσε φέτος έξοδα αποστολής) αν όχι για να το ευχαριστηθείτε; Για να λέτε σαν τον βλάχο τον ακάλεστο στη δεξίωση «ήμουν κι εγώ εκεί κι από φαγητό όλα χάλια, ούτε ένα κοκορέτσι δεν είχε;»

Είναι θλιβεροί οι άνθρωποι που έχουν στερηθεί πρόωρα την ικανότητα του να χειροκροτούν και να ενθουσιάζονται, μολονότι πολύ φοβάμαι πως φλερτάρω επικίνδυνα με την πιθανότητα να γίνω κι εγώ σύντομα ένας από αυτούς. Το παρατήρησα στο αεροπλάνο που με έφερνε πίσω. Μια παρέα από 16χρονα επαρχιωτόπουλα – παίχτες ομάδας, που είχαν ταξιδέψει για κάποιο παιχνίδι και που προφανώς δεν έχουν την ευχέρεια του συχνού αεροπορικού ταξιδιού και του ξιπασμού που αυτό συνεπάγεται, άρχισαν να χειροκροτούν μετά την προσγείωση, όπως κάναμε όλοι μας 20 χρόνια πριν. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν «τι βλάχοι θεέ μου». Και η δεύτερη μου αντίδραση (και αυτή για την οποία είμαι πιο περήφανος) ήταν «τι όμορφο πράγμα η αθωότητα και ο ενθουσιασμός και η επαφή σου με το πρωτόγνωρο που σε κάνει να συμπεριφέρεσαι σαν χαρούμενος αθώος».

Ναι, όσον αφορά στις Κάννες ομολογώ πως δεν έχω πλέον, 10 χρόνια μετά από την πρώτη μου εμφάνιση στο ψαροχώρι της Γαλλίας, το πλεονέκτημα αυτής της αθωότητας. Αλλά το παλεύω και προσπαθώ. Και για να στο αποδείξω αυτό Καννολόγιο μου, θα προσπαθήσω να σου περιγράψω όσο πιο σύντομα γίνεται (που δε γίνεται) πως πέρασα τις τελευταίες τρεις μέρες μου στις Κάννες αν και δεν είμαι σίγουρος πως τα θυμάμαι όλα (συν του ότι ξέρω πως με διαβάζει πλέον η μάνα μου που μαύρη η ώρα που της έδειξα το internet και πρέπει να αυτολογοκριθώ.

Τις δύο τελευταίες μέρες λοιπόν είδα τέσσερις ακόμα ταινίες, για καλό ή για κακό της ψυχικής μου υγείας. Πρώτα από όλα το «Ιn the fog” του Ρώσου Σεργκέι Λόζνιτσα που το είχα και για φαβορί του Χρυσού Φοίνικα επειδή το έκοψα πιο φεστιβαλικό. Γερμανική κατοχή σε ένα ρώσικο χωριό στα σύνορα, υπέροχη φωτογραφία, ατμόσφαιρα και προσέγγιση χαρακτήρων αλλά κι ένας ρυθμός που πρέπει να είσαι σκληροπυρηνικός σινεφίλ για να μην τον πάρεις (τον ύπνο ε;) λίγο στην προβολή.

Το «Cosmopolis» του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ με τον Ρόμπερτ Πάτινσον σε ρόλο απαιτήσεων που τον βγάζει εις πέρας με αξιοπρέπεια και φωτογένεια. Παρ’ όλα αυτά, το «Cosmopolis” που βασίζεται σε ένα cult μυθιστόρημα, με υπέροχους κι επίκαιρους διαλόγους πάνω στον καπιταλισμό και την κρίση, δεν είναι αυτό που νομίζεις από το trailer. Είναι μια ταινία διαλόγων που τα δύο τρίτα της είναι γυρισμένα μέσα σε μια λιμουζίνα. Ομολογουμένως ο Κρόνεμπεργκ έχει κάνει τρομερή δουλειά στον χειρισμό του περιορισμένου χώρου, όμως σεναριακά έχει γίνει μία μάλλον βαρετή και τσαπατσούλικη δουλειά, με copy paste των διαλόγων του βιβλίου και μηδαμινή προσπάθεια κινηματογραφικής μετάφρασης τους. Πράγμα που σημαίνει ότι θα βαρεθείς (παρά τη σκηνή σεξ μεταξύ του Πάτινσον και της Ζιλιέτ Μπινός που το κάνουνε όμως ντυμένοι) και στα multiplex πρόκειται να ακουστούν τόσα γιούχα από το ανυποψίαστο κοινό, που είχαν να ακουστούν από την εποχή του «Μάτια Ερμητικά Κλειστά».

