Η μάχη με το χρέος απαιτεί υγιείς δυνάμεις και οικονομική διπλωματία

Του δμοσιοφράφου Κωνσταντίνου Σ. Μαργαρίτη

Τα συνθήματα, η χαμένη ευκαιρία της κατάστρωσης ενός εθνικού σχεδίου εξόδου από τη κρίση, δημιούργησαν εντάσεις και χαμένες επενδυτικές ευκαιρίες.

Όφειλαν όλες οι κυβερνήσεις να είχαν περιορίσει τις σπατάλες του κράτους και να επιδείξουν τόλμη και ρεαλισμό στην υλοποίηση σκληρών , αλλά δίκαιων μέτρων.

Το ΔΝΤ προβλέπει ότι το χρέος της Ελλάδας θα εκτιναχτεί στο 294% αν δεν ληφθεί κανένα μέτρο. Πόσο μειώνουν το λογαριασμό η επιμήκυνση των ωριμάνσεων, το πλαφόν στα επιτόκια και η μεγαλύτερη περίοδος χάριτος. Τι θα συμβεί το 2018 αν περάσει η πρόταση.

Οι τελευταίες συστάσεις του Ταμείου για την ελάφρυνση χρέους έχουν διαρρεύσει.
Ενόψει της συνεδρίασης των Υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης στις 24 Μάιου, το ΔΝΤ επανέλαβε πως θα λάβει μέρος στην διάσωση 86 δισ. ευρώ της Ελλάδας μόνο αν οι Ευρωπαίοι εταίροι της μπορούν να αποδείξουν ότι το χρέος μπορεί να καταστεί βιώσιμο.

Ένας βασικός λόγος είναι ότι το Ταμείο θέλει να είναι πλήρως διασφαλισμένο ότι το χρέος της Ελλάδας θα μπει επιτέλους σε μια λογική σειρά, με παράλληλη αναπτυξιακή πορεία της χώρας.
Συζητιέται έντονα η αναστολή πληρωμών ως το 2040 – το οποίο σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα πληρώνει τίποτα για την εξυπηρέτηση των ομολόγων και των δανείων για τα επόμενα 24 χρόνια.

Αυτό σημαίνει επέκταση της περιόδου χάριτος στα υφιστάμενα δάνεια του EFSF για 17 ακόμα χρόνια, του ESM για άλλα έξι χρόνια και για δάνεια από άλλα κράτη μέλη για 20 ακόμα χρόνια.

Συνολικά, τα μέτρα αυτά θα βοηθήσουν να μειωθεί ο λογαριασμός για την εξυπηρέτηση του χρέους κατά 4,5% του ΑΕΠ τα επόμενα 24 χρόνια, σύμφωνα με το ΔΝΤ.

Το ΔΝΤ προτείνει επίσης η Ελλάδα να μην πληρώνει ετησίως πάνω από 1,5% του ΑΕΠ της για την εξυπηρέτηση του χρέους από τον ESM και το EFSF ως το 2045.

Το Ταμείο προτείνει να γίνει αυτό μέσω της ανταλλαγής των σημερινών ακριβών βραχυπρόθεσμων ομολόγων με μακροπρόθεσμους τίτλους, που έχουν χαμηλότερα επιτόκια.

Η ελάφρυνση χρέους της πατρίδας μας αφορά την πολιτική όσο αφορά και τα οικονομικά. Ένα πράγμα που δεν αναφέρει η ανάλυση του ΔΝΤ είναι τα πολιτικά εμπόδια που σχετίζονται με όλες αυτές τις ενέργειες.

Οι αλλαγές στους όρους των δανείων του ESM ειδικότερα, θα πρέπει να εγκριθούν από τα κοινοβούλια των κρατών- μελών. Αυτό θα περιπλέξει κάπως τα πράγματα, αφού οι εντάσεις και οι τεχνητές διαφωνίες στα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν λείπουν.

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί διπλωματικά και να ενισχύσει τις συμμαχίες της στους κόλπους της ΕΕ. Η οικονομική διπλωματία ορίζει νέα δεδομένα στις σχέσεις των κρατών-μελών και προωθεί συνεργασίες με αμοιβαίο όφελος.

Η κοινωνία έχει υψηλές απαιτήσεις και δε θα συγχωρήσει ολιγωρίες και μικροκομματικά παιχνίδια που μόνο σκληρότερα μέτρα έχουν επιφέρει.

Οι αντοχές έχουν εξαντληθεί και ο ελληνικός λαός απαιτεί να ακούει την αλήθεια και να βλέπει φιλότιμες προσπάθειες για τη βελτίωση της ζωής του.

Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να κινητοποιηθούν οι υγιείς δυνάμεις του τόπου, έξω από προσωπικά συμφέροντα και αντιπαλότητες.

Η ιδιωτικοποίηση ενός δημόσιου πόρου θα πρέπει να συνοδεύεται από μια σύμβαση με συγκεκριμένους όρους. Ο ιδιώτης θα πρέπει να αναγκάζεται να αυξάνει και όχι να μειώνει της επενδύσεις για τη βελτίωση του προϊόντος ή της υπηρεσίας που ιδιωτικοποιείται. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ευθύνη να διαφυλάξει με το καλύτερο τρόπο την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Ο χρόνος πιέζει για γόνιμες και προσοδοφόρες λύσεις που θα δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στην επιχειρηματικότητα και στις μελλοντικές γενιές .