Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι «ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει»

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν τον λες «κλασσική περίπτωση Έλληνα». Όχι φυσικά για το χρώμα του, αλλά διότι είναι ασυνήθιστα ψηλός και τρομακτικά ταλαντούχος. Δεν έφυγε για Αμερική για να πάει «να πλένει πιάτα» αλλά για να παίξει μπάσκετ. Δεν «άραξε» πάνω στα σωματικά προσόντα που του έδωσε ο Θεός ή η φύση για να κονομήσει ό,τι προλάβει και να κάνει «ζωάρα», αλλά δούλεψε και δουλεύει σκληρά για να φτάσει όσο πιο ψηλά του αναλογεί. Δεν ψωνίστηκε και δεν ξέχασε τις ρίζες του και την Ελλάδα, αλλά κάθε φορά που τον περιμένουν οι Έλληνες σε κάποιο γήπεδο, φοράει το πιο πλατύ του χαμόγελο, βγαίνει φωτογραφίες και τραγουδάει μαζί τους τον Εθνικό Ύμνο.

Σε μια χώρα όπου τα περισσότερα πράγματα που βλέπεις και ακούς γύρω σου σε κάνουν να ντρέπεσαι, που η πολιτική και οι πολιτικοί έχουν κατρακυλήσει στο τελευταίο πλατύσκαλο της αξιοπρέπειας, που ένα μαύρο σύννεφο είναι μόνιμα «κολλημένο» πάνω από τα κεφάλια μας, υπάρχουν λίγοι άνθρωποι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, που σε κάνουν να χαμογελάς. Να χαίρεσαι με τη χαρά τους. Να γουστάρεις που είναι Έλληνες και διαπρέπουν σε αυτό που κάνουν. Δεν ανακάλυψε το φάρμακο για τον καρκίνο, δεν τετραγώνισε τον κύκλο και δεν βρήκε τρόπο να ταξιδεύουμε στο παρελθόν ή το μέλλον, αλλά αυτό που κάνει, το κάνει πολύ καλά, με αξιοπρέπεια, με απόλυτο σεβασμό στη χώρα που τον «φιλοξενεί» και στους κανόνες του παιχνιδιού: ο δικός μας Γιάννης, στέκεται σαν «ίσος» απέναντι στον μέγα Λεμπρόν, χαριεντίζεται μαζί του όταν διαλέγουν τους παίκτες για το All Star Game, ο Λεμπρόν τον αποθεώνει λέγοντας «αγαπάω τα πάντα σε σένα», βγαίνει φωτογραφίες με τους μεγαλύτερους σταρ του αθλήματος, ακούει καλά λόγια από ολόκληρο τον οργανισμό του μπάσκετ. Παγκοσμίως. Καθολικά.

Τη στιγμή που ο Γιάννης είναι ένα παγκόσμιο brand – name, ένας μη – Αμερικανός που έχει πάρει τα μυαλά των Αμερικανών, ένα παιδί που απολαμβάνει αυτό που κάνει και αμείβεται πλουσιοπάροχα διότι το αξίζει μέχρι τελευταίου σεντ, κάποιοι εδώ στη μίζερη Ψωροκώσταινα, συνεχίζουν να τον βλέπουν με μισό μάτι. Να μιλάνε για έναν «μαύρο που τον κάναμε Έλληνα» (και άρα μας χρωστάει…), για κάποιον που «μένει να δούμε αν θα είναι στην Κίνα με την Εθνική ή θα μας πουλήσει», για τον αδελφό του Θανάση που «παίζει με βύσμα στον Παναθηναϊκό και την Εθνική επειδή είναι ο αδελφός του Γιάννη» και «μην τολμήσει να ξαναπατήσει το πόδι του στο ΣΕΦ» επειδή έκανε το «έγκλημα» να υπερασπιστεί τον αδελφό του, όταν έπεσε θύμα χυδαίας ρατσιστικής επίθεσης πριν λίγες εβδομάδες.

Ελπίζω να μην τα ακούει όλα αυτά ή να τα ακούει και να γελάει με τα χάλια μας και την κακομοιριά μας. Άλλωστε την ώρα που εμείς θα τραβάμε μια γουλιά από το φρέντο μας και μια πλουσιοπάροχη ρουφηξιά τσιγάρο, ρουφώντας παράλληλα την κοιλιά μας επειδή περνάει από μπροστά η ωραία συνάδελφος, εκείνος πιθανότατα θα τελειώνει από δυο ώρες προπόνηση στο γυμναστήριο και θα ετοιμάζεται για μια ώρα σουτάκια, ώστε να είναι έτοιμος για την επόμενη λαμπερή παράσταση που θα ξεσηκώσει το ΝΒΑ. Είπαμε, ο Γιάννης «δεν είναι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει»…