Η Μόνικα Μπελούτσι καβάλα σε ένα ρινόκερο (Video)

Είναι γοητευτικά σπαστικό το πώς διαστέλλεται και μετά συντομεύει απότομα ο χρόνος όταν είσαι έξω από τα νερά σου. Από τη μία σε παρασύρει χωρίς προφύλαξη, στις προσδοκίες που σου δημιουργεί και αμέσως μετά σε αφήνει ξεβράκωτο, να τον χάνεις μέσα από τα χέρια σου. Να χάνεις το πρόγραμμα σου, να μην ξέρεις πότε έφυγε η ώρα. Και το άγγιγμα. Θα προσπαθήσω να σου πω Βαρδαρολόγιο μου πως πέρασαν οι επόμενες 3 μέρες μου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αν και φοβάμαι πως θα σου πω ψέματα. Όχι επειδή το επιδιώκω, απλά επειδή ψέματα διαλέγω να θυμάμαι με μια μικρή δόση αλήθειας για το άλλοθι. Δεν λέω ότι ανασκευάζω την πραγματικότητα, σου λέω απλά ότι και η πραγματικότητα τελικά τι είναι πέρα από ένα ψέμα που ταιριάζει με τις αναπηρίες του καθ’ ένα από μας;

Η δική μου πραγματικότητα λοιπόν τις τελευταίες μέρες, ευτυχώς χαλάρωσε λίγο από τις υπερβολικά ευχάριστες, μεθυσμένες και ηδονικές αναταράξεις του πρώτου τριημέρου, σε σημείο που κατάφερα να ξυπνήσω 12 το μεσημέρι (πολύ περήφανος γι αυτό). Οι αίθουσες εξακολουθούν να είναι τίγκα στον κόσμο και οι συνεντεύξεις τύπου εξακολουθούν να είναι αφόρητα βαρετές, όπως οφείλει να είναι μια συνέντευξη τύπου. Δυστυχώς βαρετά έχουν αρχίσει να αποδεικνύονται και τα πάρτι του φεστιβάλ, τις καθημερινές με ελάχιστο κόσμο να κοζάρει αδιάφορα. Μπορεί να είναι και το σύνδρομο της εποχής, μπορεί και να φταίει το ότι οι ταξιτζήδες της πόλης έχουν πενταήμερη απεργία συνεχείας οπότε δεν κουνιέται μύγα.

Σε καθαρά κινηματογραφικό επίπεδο, τα μάτια μου μαγεύτηκαν από το τουρκο ιρακινό «Η εποχή του Ρινόκερου / Rhino Season» με τη Μόνικα Μπελούτσι στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της εδώ και αιώνες – κυριολεκτώ. Μία ποιητική κινηματογραφική κατάδυση, ίσως η ομορφότερη στο κάδρο της που έχω δει εδώ και πολύ καιρό, σε παραγωγή του Μάρτιν Σκορσέζε (κάτι ξέρει ο θείος) και σκηνοθεσία του Μπαχμάν Γκονταμπί στη φιλμογραφία του οποίου έχει αφιέρωμα το φετινό φεστιβάλ. Σαν βιογραφία αλλά βιογραφία δεν είναι. Βασίζεται στη ζωή του ιρανού ποιητή Σαντέγκ Καμανγκάρ αλλά ακολουθεί τις λέξεις του κάνοντας τις εικόνες μαγικές. Φυλακισμένος 30 χρόνια για αντικαθεστωτική ποίηση στο Ιράν, ο Σαντέγκ που στην ταινία λέγεται Σαχέλ, ψάχνει να βρει τα ίχνη της συζύγου του στην Κωνσταντινούπολη, η οποία τον θεωρεί νεκρό. Και να κατανοήσει ή να εκδικηθεί τον άνθρωπο που ευθύνεται για το χωρισμό τους και τη φυλάκιση τους. Έναν άνθρωπο τρελά, διεστραμμένα ερωτευμένο με την ίδια γυναίκα. Ένα πλάνο στην ταινία χωρίς ομορφιά και συναίσθημα και μεταποίηση της ποίησης σε εικόνα, δε θα βρεις. Με μια ιστορία τόσο απλή, πρόσχημα σκέτο για να σου μεταδοθεί η γραφή του Σαντέγκ. Κι αναρωτιέσαι, τόση ομορφιά γιατί κανείς στην Ελλάδα δεν την τολμάει στον κινηματογράφο του;

