Είμαστε Εθνική Ελλάδος μόνο στις νίκες;

Αναφέρομαι βεβαίως στην πορεία της εθνικής ομάδας μπάσκετ και όχι μόνο. Όποιο από τα παιδιά μας έχασε, δικάστηκε και καταδικάστηκε. Στην αρχή είναι όλοι μέλι γάλα και στάζουν από μεγάλα λόγια κι από βαρύγδουπα συγχαρητήρια. Είμαστε όλοι Ελληνάρες και <<ζήτω η εθνική μας ομάδα>> και... ήρωας ο τάδε αθλητής μας...

Όταν όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως ενδεχομένως θα θέλαμε, τότε σε δευτερόλεπτα οι περισσότεροι βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους και τη χολή που κρύβουν μεσα τους: <<Η χειρότερη ομάδα όλων των εποχών, ο πιο άχρηστος προπονητής>> και ατάκες του τύπου <<έλα μωρέ με το υπερεκτιμημένο παιδάκι>>, τα οποία δεν έχουν ακουστεί μόνο για την εθνική μπάσκετ, αλλά και για την Σάκκαρη και για τον Τσιτσιπά και για άλλους αθλητές μας που δεν κατάφεραν να πάρουν κάποιο μετάλλιο.

Ξαφνικά, γινόμαστε όλοι προπονητές και ειδήμονες σε όλα τα αθλήματα. Και ξέρουμε από μπάσκετ μέχρι ξιφασκία και τένις και με απίστευτη ευκολία και προχειρότητα δικάζουμε τους πάντες.

Από εθνική συνείδηση; Μηδέν. Αν όχι μηδέν, σίγουρα υποκριτές. Αγαπάμε τη χώρα μας μόνο όταν κερδίζει, όπως και τις ομάδες μας. Στις ήττες είμαστε απλά υβριστές. Στα πανηγύρια και στις φιέστες πρώτοι και καλύτεροι...

Όταν λες ότι είσαι Έλληνας τότε αυτό πρέπει να το αποδεικνύεις στα δύσκολα και όχι στα εύκολα.

Στα εύκολα είναι όλοι <<τρεις λαλούν και δυο χορεύουν>>. Η κριτική είναι εύκολη και ειδικά όταν είναι κακοπροαίρετη. Ο αγώνας των αθλητών δεν είναι ένας περίπατος όπως ενδεχομένως νομίζουμε. Πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν χύσει τόνους ιδρώτα για να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Έχουν νιώσει πολύ πόνο. Δεν αξίζουν τόσο φθηνή κριτική...

Όποιος είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγουδια ξέρει...