Αν η γιαγιά μου είχε καρούλια...
Έχω κάτι παλιόφιλους δημοσιογράφους σε Παρίσι, Λονδίνο και Νέα Υόρκη, τότε που ήμασταν «σκυλιά του πολέμου» και συναντιόμασταν σε εμπόλεμες περιοχές ως απεσταλμένοι εφημερίδων και τηλεοράσεων.
- Ψιλορεμάλια όλοι μας, χαρτοπαίκτες, γκομενιάρηδες, να πίνουμε ουίσκι αντί για νερό τα βράδια στα μπαρ των ξενοδοχείων μετά το μακελειό που ζούσαμε στα μέτωπα των μαχών σε Βηρυτό, Παλαιστίνη, Βαγδάτη και αλλού.
- Τώρα πια μεγαλώσαμε, τέρμα οι πόλεμοι και οι φίλοι μου, τα ρεμάλια της δεκαετίας του '80 είναι σε σημαντικές δημοσιογραφικές θέσεις, διευθυντές και αρχισυντάκτες μεγάλων ΜΜΕ οι περισσότεροι και πολύ καλές πηγές πληροφοριών για μένα.
- Ένας από τους διευθυντές των αγγλικών Times, ο πιο πλακατζής όμως απ' όλους, με πήρε προχθές τηλέφωνο πρωί-πρωί και με ξύπνησε για να με ρωτήσει: «Ρε συ, η γιαγιά σου έχει καρούλια;».
- Εγώ τον πλάκωσα γιατί με ξύπνησε και του απάντησα: «Καλά, τόσο μαλάκας είσαι που με πήρες ξημερώματα να με ξυπνήσεις για νε ρωτήσεις αν η γιαγιά μου έχει καρούλια;».
- Αλλά η απάντησή του με άφησε ξερό: «Ρε συ, πες εκεί στους δικούς σου τους πολιτικούς, ότι αυτά που σκέφτονται να ζητήσουν από την Ευρώπη, ακόμη και αυτή η πλατφόρμα των προτάσεων Βενιζέλου ούτε καν που θα κάτσουν να τα συζητήσουν. Το μόνο που θα σας δώσουν, είναι ένας χρόνος ακόμα παράτασης εξόφλησης του χρέους και 5-6 δισ. για τις τράπεζές σας. Όλα τα άλλα ξεχάστε τα». Και μου έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα.
- Κι εγώ γύρισα από την άλλη πλευρά και τον ξαναπήρα για να δω στο όνειρό μου τη γιαγιά μου με καρούλια να τρέχει προς Μέρκελ μεριά με τις προτάσεις Βενιζέλου και Τσίπρα. Και μετά ξύπνησα και έμαθα ότι τα δημόσια ταμεία είναι άδεια...