Δεν το μπορώ αυτό το θέαμα ρε σύντροφοι. Να περπατάω στην Αθήνα και να βλέπω ανθρώπους σκυμμένους πάνω από σακούλες σκουπιδιών, να τις σκίζουν (όπως τα αδέσποτα σκυλιά και οι γάτες) για να βρουν κάτι να φάνε.
Που μας πήγαν οι άθλιοι ρε σύντροφοι; Στην Κατοχή του ΄41 -΄42 που πέθαιναν οι άνθρωποι στους δρόμους, Γερμανοί και τότε. Γερμανοί και τώρα.
Ντόιτσλαντ ούμπερ άλες – που φώναζε ο Χίτλερ ( Η Γερμανία πάνω απ΄ όλα). Αλλά το ίδιο δεν φωνάζει και η Μέρκελ;
Είναι τέτοια η αλαζονεία των Γερμανών απέναντι στον Έλληνα πρωθυπουργό που έχω αρχίσει να λυπάμαι τον έρημο το Γιώργο (μπορεί να είμαι τρομοκράτης αλλά έχω τρυφερά αισθήματα).
Δημοσιογράφοι που ήταν μαζί τους στις Βρυξέλλες, μου περιέγραφαν νωρίς σήμερα το πρωί ότι Γερμανοί, Ολλανδοί, Γάλλοι και Φιλανδοί συμπεριφερόντουσαν στο δικό μας το Γιώργο στη συνάντηση των 20 ηγετών, σα να ήταν ο παρείσακτος της παρέας, ο «ψωριάρης», αυτός που είχε το «μουτζούρη» στο γνωστό παιχνίδι.
Κι όμως, δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Όχι μόνο γιατί είναι ηγέτης μιας περήφανης, φτωχής πλέον χώρας, αλλά και γιατί ο ίδιος είναι ένας ευγενής άνθρωπος, καθόλου προκλητικός και «μπρούτος».
Να με συγχωρήσετε για την έκφραση αλλά φίλοι δημοσιογράφοι, Γάλλοι και Άγγλοι, που ήταν στη συνάντηση των 20, μου έλεγαν σήμερα στο τηλέφωνο, ότι ούτε που να μας χ........θέλουν στην Κομισιόν.
Αλλά τι να κάνουν που ξέρουν ότι αν μας πετάξουν στο πηγάδι, θα πάρουμε τους περισσότερους Ευρωπαίους ηγέτες και τις τράπεζές τους μαζί μας;
Οπότε την «πάπια» εκείνοι, την «πάπια» κι εμείς, να δούμε που θα καταλήξουμε.