Το τέλος της ανύπαρκτης παράδοσης και των υπαρκτών εμμονών
Η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και τα παράδοξα της συζήτησης
Αφού έχουμε την πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας μπορούμε πλέον να σχολιάσουμε τη συζήτηση που έχει διεξαχθεί όλο το προηγούμενο διάστημα και συνεχίζει να συντηρείται από συγκεκριμένους κύκλους.
Η ανύπαρκτη παράδοση
Η συνεχής επανάληψη του επιχειρήματος για μία δήθεν παράδοση που προβλέπει η κυβερνώσα παράταξη να προτείνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας από πολιτικό χώρο που βρίσκεται στην αντιπολίτευση παραλίγο να μας πείσει ότι όντως υπάρχει.
Για να είμαστε όμως ακριβείς.
Δεν υπάρχει κάποια τέτοια παράδοση. Το εκάστοτε κόμμα που βρισκόταν στην κυβέρνηση πρότεινε υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενίοτε και από παράταξη της αντιπολίτευσης, απλά και μόνο για να μπορέσει να εξασφαλίσει τις 200 ψήφους με τελευταία ευκαιρία τις 180.
Το έκανε το ΠΑΣΟΚ προτείνοντας τον Κωστή Στεφανόπουλο το 1995. Το έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 προτείνοντας τον Προκόπη Παυλόπουλο.
Αυτό δεν είναι παράδοση. Τακτικισμός είναι που δεδομένων των συνθηκών, στο παρελθόν λειτούργησε. Οι συνθήκες άλλαξαν, οπότε δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσει να υφίσταται και ο τακτικισμός.
Οι υπαρκτές εμμονές
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης που διεξαγόταν όλο το προηγούμενο διάστημα, μία μόνιμη επωδός ήταν ότι ο επόμενος Πρόεδρος, με βάση την παραπάνω ανύπαρκτη παράδοση, έπρεπε να προέρχεται από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, άντε χαριστικά του Κέντρου.
Πρόκειται για μία ξεκάθαρη εμμονή που δεν έχει καμία απολύτως βάση. Και δεν έχει βάση για τον απλούστατο λόγο ότι δεν προβλέπεται από κάπου. Απλά υπάρχουν κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται ότι εκφράζουν τους συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, με τα μόνα μετρήσιμα και απτά δεδομένα που είναι τα εκλογικά αποτελέσματα να αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο.
Είναι η ίδια εμμονή με το να «βαφτίζουν» οτιδήποτε τους αρέσει ως «προοδευτικό» λες και έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα της ονοματοδοσίας.
Το Σύνταγμα όμως αναθεωρήθηκε, αποσυνδέθηκε η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη πρόωρων εκλογών και δεν έχει μείνει χώρος για τακτικισμούς όπως εκείνος του 2014, όταν δεν ψηφίστηκε ο Σταύρος Δήμας απλά και μόνο για να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά.
Κυρίως όμως δεν υπάρχει πλέον χώρος για τακτικισμούς που έμειναν ιστορία με χρωματιστά ψηφοδέλτια και δυνατές λάμπες πάνω από την κάλπη, όπως έγινε το μακρινό 1985.