O Αλέξης απέναντι στους μύθους και στην ιστορία

Η Αριστερά στην Ελλάδα παρά το γεγονός ότι δεν ήταν μαζική τις τελευταίες δεκαετίες ήταν σεβαστή για την ιστορία της και τους αγώνες της καθώς και για την ποιότητα των στελεχών που αναδείκνυε. Έτσι άρχισε να φαντάζει στο κοινό αίσθημα σαν ένα προχωρημένο πολιτικό εργαστήριο που οι άνθρωποι αφιέρωναν την ζωή τους σε αυτό χωρίς αντάλλαγμα και ενδεχομένως δικαίωση για να παράγουν πολιτική σκέψη.

Η κρίση εξαΰλωσε το κόμμα που διατηρούσε την ταμπέλα του προοδευτικού στην Ελλάδα και ανέδειξε κυρίαρχη δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Παρά το γεγονός ότι η διαπραγμάτευση με τους εταίρους το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε σε ένα προϊόν δύσκολου συμβιβασμού ο κόσμος δεν χρέωσε στον Τσίπρα αποτυχία, αλλά του πίστωσε την προσπάθεια και για αυτό τον άφησε να συνεχίσει. Δεν θεώρησε το αποτέλεσμα αναντίστοιχο των προσδοκιών του αντιθέτως προσέγγισε ακόμα περισσότερο τον τολμηρό Τσίπρα που κατέφυγε σε εκλογές όταν οι προκάτοχοί του τις απέφευγαν.

Η κυβερνητική πορεία ήταν δύσκολη παραμένοντας υπό δημοσιονομική επιτήρηση και προχωρώντας σε κινήσεις υψηλού ρίσκου όπως η συνθήκη των Πρεσπών. Ο Τσίπρας όμως παρέμεινε και είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του προοδευτικού χώρου. Οι τελευταίες εκλογές δεν ήταν πλήγμα για τον φυσικό ηγέτη του χώρου αλλά για την φύση αυτής της ηγεσίας.

Ο μύθος της μονίμως επαπειλούμενης Αριστεράς βάρυνε τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και την κομματική του μετεξέλιξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισε με φοβικότητα κάθε τι νέο τα τελευταία χρόνια εκτός αν δεν ήταν επιβολή του ίδιου του Τσίπρα από τα πάνω. Οι άνωθεν επιβολές όμως θολώνουν το πολιτικό μήνυμα της διαμόρφωσης μιας νέας παράταξης με ισχυρές κοινωνικές αναφορές και δυνατή παρουσία στον χώρο της εργασίας και της νεολαίας.

Ο μύθος τoυ αντι-Μνημονίου οδηγούσε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να είναι διαρκώς απολογούμενα σε ένα στενό ακροατήριο πρώην συντρόφων για τις επιλογές τους αντί να προσεγγίζουν με ίδια αγωνία το μέλλον, επαναπαυόμενοι στο χάρισμα του Τσίπρα.

Ο μύθος όμως που στοίχισε κυρίως απέναντι στον κόσμο που περίμενε άλλη αντιμετώπιση από τα μεσαία και ανώτερα στελέχη αφορούσε την διαχείριση της εξουσίας και ειδικά στην ανατροπή δομών και συμπεριφορών που ανήκουν στην χρεοκοπημένη Ελλάδα. Ο κόσμος δεν λάθεψε, ούτε αδιαφόρησε καθώς είναι ο ίδιος κόσμος που εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ. Απλά αυτός ο κόσμος θέλει ουσιαστικές πολιτικές θέσεις και προτάσεις που να νιώθει ότι τον αφορούν και τον εκφράζουν. Δεν αρκεί να επικαλείσαι την αριστερά για να είσαι λαϊκός. Δεν αρκεί ο Τσίπρας για να είσαι μαζικός. Και δεν αρκεί η ταμπέλα της προοδευτικής συμμαχίας για να προσεγγίσεις τον προοδευτικό κόσμο.

Η νίκη δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός στην πολιτική άρα ούτε μια ήττα καταστροφή. Οι άνθρωποι, αηδιασμένοι και παραγκωνισμένοι από το πολιτικό σύστημα, αποστρέφονται κάθε τακτικισμό με ορίζοντα τις επικείμενες εκλογές. Η σύγχρονη αριστερή πολιτική πρόταση οφείλει να απαντά στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στα ωράρια εργασίας και στα κατώτατα όρια μισθών ώστε να εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση, να αναδεικνύει το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, να διεκδικεί την βιώσιμη ανάπτυξη και την δίκαιη κατανομή των κερδών της και να επαναθέτει τον άνθρωπο στον κέντρο της οικονομικής και πολιτικής ατζέντας επιχειρηματολογώντας για την νεοφυή επιχειρηματικότητα και για την άμεση δημοκρατία αξιοποιώντας τα εργαλεία της ψηφιακής εποχής.

Οι νέοι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να αγωνιστούν οπότε αρκεί να μην τους προδώσεις. Να μην θεωρήσεις ότι πρέπει να επικοινωνήσεις μαζί τους και άρα το ζητούμενο είναι ο τρόπος, αλλά να τους εκφράσεις και άρα το ζητούμενο είναι οι αγωνίες τους για το μέλλον. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι μαχητής που ταυτίζεται με τον προοδευτικό κόσμο, τον κόσμο της εργασίας και της νεολαίας και αυτήν την μάχη θα την δώσει κάνοντας την αναγκαία αυτοκριτική και τις απαραίτητες αλλαγές για να την κερδίσει. Η οικογένεια Μητσοτάκη με την ευρεία ανάγνωση του όρου έρχεται για να απορρυθμίσει εργασιακές σχέσεις και να ενισχύσει ολιγοπώλια αλλά κυρίως για να υπερασπιστεί μια παρωχημένη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, την ίδια που μας προσέφεραν σαν φάρμακο απέναντι στην κρίση και αποδείχτηκε ίδια αν όχι περισσότερο τοξική.

Η ευθύνη του Αλέξη είναι απέναντι στην ιστορία και όχι στους μύθους όταν είναι υπό διαμόρφωση το μέλλον της Ελλάδας του 2030.

*Ο Αντώνης Ελευθεριάδης είναι μέλος ΔΣ ΟΣΕΘ, τραπεζικό στέλεχος, πιστοποιημένος στην παροχή επενδυτικών συμβουλών