Λόγια σιωπής
Και λυπούμαι που δεν διψάω για χαρά, μα για λύτρωση σε αυτή την χώρα…
Θυμήσου, εμείς μικροί σε αλάνες παίζαμε. Αφήναμε το κορμί μας να ιδρώσει από παιχνίδι και χαρά. Κυνηγούσαμε μπάλες, θάβοντας τα πόδια μας στο φρεσκοποτισμένο γρασίδι που λάσπη εγίνηκε. Τραβούσαμε την μπλούζα του φίλου μας, πρώτος μην προφτάσει και βάλει το γκολ. Τώρα τα παιδιά, τρομαγμένα σε κάθε άγγιγμα γυρνούν. Τι το συνοδεύει άραγε; Μήπως ξυλοδαρμός; Σεξουαλική κακοποίηση;
Τι αποτρόπαιες σκέψεις σχηματίζει το μυαλό μου. Πως μες την αγνότητα της νιότης, καρποφορεί η αρρώστια; Κι όμως. Μόνο σήμερα μάθαμε για την σεξουαλική κακοποίηση ενός 15χρονου από συνομηλίκους του. Για την συστηματική βία θετής μητέρας προς τα ανήλικα τέκνα της. Για τον ξυλοδαρμό ενός μαθητή με αναπηρία στον Βόλο, από μαθητές λυκείου. Και πολλά άλλα, που κάποια χείλη κοντά φέρνουν μα φοβούνται λέξεις καταγγελιών να γίνουν.
Και που θα γίνουν; Γονείς καλούνται σε τμήματα, μεγαλώνοντας θύτες, και κουστουμαρισμένοι λίγα λεπτά μετά αναχωρούν. Μα οι πληγές ποτέ τους δεν θα αναχωρήσουν από τα κακοποιημένα παιδιά. Έκλεισαν εισιτήριο δίχως επιστροφή και παντοτινό σημάδι θα αφήσουν;
Πού είναι οι γονείς εκείνων, που κατ εικόνα και ομοίωσιν με κτήνη συμψηφίζονται. Κηδεμόνες που η καθημερινότητα τους ρουφάει και έγιναν του Σαββατοκύριακου χαρά. Που πετούν ένα ταμπλετ στα τέκνα τους και εκείνα το βαστούν όπου κι αν πάνε. Γονείς που εύκολα το χέρι σηκώνουν, θα δύσκολα ακούν, συμβουλεύουν, μιλούν με το παιδί. Τι οικογένειες είναι τούτες;
Τις ζωές τους ποστάρουν στον Ίντερνετ, μα κρύβονται όταν στα τμήματα τους φωνάζουν. Και μαζί τους κρύβονται και τα θύματα. Δειλιάζουν σχολείο να πάνε ξανά. Μα η διεύθυνση τι κάνει; Καθηγητές που τροφή μασημένη 45 λεπτά σε παπαγάλους πετούν. Μα όταν η ώρα φτάσει να μιλήσουν για ήθος και αρχές, χτυπούν το κουδούνι της αδιαφορίας.
Φοβάμαι από τώρα για όταν μάνα θα γίνω. Φοβάμαι πως θα καρτερώ να περάσει η ώρα και το παιδί στο σπίτι να γυρίσει. Φοβάμαι μην καταπιεί τα όσα βλέπει στο σχολείο. Φοβάμαι μην αμέτοχος κοιτά, πιτσιρίκια να χτυπιούνται. Και λυπούμαι που δεν διψάω για χαρά, μα για λύτρωση σε αυτή την χώρα…
Trending
