O χαρτογιακάς που ζήτησε από τον ΟΥΚΑ να κάψει τη σημαία, θέλει κρέμασμα!
Η Ελλάδα είναι η χώρα των αντιθέσεων. Αιώνες τώρα τούτος εδώ ο τόπος για κάθε ήρωα που έβγαζε, έβγαινε κι ένας προδότης. Για κάθε Λεωνίδα κι ένας Εφιάλτης... Για κάθε Κολοκοτρώνη κι ένας Πήλιος Γούσης...
Του Νίκου Συρίγου
Τα έχουμε ξαναπεί πολλές φορές αλλά είναι τέτοια αυτή η πατρίδα, που κάθε φορά που νιώθεις περήφανος, έρχεται κάτι που θα σε ντροπιάσει. Ή θα σε εξοργίσει.
Είδα το «βατράχι» που πήρε την ελληνική σημαία από τα Ίμια, τις ώρες της κρίσης. Που πήγε εκεί για ένα «πανί» όπως λένε οι... προοδευτικοί, με κίνδυνο της ζωής του και τους Τούρκους να τον σημαδεύουν για να μην αφήσει τη γαλανόλευκη να πέσει σε τούρκικα χέρια...
Τον ακούς να διηγείται τον πως έγιναν όλα, τον τρόπο που ανέβηκε στα βράχια, το πόσο περήφανος ένιωθε που προστάτευσε τη σημαία και νιώθεις περήφανος που είσαι Έλληνας. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, στην ίδια διήγηση έρχεται η ντροπή. Και η οργή. Όταν επέστρεψε, λέει, στη βάση του ένας χαρτογιακάς, του ζήτησε να καταστρέψει τη σημαία... δεν ξέρω ούτε το «πως» ούτε το «γιατί». Και δεν με ενδιαφέρει!
Το μόνο που με νοιάζει από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι το κομάντο, όχι μόνο δεν υπάκουσε στον ξεφτιλισμένο που του ζήτησε να καταστρέψει τη σημαία αλλά πολύ περισσότερο την πήρε και τη φύλαξε σπίτι του... Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει, βέβαια, κάτι άλλο κι αυτό θα έπρεπε να το ξέρει καλά ο προδότης που του ζήτησε να καταστρέψει τη σημαία... Αυτό που σε κάνει να εξοργίζεσαι όμως είναι κάτι άλλο. Ότι αυτός ο αλήτης συνεχίζει και ζει ανάμεσα μας!
Συνεχίζει και θεωρείται Έλληνας. Έστω και στα χαρτιά... Συνεχίζει και ζει... Ενώ θα έπρεπε ήδη να έχει κρεμαστεί στο Σύνταγμα.
Όπως όλοι οι προδότες.