Επόμενη στάση το «Mud» του Τζεφ Νίκολς, που είναι μια μη φεστιβαλική (κι αυτό το λέω για καλό) απόλαυση από μόνο του, με ήρωα έναν φυγά που δύο πιτσιρίκια τον βοηθάνε να ξεφύγει από τις διωκτικές αρχές προκειμένου να συναντηθεί με την αγαπημένη του. Κάτι σαν μια νέα εκδοχή του «Stand By Me» με ψυχαγωγικό συνδυασμό «βρώμικου» και μαγικού ρεαλισμού, εφηβικής αθωότητας και ενήλικου θρίλερ αγωνίας και ένα χορταστικό φινάλε που μπορεί να ξενερώνει στην σύμβαση του, αλλά για μένα είναι υπέρ του δέοντως καλοδεχούμενο. Εξαιρετικός ο Μάθιου Μακόναχι στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αναξιοποίητη η Ριζ Γουίδερσπουν, και ακραία προβληματική η ψηφιακή προβολή της ταινίας στις Κάννες με τον προτζέκτορα να μπλοκάρει, να βγάζει πράσινες γραμμές στην οθόνη, μετά να πετάει τη μία σκηνή πάνω στην άλλη σαν διπλοτυπία μεθυσμένου προβολαντζή και τα γιούχα να πηγαίνουν στην αίθουσα σύννεφο. Αυτό το λέω για να μη νομίζετε ότι είναι κανείς στο απυρόβλητο, ακόμα και το μεγαλύτερο φεστιβάλ του κόσμου είναι ικανό για τραγικές πατατιές, μολονότι λυπάμαι τον προβολαντζή που μάλλον μετά από αυτό τον βουτήξανε άκλαυτο με βαρίδια στα πόδια μέσα στα νερά της Κυανής Ακτής για πνίξιμο.

Τελευταία κινηματογραφική στάση εντός αιθούσης, στις 00.30 το βράδυ του Σαββάτου, η εκτός διαγωνιστικού προβολή μιας ακόμα ταινίας τρόμου, μετά τον αξιοθρήνητο «Δράκουλα» του Αρτζέντο. Του «Maniac». Τι είναι το «Maniac»; Ριμέικ μιας από τις πλέον κακόφημες και απαγορευμένες ταινίες τρόμου της δεκαετίας του 80 με ήρωα έναν μανιακό δολοφόνο που περιποιείται με ιδιαίτερα ευγενικό τρόπο θηλυκές ομορφιές στους δρόμους της Νέας Υόρκης, σφάζοντας τις και γδέρνοντας το δέρμα των κρανίων τους αλλά ταυτόχρονα ερωτεύεται μια άδολη κορασίδα. Στο ιδιαίτερα χορταστικό και αιματηρό ριμέικ που θα ευχαριστήσει με το παραπάνω τους λάτρεις του είδους, το ρόλο του «Μανιακού» τον παίζει ο καλοκάγαθος χόμπιτ Φρόντο Μπάγκινς. Ναι, ο τριχοπόδαρος νάνος του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», Ελάιτζα Γουντ ενηλικιώθηκε με περίεργο τρόπο επιλέγοντας να πρωταγωνιστήσει σε μια ακραία προκλητική ταινία τρόμου, που την παραγωγή και το σενάριο της υπογράφει ο υπέροχος Αλεξάντερ Αζά («Αίμα στους Λόφους») σφραγίζοντας με την στιλάτη αισθητική του το επί της οθόνης λουτρό αίματος.

Όπως καταλαβαίνεις Καννολόγιο μου, μετά από τόσα αίματα και κατάδικους στην οθόνη του σινεμά δεν μου ήταν και τόσο εύκολο να κάτσω σαν ήρεμος και καλοκάγαθος άνθρωπος σπίτι μου το Παρασκευοσάββατο. Γεγονός που με ώθησε σε δύο απονενοημένα διαβήματα. Την μεν Παρασκευή αποφάσισα να τσεκάρω λίγο την κίνηση των gay club των Καννών, ξεκινώντας από ένα καινούργιο μαγαζί, το G, στο οποίο με περίμενε αυτός ο κύριος που με καλεί σπίτι του κάθε φεστιβάλ να μου δείξει τα γραμματόσημά του, μαζί με την κοπέλα του, που ήρθε να τον επισκεφτεί μόλις έφυγε το αγόρι του, και θα έφευγε την άλλη μέρα, γιατί θα ερχόταν να τον επισκεφτεί η κόρη του από τον προηγούμενο γάμο του. Περάσαμε ωραία και πολιτισμένα, και μετά αυτοί έφυγαν για να δούνε τα γραμματόσημα από μόνοι τους, οπότε εγώ σκέφτηκα να συνεχίσω λίγο μπας και δω καμιά άλλη συλλογή γραμματοσήμων, αλλά με εξαίρεση ένα πορτιέρη που του πάτησα το πόδι όταν άρχισα να μεθάω δεν είδα τίποτα. Γι αυτό και συνέχισα στο Le Night, με ακόμα μια διπλή βότκα, από το οποίο και αποφάσισα να αποσυρθώ τα χαράματα, όταν διαπίστωσα ότι την έπεφτα σε κάποιον χοντρό χωρίς να έχω καταλάβει όση ώρα του την πέφτω ότι είναι χοντρός.

