Τραγωδία στο Μάτι: Έντεκα παιδιά δεν πήγαν χθες σχολείο

Σοφία Φιλιπποπούλου, Βασιλική Φιλιπποπούλου, Γιώργος Κοκκινίδης, Δημήτρης Κοκκινίδης, Δημήτρης Αλεξόπουλος, Ανδρέας Φύτρος, Εβίτα Φύτρου, Νικολάι Κορζενιόφσκι, Μαρία-Ηλιάννα Χερουβείμ, Ευπραξία-Μελίνα και ο αβάφτιστος Δημητρίου. Τα γέλια και οι φωνές αυτών των αθώων ψυχών «πνίγηκαν» στη μανία της φωτιάς.

Για αυτά τα έντεκα παιδιά το κουδούνι φέτος δεν χτύπησε. Αυτά τα παιδιά δεν αγόρασαν φέτος σχολικές τσάντες, τετράδια και μολύβια. Τα θρανία τους όμως ήταν εκεί και τούς περίμεναν... Αυτά όμως, παίζουν και χαίρονται σε ένα μέρος μοναδικό, που όλοι μόνο γελούν και χαίρονται. Και εκεί υπάρχουν θρανία... Και εκεί υπάρχουν τσάντες. Εκεί υπάρχει μόνο αγάπη. Μόνο φως. Μην κλαίτε μανούλες. Αλήθεια, τα παιδάκια σας είναι δίπλα σας. Είναι κοντά σας. Αρκεί να τα σκέφτεστε. Αυτά σας βλέπουν. Σας προσέχουν και σας νοιάζονται.

Τι να πεις σε αυτές τις άμοιρες γυναίκες; Σε αυτές τις μανούλες που βίωσαν το χειρότερο σενάριο της ζωής; Έθαψαν τα μωρά τους. Τα σπλάχνα τους. Μόνο φωνές. Μόνο ουρλιαχτά. Αυτά τα ουρλιαχτά και τα κλάματα που ο φόβος και ο τρόμος «πυροδοτεί».

Οι μανούλες το μεσημέρι τι φαγητό να ετοιμάσουν; Για ποιους; Για ποια παιδιά; Αυτές οι επτά μανούλες οδήγησαν τα καμάρια τους εκεί που δεν έχει πυρκαγιές. Εκεί που έχει μόνο λουλούδια. Εκεί που είναι μόνο Άνοιξη. Εκεί που μυρίζει μόνο δυόσμο και γιασεμί...

Χθες (Τρίτη 11/9/2018) τα κουδούνια στα σχολεία όλης της χώρας χτύπησαν. Τα παιδάκια από νωρίς το πρωί έβαλαν τα καλά τους και ετοιμάστηκαν να υποδεχτούν τη νέα σχολική χρονιά. Όμως, στις παρουσίες, έντεκα αθώες ψυχές δεν μετρήθηκαν. Έντεκα ψυχούλες δεν μίλησαν με τους συμμαθητές τους. Δεν γέλασαν στο διάλειμμα. Δεν απάντησαν στο όνομά τους.

Λένε ότι όσο σκέφτεσαι κάποιον που έχει «φύγει», τόσο δίπλα σου ζει ολοζώντανος. Πάντα το πίστευα. Όσο μεγάλη και αν είναι μία απώλεια, όλοι μας πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη και το κουράγιο ώστε να καταφέρνουμε να την αντιμετωπίζουμε, και να πορευόμαστε σα να εξακολουθεί να υπάρχει δίπλα μας ο άνθρωπος που «χάθηκε». Δεν ξέρω εάν είναι η πιο σωστή θεωρία, το μόνο σίγουρο είναι ότι, οι άνθρωποι που «φεύγουν» δεν πρέπει να ξεχνιούνται με κανέναν τρόπο από τις οικογένειές τους... Πρέπει να τούς «κουβαλάμε» παντού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία για τη ζωή ενός γονιού από το να θάβει το παιδί του.

Στο Μάτι επτά γονείς αποχαιρέτισαν τα παιδάκια τους που «έφυγαν» χωρίς λόγο. Χωρίς αιτία. Ο χρόνος για αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους σταμάτησε τη Δευτέρα στις 23 Ιουλίου του 2018. Τότε τα χαμόγελα για αυτές τις οικογένειες έσβησαν για πάντα. Το οικογενειακό τους τραπέζι δεν θα ήταν ποτέ ίδιο. Όλα άλλαξαν. Αυτό το καλοκαίρι επτά σπίτια «έχασαν» το φως, τη λιακάδα τους, την ελπίδα τους. Το μέλλον και το αύριό τους.

Δεν είχε καν βαφτιστεί!

Αυτός ο μπέμπης ακόμη δεν θα πήγαινε σχολείο. Ήταν μόλις έξι μηνών. Η μανούλα του, όμως, η Μαργαρίτα έκανε όνειρα για τον παιδικό σταθμό. Κάθε πρωί θα τον ξυπνούσε με φιλιά, θα τον έπλενε και θα τον ετοίμαζε για το σχολείο. Θα τον έβλεπε να φεύγει με το σχολικό και θα καρδιοχτυπούσε μέχρι το μεσημέρι για να τον ξανασφίξει στην αγκαλιά της... Η Μαργαρίτα ξέρει ότι δεν θα τον ξανασφίξει ποτέ ξανά... Θα του μιλά αλλά εκείνο δεν θα της απαντά, γιατί δεν πρόλαβε να μιλήσει. Και εκείνη για να την καταλαβαίνει θα του γράφει μόνο γράμματα... Σαν αυτό που τού έγραψε όταν «έφυγε»...

