Έχει κάποιος το σθένος να κάνει μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα;

Το στρεβλό μοντέλο που ακολουθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια στην οικονομία και στην δημόσια διοίκηση απέτυχε παταγωδώς και παρόλα αυτά κάποιοι προσπαθούν να το συντηρήσουν ή έστω να καθυστερήσουν την μετάβασή μας σε μια άλλη εποχή.

Οι πολίτες βρέθηκαν να ακούν τα ίδια και τα ίδια περί μεταρρυθμίσεων και να μην γίνεται απολύτως τίποτα ή για την ακρίβεια να γίνεται ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω…

Το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας έχει πετύχει το απίστευτο: Να περάσει την άποψη στο λαό, ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι κάτι θολό και κακό, το οποίο όλοι συζητούν, αλλά στην ουσία κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι…

Για την ακρίβεια τόσο η λαϊκή δεξιά, όσο και η ιδεοληπτική αριστερά έχουν καταφέρει να ενσπείρουν την άποψη ότι η «μεταρρύθμιση» είναι «απορρύθμιση». Απορρύθμιση των πάντων. Των δικαιωμάτων, των κεκτημένων, της ασφάλειας, της συνοχής, της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Ουδεμία σχέση βέβαια δεν έχει η απορρύθμιση με την μεταρρύθμιση. Για να το πω λαϊκά, μεταρρύθμιση είναι κάτι σαν το reboot του κινητού σας τηλεφώνου. Μια απολύτως αναγκαία επανεκκίνηση με εξωτερική παρέμβαση, όταν το σύστημα από μόνο του δεν μπορεί να αναδιοργανωθεί.

Τι στ’ αλήθεια είναι οι μεταρρυθμίσεις;

Πρακτικά πράγματα και όχι αερολογίες. Μεταρρυθμίσεις σημαίνει μικρότερη φορολογία και χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές για να μπορούν να τις καταβάλλουν εγκαίρως όλοι. Μικρότερο και ευέλικτο επιτελικό κράτος, όχι κράτος βόας. Δημόσια διοίκηση που να αμείβεται και να εργάζεται με όρους ιδιωτικού τομέα. Όχι κράτος Σοβιέτ που οι εργαζόμενοι να κάνουν ότι... δουλεύουν και το κράτος να κάνει ότι τους… πληρώνει. Πραγματική εργασία με ποιοτική απόδοση και πραγματικές πληρωμές, όχι επιδόματα.

Το ελληνικό κράτος δεν παράγει τίποτα, παρέχει μόνο υπηρεσίες και μάλιστα κακής ποιότητος. Αυτό με κάποιο τρόπο πρέπει να τελειώνει.

Πάμε παρακάτω: Χτύπημα στα καρτέλ που ελέγχουν τα ολιγοπώλια σε όλους τους τομείς, με ταυτόχρονο χτύπημα σε όλες τις συντεχνίες που ελέγχουν τη δημόσια διοίκηση.

Να τελειώνουμε με τη διαπλοκή κράτους - ιδιωτών και τη διαπλοκή κράτους – δημοσίων υπαλλήλων. Δεν μπορεί το κράτος να βαστάει τις δομές και τα χρέη και οι ιδιώτες να μαζεύουν το χρήμα ως υποεργολάβοι δουλεύοντας πάνω στις υποδομές του κράτους. Να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα και να σταματήσουν οι ιδιώτες να αρμέγουν το κράτος.

Ταυτόχρονα οι δημόσιοι υπάλληλοι να σταματήσουν κι αυτοί να αρμέγουν το κράτος με αργομισθίες. Καθείς να πληρώνεται ανάλογα με την ποιότητα παραγωγής και παροχής των υπηρεσιών που προσφέρει.

Χτύπημα λοιπόν στα κυκλώματα που ελέγχουν τη δημόσια διοίκηση, χτύπημα στα συμφέροντα που ελέγχουν την Ενέργεια, τα δημόσια έργα, τις προμήθειες του δημοσίου, τη χρηματοδότηση, τον Τύπο, το εμπόριο.

Χτύπημα της ανεργίας με θέσεις εργασίας και όχι με στρατιές ανέργων οι οποίοι ζουν αποκλειστικά με επιδόματα και βοηθήματα.

Τι χρειάζεται για να γίνουν τα παραπάνω;

Αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι η πολιτική σταθερότητα. Τίποτα άλλο. Βούληση, πολιτική σταθερότητα και στοχοπροσήλωση. Βεβαίως τα παραπάνω θα έχουν και αρνητικό πολιτικό κόστος για όσους τα επιχειρήσουν. Όμως ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά δεν γίνεται… Δεν έγινε ποτέ δηλαδή.

Απλά πράγματα που αν δεν γίνουν τώρα, δεν θα γίνουν ποτέ.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε επίσης:

Γαλάζιες σημαίες 2021: Αυτές είναι οι 545 παραλίες που βραβεύτηκαν