Την επόμενη, δηλαδή το Σάββατο, το παιχνίδι μετατοπίστηκε σε πιο κυριλέ περιβάλλον, αυτό του περιβόητου παριζιάνικου club Baron που έχει ανοίξει φέτος παράρτημα στις Κάνες, και για να μπεις μέσα λες το Δεσπότη Παναγιώτη. Εννοείται πως δεν με άφησαν να μπω μέσα, μετά πήρα τηλέφωνο τον κύριο με τα γραμματόσημα που ήταν μέσα, να πει κάτι στο αυτί του πορτιέρη, κι αυτός πήρε τον πορτιέρη και του είπε «Να φωνάξετε δυνατά το όνομα του κου Θεοδωρόπουλου ώστε να φανεί ότι είναι ξεχωριστός μπας και καλμάρει μετά το κάζο που του κάνατε και δεν τον αφήσατε να μπει γιατί είναι και υστερικός». Με φώναξε ο έρμος ο πορτιέρης, κι ευτυχώς τελευταία στιγμή θυμήθηκα ότι αυτό είναι το όνομά μου, και μπήκα μέσα, όπου ο γραμματόσημος μιλούσε με έναν παραγωγό, εγώ μιλούσα με την γκόμενά του γραμματόσημου, και μετά έριχνα βλέμματα ηδυπάθειας στον παραγωγό (εφ’ όσον μου είπανε ότι είναι λεφτάς) αλλά μάλλον του προκάλεσα τρόμο του ανθρώπου γιατί του έπεσε κάτω το ποτήρι του, το οποίο σημειωτέον εγώ το είχα κεράσει για να φανώ καμπόσος μαζί με τα ποτά όλης της παρέας, πληρώνοντας ένα 60άρι ευρώ που δεν τα είχα.

Επιστρέφοντας σπίτι κατά τις 4, ένιωσα μια αϋπνία από όλα αυτά οπότε και ζήτησα από την Πεφωτισμένη που είχε έρθει να κοιμηθεί μαζί μας για εκείνο το βράδυ να μου δώσει ένα από τα υπνωτικά της για να ξεραθώ. Μια ώρα μετά κι ενώ η Πεφωτισμένη μου έπαιζε από το Mac της ελληνικά σουξέ της δεκαετίας του 90 (την είχε επηρεάσει η Eurovision) πήρα κι άλλο ένα υπνωτικό όμως εκείνη τη στιγμή μου χτύπησε το τηλέφωνο ο 25χρονος Max που δουλεύει ρεσεψιονίστ σε ένα ξενοδοχείο λίγο έξω από τις Κάννες μπας και βρεθούμε. Ταγμένος στα ιδανικά της ελληνικής φιλοξενίας, δεν μπορούσα να του αρνηθώ. Ο Max έστειλε τον φίλο του τον τάδε να με πάρει με το αυτοκίνητο αλλά μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο είχα αρχίσει να ρετάρω άγρια από τα χάπια κι αλλού να πατάω αλλού να βρίσκομαι. Τον αποτέλεσμα ήταν ο Max να εξετάσει τη συλλογή των γραμματοσήμων του μαζί με τον φίλο του στον κήπο του ξενοδοχείου που δούλευε, ενώ εγώ παραπατώντας να ψάχνω τα κλαδιά των δέντρων για να βρω που είχα κρεμάσει τα γυαλιά ηλίου της Πεφωτισμένης. 20 λεπτά αργότερα, πάνω κάτω ακριβώς την ώρα που ανακάλυψα επιτέλους τα γυαλιά, ο Max και ο φίλος του είχαν τελειώσει τη εξέταση των γραμματοσήμων τους και μου είπανε να με πάνε σπίτι, πράγμα που δεν το πήρα με καλό τρόπο εφ’ όσον εγώ γραμματόσημα δεν είχα δει. Αποτέλεσμα, 8 το πρωί να στέλνω μηνύματα στον Max αποκαλώντας τον «μεγάλο τσίρκο και μαλάκα» έχοντας φυσικά την αβάντα του ότι δεν πρόκειται να τον συναντήσω την επόμενη μέρα. Το πρωινό με βρήκε αγκαλιά με ένα πακέτο πατατάκια πεσμένα στο πάτωμα (που αργότερα ανακάλυψα ότι είχαν λήξει από τον Ιανουάριο) να προσπαθώ να τα μαζέψω για να τα φάω, ως τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι αυτό μάλλον δεν είναι και ιδιαίτερα αξιοπρεπές σαν εικόνα και επέστρεψα στο κρεβάτι μου.