«Αντίο μπέμπη μου»

«Είσαι ένας υπέροχος κολυμβητής μέσα στη θάλασσα. Ήθελες να εντυπωσιάσεις τη μανούλα σου που σε έβλεπε και γέλαγε. Και περίμενες τον πατερούλη σου να σε χαρεί και αυτός. Εδώ θα είμαστε κάθε καλοκαίρι και θα κάνουμε μαζί μπάνιο. Δίπλα στον παράδεισο που θα τον ξανακάνεις πράσινο. Θα παίζουμε στη θάλασσα όλοι μαζί αγαπημένοι. Εγώ η μανούλα σου και ο μπαμπάκας σου. Ό,τι θέλεις εσύ μικρό μου ψαράκι»

Η Εβίτα «πέταξε» και ο αδελφός της, Ανδρέας, δεν την άφησε μόνη...

Η Εβίτα (13 ετών) νόμισε ότι θα σωθεί... Και έκανε το άλμα του «θανάτου», ή μάλλον μίας νέας ζωής. Πήδηξε από τον βράχο και χάθηκε από την αγκαλιά της μανούλας της. Η Εβίτα Φύτρου ήταν το κορίτσι που πρωταγωνιστούσε στην φρικτή περιγραφή της κας Μαρία Πάτσιου. Η 13χρονη αθλήτρια ποδηλασίας της ΑΕΚ. Μία έφηβη που «είχε μέλλον», όπως έλεγαν όλοι. Χθες, σήμερα και αύριο θα λείπει στους συμμαθητές της..., όπως και ο αδελφός της ο Ανδρέας (11 ετών). Ο Ανδρέας μέχρι την τελευταία στιγμή δεν άφησε την αγκαλιά του πατερούλη του... Μπαμπάς και γιος βρέθηκαν αγκαλιασμένοι και απανθρακωμένοι δίπλα στο αυτοκίνητο της οικογένειας. Ο παλιός αθλητής, πρωταθλητής του τμήματος ποδηλασίας της ΑΕΚ και ο γιος του, Ανδρέας, ο οποίος επίσης έκανε τα πρώτα του βήματα στο άθλημα, δυστυχώς δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τις φλόγες.

Ο Δημήτρης «έφυγε» αγκαλιά με τους παπούδες...

Ο Δημήτρης (13 ετών) χάθηκε με τον παππού, τη γιαγιά και το θείο…Όλοι τους μπήκαν στο αυτοκίνητο του θείου του για να μετακινηθούν προς τη θάλασσα και να σωθούν. Αλλά...

Τα δίδυμα αγγελούδια που πέθαναν αγκαλιά με τον παππού και τη γιαγιά τους

Τα δίδυμα κοριτσάκια (9 ετών) της οικογένειας Φιλιπποπούλου δεν στερήθηκαν την αγκαλιά. Η γιαγιά και ο παππούς τους δεν τα άφησαν μόνο τους ούτε λεπτό. Ούτε ο θάνατος δεν θα τούς χώριζε. Η αγάπη όλα τα «νικά». Όλοι μαζί... Μια αγκαλιά... Έτσι το θέλησε η μοίρα… να γεννηθούν και να πεθάνουν μαζί. Και όμως αυτή δεν ήταν η τελευταία πράξη του δράματος... Αυτά τα κορίτσια έχουν και τσάντες και μολύβια και τετράδια. Όχι στη γη... Αλλά σε έναν άλλο κόσμο, φτιαγμένο μόνο από γέλια και λουλούδια. Εκεί δεν υπάρχουν καταστροφές. Δεν υπάρχουν φωτιές. Υπάρχουν μόνο χαμόγελα...

Τα δίδυμα που «έσβησαν» με τον παππού και τη γιαγιά τους στο κτήμα

Αυτή η μανούλα δεν κλαίει... Γιατί έχει αγκαλιά τα κοριτσάκια της. Και την Μαρία-Ηλιάννα (5 ετών) και την Ευπραξία-Μελίνα (5 ετών) της. Η πύρινη λαίλαπα δεν τούς χώρισε ποτέ. Οι πεντάχρονες δίδυμες δεν έφυγαν ποτέ από την αγκαλίτσα της μανούλας τους. Τώρα γελούν και τρέχουν στο λιβάδι. Και το νέο τους σχολείο είναι γεμάτο χρώματα και μυρωδιές.

Ο Γιώργος και ο Δημήτρης πήγαν σχολείο...

Η μανούλα σηκώθηκε χθες και τούς έφτιαξε πρωινό. Ο μπαμπάς ετοίμασε τις τσάντες του Γιώργου (8 ετών) και του Δημήτρη (5 ετών). Όλα στη θέση τους. Δεν έφυγαν πότε από την αγκαλιά τους... Η νέα τους ζωή ξεκίνησε. Το ταξίδι τους μπορεί να κράτησε ώρες, και ο πόνος να ήταν δυσβάστακτος, αλλά ο προορισμός τους ήταν η ανταμοιβή τους.

Υ.Γ. «Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας κάθε μέρα».... Κάθε μέρα είναι διαφορετική. Είναι μία άλλη μέρα. Ζήστε την... Γιατί υπάρχουν μανούλες που μόνο κλαίνε... Κλαίνε για τα παιδάκια τους που δεν μπόρεσαν να χαρούν. Δεν μπόρεσαν να τα αγκαλιάσουν όσο θα ήθελαν. Δεν πρόλαβαν να τούς πουν πόσο μέχρι το άπειρο τα αγαπούν και τα λατρεύουν. Δεν πρόλαβαν να «ζήσουν» μαζί τους... Η φονική πυρκαγιά τα πήρε άγρια από την αγκαλιά τους...

0103

0203

0303