Ελληνοτουρκικά: Αλήθειες και μύθοι για τη Χάγη και τα «βασανιστικά» ερωτήματα των διαπραγματεύσεων

Στην κυβέρνηση επιμένουν να βλέπουν το ποτήρι των ελληνοτουρκικών μισογεμάτο και όχι μισοάδειο αν και στην ελληνική κοινωνία υπάρχει μεγάλη επιφυλακτικότητα ακόμα και γύρω από το σενάριο της Χάγης.

Η ίδια επιφυλακτικότητα υπάρχει και στο εσωτερικό της ΝΔ, αφού για να γίνει αυτό το πρώτο βήμα της προσφυγής θα πρέπει οι δύο χώρες να υπογράψουν «συνυποσχετικό», δηλαδή να συμφωνήσουν τι θα φέρουν ενώπιον του δικαστηρίου. Αυτό από μόνο του είναι εξόχως δύσκολο διότι η Ελλάδα λέει μόνο «υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ», ενώ η Τουρκία προβάλει δεκάδες ανιστόρητες και προκλητικές απαιτήσεις.

Θα κάνει πίσω η Τουρκία και θα υπογράψει συνυποσχετικό χωρίς αποστρατιωτικοποίηση νήσων, χωρίς αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας;

Από την άλλη μεριά η Ελλάδα δεν εγείρει καμία διαφορά με τους Τούρκους. Συνεπώς δεν υπάρχει ζήτημα ελληνοτουρκικών διαφορών. Ο όρος είναι παντελώς αδόκιμος. Μόνο οι Τούρκοι εγείρουν ζητήματα διαφορών. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν θέτει ζητήματα, αλλά αντίθετα δεν κάνει ούτε καν χρήση των νόμιμων δικαιωμάτων της. Δεν έχει κάνει επέκταση για παράδειγμα στα δώδεκα ναυτικά μίλια παρά το γεγονός ότι πρόκειται για κυριαρχικό μας δικαίωμα.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Θα πάμε στη Χάγη να διαπραγματευθούμε κυριαρχικά μας δικαιώματα; Για ποιο λόγο η Ελλάδα να ζητήσει από το Δικαστήριο την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, δηλαδή κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε περιοχή που έτσι κι αλλιώς το Διεθνές Δίκαιο τής προσφέρει απόλυτη κυριαρχία και μάλιστα με μονομερή πράξη;

Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν… Για παράδειγμα η Ελλάδα τώρα έχει χωρικά ύδατα 6 μίλια και εναέριο χώρο 10. Αν γίνει προσφυγή στη Χάγη και το δικαστήριο πάρει μια «μέση» απόφαση, 8 μίλια αέρα και θάλασσα, η χώρα μας θα κερδίσει δύο μίλια στη θάλασσα και θα χάσει δύο στον αέρα.

Στο θέμα της ΑΟΖ αν η Χάγη δώσει χαμηλή επήρεια στο Καστελόριζο, τι κάνουμε;

Και από την άλλη πλευρά απαραίτητες προϋποθέσεις για προσφυγή στην Χάγη είναι, μεταξύ άλλων, η Τουρκία να αποδεχτεί την ισχύ των σχετικών κανόνων του Δικαίου της Θάλασσας, να αποσύρει τις διεκδικήσεις της όσον αφορά στην κυριαρχία ελληνικών νησιών αλλά και να αποδεχτεί το τεράστιο πλήγμα στο δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας”, στην έκταση της τουρκικής ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, που θα επιφέρει εκ των πραγμάτων η αύξηση των χωρικών μας υδάτων.

Η μεν Τουρκία λειτουργεί με γνώμονα την ισχύ του πυρός, η δε Ελλάδα με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Η Τουρκία επιδιώκει πολιτική, διμερή διαπραγμάτευση, η Ελλάδα προσφυγή σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο. Η μεθοδολογία των δύο χωρών είναι εκ διαμέτρου αντίθετη.

Στο συγκεκριμένο timing βέβαια δεν πρέπει να μας διαφεύγει και το γεγονός ότι η χρησιμότητα του αφηγήματος για προσφυγή στην Χάγη ή της διερεύνησης της «τολμηρής ατζέντας» των ελληνοτουρκικών, να είναι η καθυστέρηση των εξελίξεων εν αναμονή της πλήρους ολοκλήρωσης του εξοπλιστικού προγράμματος της χώρας μας.

Ακόμα κι αν δεν φτάσουμε στο δρόμο της Χάγης μπορεί να διευρύνουμε χρονικά το momentum για ήρεμα νερά και για συνεργασίες σε άλλα επίπεδα.

Σχετικές ειδήσεις

• Ελλάδα-Τουρκία: Έρχεται η πιο σκοτεινή ώρα; 10 ειδικοί προειδοποιούν
• Ελληνοτουρκικά: Το στημένο επεισόδιο, το σενάριο της πρώτης τουφεκιάς και το πακέτο της Χάγης
• Ελληνοτουρκικά: Ο «οδικός χάρτης» και στο βάθος… Χάγη