Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος: «Ο κόσμος μας εκπέμπει σήμα κινδύνου» λέει σε μήνυμα του ο Ιερώνυμος

«Η Εκκλησία της Ελλάδος σχεδιάζει και υλοποιεί δράσεις, οι οποίες καλούν σε αφύπνιση και επαγρύπνηση. Ο κόσμος μας, ο οίκος, τον οποίον ο Θεός εμπιστεύθηκε στον άνθρωπο, εκπέμπει σήμα κινδύνου. Ήδη ο όρος «κλιματική αλλαγή» διαφοροποιήθηκε σε «κλιματική κρίση»», τονίζει στο μήνυμά του με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος.

Επιπρόσθετα, μεταξύ άλλων, επισημαίνει ότι «με αίσθημα ευθύνης απέναντι στις επόμενες γενιές οφείλουμε ως Εκκλησία να συνδιαμορφώσουμε και να υλοποιήσουμε με αγάπη προς το περιβάλλον και τον πλησίον τις πρακτικές που μειώνουν την επιβάρυνση και εξελικτικά την καταστροφή του. Αυτό θα πράξουμε με στοχευμένες ενέργειες και σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.

Είναι ώρα να αναλάβουμε συντονισμένα και με συνεργασία όλων, θεσμών, φορέων και προσώπων, συλλογικές δράσεις όλοι μαζί, όχι απλώς δείχνοντας έμπρακτα τον σεβασμό, την αγάπη και την πρόνοιά μας για το περιβάλλον και το οικοσύστημα, αλλά κυρίως ενεργώντας έγκαιρα και αποτελεσματικά πριν να είναι αργά…».

Ακολουθεί ολόκληρο το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου:

Η 5η Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος για σύνολη την οικογένεια της ανθρωπότητας, συνιστά ασφαλώς μία ημέρα οικουμενικής περισυλλογής και αφυπνίσεως για όλη τη διεθνή κοινότητα, αλλά και ιδιαίτερα για όλους εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Είναι γεγονός ότι ο άκρατος υλισμός, που επικρατεί, περιφρονεί τη Δημιουργία του Θεού, αφού επιβαρύνει με κάθε τρόπο το οικοσύστημα της Γης.

Ο αέρας ρυπαίνεται με αποτέλεσμα την άνοδο της θερμοκρασίας και την υπερθέρμανση του πλανήτη, τα δάση καίγονται με καταστροφικές πυρκαγιές, όπως αυτές που βίωσε στο πρόσφατο παρελθόν η πατρίδα μας, στερώντας από το περιβάλλον το απαραίτητο για την ισορροπία του οικοσυστήματος οξυγόνο, αλλά και σκορπίζοντας θάνατο και οδύνη στα έμψυχα και άψυχα δημιουργήματα του Θεού.

Οι θάλασσες ρυπαίνονται, η στάθμη τους ανεβαίνει διαφοροποιώντας άρδην τη μορφολογία του εδάφους και τη ζωή σε διάφορα σημεία της οικουμένης. Η άκριτη δόμηση εξαφανίζει εστίες πρασίνου και η μαζική χρήση χημικών στην καλλιέργεια των προϊόντων καταστρέφει το υπέδαφος και μολύνει ποταμούς, λίμνες, θάλασσες. Η άνευ μέτρου χρήση του αυτοκινήτου συμβάλλει ακόμα πιο πολύ στη ζοφερή βιωτή των αστικών κέντρων.

Τέλος, οι εστίες πολέμου καταδεικνύουν με τον πλέον εμφανή τρόπο την ύβριν του ανθρώπου έναντι του έργου του Θεού, καθώς η χρήση εξελιγμένων όπλων αφανίζει τη ζωή και την προοπτική της καλλιέργειας σημαντικών εκτάσεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η ενεργειακή και επισιτιστική κρίση, που ήδη πλήττουν την ανθρωπότητα, αποτελούν απτή έκφανση της δοκιμασίας που ήδη βιώνει η κτίση, αλλά και των επερχομένων δεινών.

Συγχρόνως, έντονος προβληματισμός αναπτύσσεται στην παγκόσμια συζήτηση σχετικά με τη σχέση αγοράς και περιβάλλοντος, οικονομίας και οικολογίας, ισορροπίας ανάμεσα στην αξιοποίηση των ανανεώσιμων και ήπιων πηγών ενέργειας και στην παράλληλη διαφύλαξη του δασικού και φυσικού πλούτου, αλλά και για τους όρους και τις προϋποθέσεις για μια «πράσινη» και ταυτοχρόνως υγιή ανάπτυξη.

Ο όρος «κλιματική αλλαγή» διαφοροποιήθηκε σε «κλιματική κρίση»

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα και στα μεγάλα και συγχρόνως επιτακτικά ερωτήματα που θέτει η εποχή, με σεβασμό έναντι της Θείας Δημιουργίας και με αίσθημα ευθύνης απέναντι στις μελλοντικές γενιές καλούμαστε να δράσουμε άμεσα και με αποφασιστικότητα. Όχι με ευχολόγια, αλλά με στοχευμένες ενέργειες ο καθένας ατομικά, στον καθημερινό τρόπο ζωής του, αλλά και με συλλογικές δράσεις που σταδιακά μπορούν να επιφέρουν την εξομάλυνση της διασαλευθείσας αρμονίας.

Η Εκκλησία της Ελλάδος σχεδιάζει και υλοποιεί δράσεις, οι οποίες καλούν σε αφύπνιση και επαγρύπνηση. Ο κόσμος μας, ο οίκος, τον οποίον ο Θεός εμπιστεύθηκε στον άνθρωπο, εκπέμπει σήμα κινδύνου. Ήδη ο όρος «κλιματική αλλαγή» διαφοροποιήθηκε σε «κλιματική κρίση».

Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στις επόμενες γενιές οφείλουμε ως Εκκλησία να συνδιαμορφώσουμε και να υλοποιήσουμε με αγάπη προς το περιβάλλον και τον πλησίον τις πρακτικές που μειώνουν την επιβάρυνση και εξελικτικά την καταστροφή του. Αυτό θα πράξουμε με στοχευμένες ενέργειες και σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.

Είναι ώρα να αναλάβουμε συντονισμένα και με συνεργασία όλων, θεσμών, φορέων και προσώπων, συλλογικές δράσεις όλοι μαζί, όχι απλώς δείχνοντας έμπρακτα τον σεβασμό, την αγάπη και την πρόνοιά μας για το περιβάλλον και το οικοσύστημα, αλλά κυρίως ενεργώντας έγκαιρα και αποτελεσματικά πριν να είναι αργά…