Ο Δημήτρης Εϊπίδης το ξαναλέω, φαίνεται να τα πήγε ιδιαίτερα καλά φέτος με τις επιλογές του παρ’ όλο που τον άνθρωπο δεν τον γουστάρω σαν κινηματογραφική ιδεολογία. Το πώς τώρα φέτος τακίμιασαν τα γούστα του με τα δικά μου, ξέρω και ‘γω, μάλλον γερνάω. Κάθε μέρα πάντως κι αυτό είναι το δεδομένο, υπάρχουν τουλάχιστον δύο ταινίες που θα δημιουργήσουν αίσθηση και θα είναι sold out στα ταμεία. Και η γερμανοτουρκική «Μούχλα / Κuf» και το υπέροχο gay πολιτικό love story ανάμεσα σε έναν Παλαιστίνιο και έναν Ισραηλινό «Έξω στο Σκοτάδι / Alata» και το Ισπανομεξικάνικο «Eδώ κι Εκεί / Aqui y Alla» και ταινίες που εμένα προσωπικά δε μου άρεσαν ιδιαίτερα αλλά συζητήθηκαν πολύ όπως το «Πίσω από τους λόφους» του Κριστιάν Μουνγκίου από τις φετινές Κάννες που σου βγάζει το συκώτι διόμισι ώρες δρόμο με την ψεύτικη κουλοσύνη του για μια καλόγρια και μια υστερικά λεσβία ερωμένη της που τη βγάζουν δαιμονισμένη (βαριέεεμαι). Και ταινίες που σε άλλους δεν άρεσαν καθ' όλου αλλά εμένα πολύ όπως το «Παράδεισος του Έρωτα / Paradies: Liebe» από έναν από τους πλέον προκλητικούς και ευπρόσδεκτα ενοχλητικούς σκηνοθέτες του σημερινού κινηματογράφου, τον Ούρλιχ Ζάιντλ. Σας τα λέω αυτά για να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά και να τα δείτε είτε σε επαναληπτική προβολή είτε όπου άλλου τα πετύχετε.

Και ακόμα είμαστε μόνο στη μέση έτσι, μην ξεχνιόμαστε, υπάρχει δρόμος μπροστά. Υπάρχει και καλός καλοκαιρινός καιρός που σου φτιάχνει τη διάθεση αλλά αρχίζει να χαλάει μπας και απολαύσουμε λίγο ασημένιο μουντό τον Θερμαϊκό που του πάει. Υπήρξε και ο Δημήτρης Σκαρμούτσος που έκανε μια επίδειξη γκουρμέ finger food στην Αποθήκη Γ αλλά δεν πρόλαβα να πάω, και το πάρτι του περιοδικού Σινεμά για το οποίο θα σου τα πω αύριο Βαρδαρολόγιο μου.

Υπάρχουν φυσικά όπως πάντα και φίλοι – συνεργάτες, (κατά βάση ιθαγενείς αυτής της πόλης), με τους οποίους όταν παίζω στο φυσικό τους γήπεδο καταλαβαίνω ότι μάλλον πρέπει να ξεκόψω μια και καλή από τη στιγμή που αντιλαμβάνομαι ότι οι νόρμες της ανταλλακτικής χρηματικά εξαρτόμενης τελικά όπως αποδείχθηκε, μεταξύ μας τρυφερότητας δεν είναι καθόλου αμοιβαίες και εξαντλήθηκαν άδοξα, κοροϊδεύοντας όλους μας, κι εμένα και αυτούς με ένα μάλλον ιλαρό τρόπο. Υπάρχουν και φίλοι που συναντάς τυχαία ένα βράδυ στο "Enola", το σχεδόν μοναδικό καθαρόαιμα gay place της πόλης (υπάρχει και το" Bar Me" που δεν έχω πάει ποτέ, υπάρχει και το "Da Da" που όμως πλέον έχει αγριολεσβιάσει όπως και το "Bigaroon" που είχε πάντα λεσβιακό προσανατολισμό αλλά φέτος δεν το έχω επισκεφτεί καθ’ όλου και μια λεσβιακή «Lola», δηλαδή της πουτάνας με τις λεσβίες φέτος στη Σαλονίκη). Ναι στο "Enola" πέρασα ένα υπέροχο χαμογελαστό βράδυ με υπέροχη pop και τα παιδιά του μαγαζιού να μιλάμε μαζί για συναυλίες και βλακείες και να κάνουμε πλάκες σε έναν από τους ιδιοκτήτες που λαίμαργα μου έφαγε τα φιστίκια μου και λίγο πιο κάτω από τη Βαλαωρίτου να ανακαλύπτω ένα υπέροχο underground πιτσάδικο take away με ιδανική λεπτή μυρωδάτη ζύμη. Πολλά υπάρχουν ευτυχώς, και να ‘ναι καλά η μάνα μου που μου έδωσε Νεσκουίκ μαζί μου και τα πρωινά πριν τη βότκα τον ανακατεύω με τον καφέ κι έτσι έχω βιταμίνα μέσα μου να δράσω ανάλογα. Και χαρωπά αν μου γελάσεις και θυμωμένα αν με πειράξεις.

YΓ: Μην μου πείτε τι γράφω τώρα την ώρα που όλη η Αθήνα είναι στους δρόμους. Αφ' ενός είμαι στον φεστιβαλικό κόσμο μου, αφ' ετέρου αδιαφορώ παντελώς πλέον για ένα λαό που ψήφισε αυτή την κυβέρνηση, όσο "αγανακτισμένος" κι αν θέλει να το παίξει ότι είναι. Πιστεύει κάποιος ότι θα ψηφίσουμε διαφορετικά στις επόμενες εκλογές; (Ναι ίσως, 14% δεν έχει η Χρυσή Αυγή; Θα ανοίξουν εργασίες. Στρατόπεδα Εργασίας.) Όπως λέει και ένα ποίημα από την "Εποχή του Ρινόκερου": "ΜΙΑ ΑΡΑΧΝΗ ΕΡΧΕΤΑΙ. ΑΝΑΜΙΓΝΥΕΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕ ΤΟ ΚΟΛΛΩΔΕΣ ΣΑΛΙΟ ΤΗΣ. ΕΙΣΑΙ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΣ. ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ. ΜΙΑ ΑΡΑΧΝΗ ΣΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ".

***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στο terra_gelida@hotmail.com