Η κρίση χρέους όχημα για την «κινεζοποίηση» της Ελλάδας

Του Χάρη Τσιόκα

Οι επιπτώσεις από την ταχύτατη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, του κοινωνικού κράτους, των δημοσίων αγαθών, τη διεύρυνση των άνισων ανταλλαγών σ' ότι παράγεται και ο εφιάλτης της ανεργίας αποτελούν ενδεικτικά απτές αποδείξεις ότι η κρίση χρέους και δανεισμού χρησιμοποιείται από συγκεκριμένες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις για την επιβολή μιας επιδίωξης «κινεζοποίησης» του κοινωνικού και παραγωγικού μοντέλου της Ελλάδας.

Γεγονός που δεν ισχύει ως εξέλιξη για την οικονομική δραστηριότητα των βορείων χώρων αφού μέσω της ΕΕ, υψώθηκαν τείχη προστατευτισμού στον ΠΟΕ.

Οι διεργασίες αυτές όπως είναι φυσικό επιταχύνουν εξελίξεις και για τη διαμόρφωση πολίτικου σκηνικού που αποβλέπει στη σταθεροποίηση ενός πολιτικού συστήματος ικανού να στηρίξει τις επιδιώξεις του συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου που διαμορφώνουν οι συγκεκριμένες δυνάμεις.

Το «νέο» δεδομένο σχετίζεται πλέον με το γεγονός ότι οι οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις του συντηρητικού ευρωπαϊκού πόλου δείχνουν να εμπιστεύονται πως ο κ. Σαμαράς μπορεί να ανταποκριθεί στις επιδιώξεις τους και ενθαρρύνουν το εγχείρημα να ηγηθεί μιας ευρύτερης κεντροδεξιάς παράταξης στην Ελλάδα, ικανής να διαμορφώνει ερείσματα στήριξης του «τριτοκοσμικού οικονομικού μοντέλου της αχαλίνωτης αγοράς».

Εξελίξεις που επιβεβαιώνονται τόσο στις προσυνεδριακές διαδικασίες της ΝΔ όσο στα παράπλευρα μορφώματα που δημιουργούνται για τη στήριξη του συγκεκριμένου μοντέλου.

Το νέο αυτό σκηνικό όμως δεν «ερμηνεύεται» με κοινωνικούς οικονομικούς και πολιτικούς όρους, δεν μετασχηματίζεται ως απάντηση μιας προοδευτικής πολίτικης πλειοψηφίας από τον άλλο πόλο της κεντροαριστεράς!

Παρά την καταγεγραμμένη κοινωνική δυσφορία για την κυβερνητική πολιτική, τα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται στον σοσιαλιστικό, αριστερό, ριζοσπαστικό οικολογικό χώρο δείχνουν να μη κατανοούν ότι οι εξελίξεις τρέχουν και ότι στην θέση της αντίθεσης μνημόνιο- αντιμνημόνιο κυριαρχεί πλέον μια πιο σκληρή αντίθεση που σχετίζεται με το ερώτημα:
-Αλλαγές εξόδου από την κρίση για ποιο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο;
-Σύγκληση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο η στροφή σε τριτοκοσμική ανάπτυξη;

Η πολυσπερμία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων του κεντροαριστερού πόλου δεν πείθει την κοινωνία ότι ασχολείται με την κοινωνική και πολιτική ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού εναλλακτικού πόλου.

Αντίθετα αναλώνονται δυνάμεις:
-είτε μέσω συνεδρίων για εσωκομματικούς ελέγχους εκχωρώντας σε μικρές ηγετικές ομάδες την στρατηγική για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων
-είτε στην διαμόρφωση μιας πολιτικής ατζέντας «αντιπαραθέσεων» για ελάσσονος σημασίας θέματα που δεν θίγουν καν τον πυρήνα των περιεχομένων του τύπου της ανάπτυξης και των κοινωνικών και πολίτικων δυνάμεων που έχουν λόγους να στηρίξουν το εναλλακτικό εγχείρημα.

Η ύφεση, το χρέος, η ρευστότητα, η κατεύθυνση του δανεισμού, η εμπορευματοποίηση δημοσίων αγαθών, η παράδοση εργαλείων ανάπτυξης χωρίς καν σχέδιο και όρους, το κοινωνικό κράτος, ο χαρακτήρας της δημοκρατίας και του πολιτικού συστήματος, ενώ αποτελούν τα μεγάλα ενδεικτικά θέματα που απασχολούν το παραγωγικό και προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας που αναπροσδιορίζεται στον πλειοψηφικό σοσιαλιστικό αριστερό χώρο, δεν αποτελούν πεδία ανταγωνισμού και συμπόρευσης των ηγεσιών των πολιτικών δυνάμεων.

Και αυτό ενώ στα ευρήματα καταγράφεται ως κομματική ρευστότητα με κυμαινόμενο δείκτη αξιοπιστίας ανάλογα με το κόμμα και χαμηλά ποσοστά στην πρόθεση ψήφου, παρά ταύτα στην κοινωνία το μπλοκ των δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται στον σοσιαλιστικό-οικολογικό και αριστερό χώρο δείχνει ικανό υπό προϋποθέσεις να στηρίξει μια εναλλακτική πλειοψηφία!

Οι εκθέσεις και της ευρωπαϊκής επιτροπής και του ΔΝΤ δείχνουν ότι τα αποτελέσματα των εφαρμοζόμενων πολιτικών οδηγούν την επόμενη εκλογική κοινωνική καταγραφή σε ένα δίλημμα που σχετίζεται με το ερώτημα: για ποια οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη ενδιαφέρονται οι δυο μεγάλες πολιτικές οικογένειες.

Σ αυτό το κοινωνικό και οικονομικό δίλημμα δεν χωράνε τα φτιασιδώματα μιας καλλίτερης διαχείρισης της ίδιας πολίτικης ούτε σχηματισμοί που θα το επιδιώξουν!

Ο προοδευτικός χώρος οφείλει να ανασυνταχθεί, να ξαναγίνει πολιτικά αυτόνομος, εναλλακτικός για να οδηγήσει στη σύγκληση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.