Βαδίζοντας το μοναχικό δρόμο της αξιοπρέπειας

Ο φετινός Παναθηναϊκός τον σεβασμό δεν μπορεί να τον επιβάλει με «μαγκιόρικους τρόπους», με «φουσκωτούς» στις φυσούνες και πεσίματα στους διαιτητές «στα ημιχρόνια» και μετά το τέλος των αγώνων. Δεν απειλεί και δεν «προειδοποιεί» μέσω ανυπόγραφων κειμένων σε εφημερίδες και sites. Δεν κινεί τα νήματα ούτε στη Σούπερ Λιγκ, ούτε στην ΕΠΟ, δεν ανεβοκατεβάζει «κυβερνήσεις», ούτε δικοί του παράγοντες έχουν πάρει το χρίσμα της Προεδρίας. Δεν σπονσοράρει το πρωτάθλημα, δεν ρίχνει εκατομμύρια στο τραπέζι, δεν «κάνει φασαρία» στα social media και δεν προκαλεί κανέναν, ο προπονητής του δεν βγαίνει να τσιρίζει μετά από διαιτητικές αποφάσεις που έχουν κρίνει αποτελέσματα.

Ο φετινός Παναθηναϊκός τραβάει τον ανήφορο της αξιοπρέπειας, της σκληρής δουλειάς και της έντιμης προσπάθειας. Από την αρχή της σεζόν μέχρι τώρα – και είμαι σίγουρος μέχρι το τέλος της σεζόν. Τρώει χαστούκια και «χριστιανικά» γυρίζει και το άλλο μάγουλο. Του δείχνει ολόκληρο το ποδοσφαιρικό σύστημα πόσο ΔΕΝ τον υπολογίζει και πόσο Γραμμένο τον έχει, χωρίς καμία τσίπα, χωρίς καμία ντροπή. Αλλά ο Παναθηναϊκός είναι εδώ, σαν «κακό σπυρί στον πισινό τους», κάνει τη δουλειά του με τα μυαλά μέσα στο κεφάλι, με ταπεινότητα, με σεβασμό στη φανέλα του, στον κόσμο του και το ποδόσφαιρο το ίδιο. Και σ’ όποιον αρέσει.

Το πέναλτι που δίνει ο Ευαγγέλου στο 94’, είναι «συζητήσιμο». Φυσικά και δίνεται, αλλά και να μην δινόταν, κανείς δεν θα μίλαγε για καμία «σφαγή» και καμία «αλλοίωση αποτελέσματος». Αν ο Ευαγγέλου βέβαια ήταν τόσο «προβλεπόμενος» και «ευαίσθητος» με τα τραβήγματα και τα κρατήματα μέσα στη μεγάλη περιοχή, θα μπορούσε να είχε δώσει και το πέναλτι που προηγήθηκε της ισοφάρισης του Παναθηναϊκού – αλλά εκεί, ήταν η «άλλη περιοχή», εκεί όπου όλα επιτρέπονται και όλα μπορούν να γίνονται ανέμελα και χαρούμενα. Αντίθετα, στην περιοχή του Παναθηναϊκού, στο 94’, με έναν επιθετικό να πέφτει σαν να τον τράβηξε κάτω ο Κόνορ Μακ Γκρέγκορ, δεν είχε κανένα δισταγμό. Καμία δεύτερη σκέψη. Σαν να περίμενε κάποιος να πέσει. Σαν να είχε πάρει αέρα στα πνευμόνια του όταν έγινε η σέντρα και εξέπνευσε με ανακούφιση σφυρίζοντας. Αναρωτιέμαι με πόση αντίστοιχη ευκολία θα έδινε ένα παρόμοιο πέναλτι στην απέναντι περιοχή στο 94’. Ή πόσο αέρα θα είχε στα πνευμόνια του σε μια παρόμοια φάση στο 94’ στην περιοχή του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ…

Αφήνω στην άκρη το πέναλτι, άλλωστε είπαμε ότι δίνεται, ειδικά αν γίνεται στην περιοχή του Παναθηναϊκού και πάμε παρακάτω – όπως παρακάτω έχει ήδη πάει ο Δώνης, οι συνεργάτες του, οι παίκτες του. Σκούπισε τα δάκρυά του ο Χατζηγιοβάννης, μάζεψαν την πίκρα και τη στενοχώρια τους οι υπόλοιποι, την απογοήτευση και τα «γιατί» και συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους. Να δουλεύουν πάνω στα λάθη τους. Να βρουν τον τρόπο στα επόμενα παιχνίδια να «τελειώνουν» τα ματς και να «κλειδώνουν» τις νίκες, όταν έχουν μια – δυο – τρεις ευκαιρίες να πετύχουν ένα ακόμα γκολ. Να «τρώνε» τη μπάλα στο τέλος, να μη δίνουν ούτε μέτρα στον αντίπαλο, ούτε δικαιώματα, ούτε αέρα στα πνευμόνια των διαιτητών που περιμένουν μια αφορμή για να σφυρίξουν. Έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει ότι ο φετινός Παναθηναϊκός είναι το πιο ενδιαφέρον και συμπαθητικό και ελκυστικό ποδοσφαιρικό πρότζεκτ – μέχρι να αρχίσει να «ενοχλεί», να διεκδικεί πράγματα, να μπαίνει στη μύτη κάποιων, να λένε «είδατε ο Παναθηναϊκός; Με λίγα χρήματα και ένα σωρό πιτσιρίκια παίζει τόσο ωραία μπάλα. Ενώ εμείς…». Με το που αρχίζει το «ενώ εμείς…», αρχίζει και η έντονη ενόχληση.

Ο φετινός Παναθηναϊκός, σε πείσμα όλων όσων βρίσκονται απέναντι, θα συνεχίσει να βγάζει υγεία και να κάνει βήματα προόδου. Θα ωριμάζει μέσα από τις νίκες του αλλά μέσα από τις αποτυχίες του. Θα βγάζει το χαρακτήρα της Ομάδας και της Οικογένειας στα δάκρυα χαράς και στις αγκαλιές μετά από ένα γκολ που βάζει αλλά και στα δάκρυα λύπης μετά από ένα γκολ που τρώει στο 94’. Θα συνεχίσει να τραβάει το μοναχικό δρόμο που έχει χαράξει από την αρχή της χρονιάς, πληρώνοντας τα λάθη που έκανε αλλά και εισπράττοντας τα οφέλη που προέκυψαν από τις αναγκαστικές περικοπές του μπάτζετ και την «δεν-γίνεται-αλλιώς» προαγωγή των μικρών. Μέσα από ένα κάρο λάθη, μπορεί να «ανθίσουν» πολλά «μπουμπούκια», όπως ο Μπουζούκης κι ο Χατζηγιοβάννης, ο Εμμανουηλίδης και ο Χατζηθεοδωρίδης, ο Πούγγουρας κι ο Μαυρομάτης, ο Καμπετσής αλλά και ο Διούδης και ο Μακέντα, που δεν θα έβρισκαν χώρο στη «γλάστρα» αν οι συνθήκες ήταν αλλιώτικες.