Σωστή κίνηση γιατί την επόμενη μέρα , την Κυριακή δηλαδή είχα δύο σημαντικές αποστολές: Να συναντήσω την Οντρεί Τοτού για συνέντευξη και να πετάξω για Αθήνα. Ναι ομολογουμένως, τις κατάφερα και τις δύο αποστολές μου με επάρκεια και αυταπάρνηση με πρώτη τη συνέντευξη της Τοτού για την ταινία «Terese Desqueyroyx». Δεν ξέρω τι στο διάολο είναι αυτό που έχουνε στο γονίδιο τους οι γαλλίδες, πραγματικά Καννολόγιο μου, αλλά τόσο η Τοτού όσο και η Κοτιγιάρ που συνάντησα εδώ στις Κάννες είναι το κάτι άλλο από αισθαντική γλυκύτητα. Εννοώ όχι αυτή τη γλυκύτητα τη γυναικεία την ξενερουά που έχουν οι χαζομπέμπες που μιλάνε με υποκοριστικά άλλη μια άλλη τύπου ευγένεια, ψαγμένη, ερωτική, διαννουμενίστικη πλην όμως ζουμερή ταυτόχρονα και διάφανη σαν καθαρό νερό στο πρόσωπο και τις εκφράσεις του. Πώς ήταν η Τοτού στην «Αμελί;» Ακόμα πιο όμορφη από κοντά με την ωριμότητα να της έχει προσθέσει μια ανεπαίσθητη χαμογελαστή μελαγχολία σαν πανάκριβο γαλλικό άρωμα, τα ποδαράκια της κάτω από το κοντό φουστάνι της να αποκαλύπτουν στα μάτια μου το βρακάκι της όπως καθόμουνα απέναντι της και τα σπαστά της αγγλικά να μελώνουν τα αυτιά μου όταν μου έλεγε «δεν φταίω εγώ που με επιλέγουν για γλυκούς ρόλους, είναι η φύση μου τέτοια, θα ήθελα πολύ να τεστάρω τα όρια μου σε κάτι πιο βίαιο και σκοτεινό». Γαλλίδες όπως και η Ζιλιέτ Μπινός, που την είχα συναντήσει πέρσι και την είδα και φέτος στο κόκκινο χαλί να λάμπει κόντρα σε κάθε έννοια του χρόνου που περνάει, στο πλευρό του τραγανού Ρόμπερτ Πάτινσον, ο οποίος όσο τελειώνει η «τραγωδία» του «Λυκόφωτος» τόσο φαίνεται να αποκτάει την αξιογαμησιμότητα που του αξίζει. Ξανά παρούσα στο κόκκινο χαλί και στο photocall (εννοείται με διαφορετικά φορέματα βρε χαζούλη) η Νικόλ Κίντμαν για την κινηματογραφική τηλεταινία του HBO, «Hemingway and Gellhorn» που αναφέρεται στον έρωτα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ (Κλάιβ Όουεν) με την πολεμική ανταποκρίτρια Μαρθα Γκέλχορν και από τα αποδέλοιπα του χαλιού, παρόντες ο πάντα καλοδεχούμενος Μάθιου Μακόναχι με αυτή την χολυγουντιανά βλαχοσέξι δυναμική του ζάπλουτου αγωγιάτη, η συμπρωταγωνίστρια του Ριζ Γουίδερσπουν που ανέκαθεν μου θύμιζε βυζαρού γελαδάρισσα, ο γλυκύτατος Ελάιτζα Γουντ σαν πορτ μπεμπέ εντελώς κόντρα στο ρόλο του από το «Maniac» και η Κρίστεν Στιούαρτ ξανά μανά, που εφ’ όσον πήρε φόρα στην ταινία της «On the road» δείχνοντας μας τα βυζιά της, αποφάσισε να το επαναλάβει και στο κόκκινο χαλί με ένα αβυσσαλέο ντεκολτέ σε χρώμα ασορτί με το χαλί μπας και περάσει ινγκόγνιτο. Και μετά λένε για μένα ότι είμαι ξεδιάντροπος. Όχι αγάπη μου, απλά δεν έχω λεφτά για να ραφτώ οτ κουτίρ.

***Γκραν φινάλε στο φετινό Καννολόγιο αύριο και μεθαύριο, με τα καλύτερα στιγμιότυπα και δηλώσεις των σταρ και ανάλυση των βραβείων.

***Δείτε όλα τα trailer των ταινιών παρακάτω

***Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στο terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης