Υπάρχει ζωή μετά θάνατον;: Η τολμηρή θεωρία συγγραφέα και η πρώτη «επιβεβαίωση» της επιστήμης
Ο Anthony Peake έχει μια δυνατότητα που οι προγενέστεροι μελετητές του αιώνιου ερωτήματος της ανθρωπότητας δεν είχαν. Καθώς οδεύουμε προς τα μισά του 21ου αιώνα, ο συγγραφέας του «Υπάρχει ζωή μετά θάνατον;» μπορεί να αξιοποιήσει όλα τα παρελθοντικά φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα που γεννήθηκαν στον πλανήτη και να τα συνδυάσει με τις πιο σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις, ώστε να θέσει το ερώτημα εάν «επιβεβαιώνει η Κβαντική Φυσική τον Πλάτωνα», όπως διαβάζουμε ήδη από το εξώφυλλο του βιβλίου του που κυκλοφόρησε πρόσφατα (εκδόσεις Κάκτος).
Παράλληλα, αξιοποιεί τόσο την εμπειρική γνώση, όσο και τις κοινές μαρτυρίες όσων έφτασαν κοντά στον θάνατο (επιθανάτιες εμπειρίες), στις οποίες εντοπίζει κοινά στοιχεία με κάποιες ψυχικές ασθένειες (όπως είναι η επιληψία), ώστε να φτάσει στο συμπέρασμά του. Ένα συμπέρασμα, καθόλου μοναδικά δικό του, όπως αναφέρει στο newsbomb.gr, καθώς ταυτίζεται με άλλα, όχι ευρέως γνωστά, φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα που τοποθετήθηκαν πάνω στο μεγάλο ερώτημα «τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε».
Η πρόσφατη ανακάλυψη ερευνητών, οι οποίοι τυχαία κατέγραψαν την εγκεφαλική λειτουργία ανθρώπου τα δευτερόλεπτα που πέθαινε, καταλήγει ότι, εκείνες τις τελευταίες μας στιγμές, ο εγκέφαλός μας μάλλον «παίζει» σε επανάληψη ολόκληρη τη ζωή μας, την οποία ο ετοιμοθάνατος παρακολουθεί με μορφή αναμνήσεων.
Συμβαίνει όμως μόνο αυτό; Ο Anthony Peake, συγγραφέας και άλλων φιλοσοφικών και επιστημονικών βιβλίων, έγραψε το «Υπάρχει ζωή μετά θάνατον» πριν από αυτή την πολύ πρόσφατη ανακάλυψη, στις σελίδες του όμως, αναφέρεται κυρίως σε αυτήν ως κεντρική ιδέα: Όταν πεθαίνουμε, ξαναβλέπουμε ολόκληρη τη ζωή μας. Ή μάλλον, το ξαναβλέπουμε, δεν είναι το σωστό ρήμα για να ερμηνεύσουμε την υπόθεσή του, και όχι θεωρία του, όπως ο ίδιος μας διόρθωσε, κατά τη συζήτησή μας… Μια υπόθεση, η οποία καταλήγει στην… «εξαπάτηση» του «Βαρκάρη», του γνωστού από τη μυθολογία μας Χάροντα, αφού στην «πραγματική» πραγματικότητα, όπως προτείνει, δεν πεθαίνουμε ποτέ…
Διαβάστε τη συνέντευξη του David Peake στο Newsbomb.gr:
Newsbomb.gr: Κύριε Peake, για τη διαμόρφωση της θεωρίας σας αξιοποιείτε συλλογικές γνώσεις της ανθρωπότητας, από αρχαίες φιλοσοφίες και θρησκείες, μέχρι την κβαντομηχανική. Ποιες θεωρίες σας βοήθησαν να φτάσετε πιο κοντά στο συμπέρασμά σας και γιατί;
Anthony Peake: Ανέκαθεν ήμουν της άποψης ότι η επιστήμη συμβαδίζει με τις υποκειμενικές εμπειρίες, καθώς αποτελεί τη συγχώνευση και των δύο, που μας επιτρέπει να καταλήγουμε σε μελετημένες απόψεις για την αληθινή φύση του κόσμου που μας περιβάλλει. Η συνείδηση είναι αυτή που ερμηνεύει αυτές τις πληροφορίες, παρόλο που η δημιουργία αυτής της αξιολόγησης (και αντιλαμβανόμενης) επίγνωσης, εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο μυστήριο για τη σύγχρονη επιστήμη.
Ως εκ τούτου, τόσο ο υποκειμενικός κόσμος της φιλοσοφίας και της θρησκείας όσο και ο αντικειμενικός κόσμος της υλιστικής επιστήμης, είναι εξίσου σημαντικοί. Ωστόσο, η αφετηρία μου ήταν πάντα η επιστήμη γιατί προσθέτει έναν βαθμό αντικειμενικότητας, και είναι η επιστήμη, συγκεκριμένα η νευρολογία, η κοσμολογία και η κβαντική μηχανική, από τις οποίες έχω διαμορφώσει το πλαίσιο της υπόθεσής μου.
Πώς θα μπορούσατε να ορίσετε τι μας συμβαίνει μετά θάνατον, σε λίγες λέξεις;
Δύσκολο να το κάνω αυτό, αλλά θα προσπαθήσω! Υποστηρίζω ότι στο σημείο του θανάτου η συνείδηση εισέρχεται σε μια άλλη αντιληπτική πραγματικότητα, που υπάρχει σε διαφορετικό χρονολογικό πλαίσιο. Με αυτό, εννοώ ότι ο υποκειμενικός χρόνος διαστέλλεται σε τέτοιο βαθμό που τα τελευταία μικροδευτερόλεπτα γίνονται αντιληπτά υποκειμενικά ως ολόκληρη ζωή. Αυτή η περίοδος αποτελεί μια «απόδοση» μιας νέας ζωής, στην οποία ο ετοιμοθάνατος μεταφέρεται πίσω στη στιγμή της γέννησής του για να ζήσει ξανά τη ζωή του. Αυτή είναι μια κυριολεκτική επανενσάρκωση, όχι ως κάποιος άλλος, αλλά ως ο εαυτός τους.
Αυτό είναι παρόμοιο με μια παράσταση εικονικής πραγματικότητας σε τρίτο πρόσωπο της ζωής κάποιου. Υποστηρίζω ότι τα δεδομένα που απαιτούνται για τη δημιουργία αυτής της «απόδοσης» μεταφορτώνονται από το κβαντικό κενό στο σημείο μηδενικής ενέργειας, δημιουργώντας μια ολογραφική προσομοίωση που βασίζεται σε δεδομένα ή, όπως προτιμώ να την αποκαλώ, μια "Στιγμή".
Πρόσφατη έρευνα στην κοσμολογία υποδηλώνει ότι στο βασικό της επίπεδο, οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε ως ύλη, στην πραγματικότητα, δημιουργείται από πληροφορίες, δυαδικά δεδομένα. Αυτό είναι γνωστό ως «ολογραφική θεωρία» και σχετίζεται άμεσα με τις Μαύρες Τρύπες και τον Δεύτερο Νόμο της Θερμοδυναμικής. Η συνείδηση είναι απλώς μια διαδικασία με την οποία αυτά τα δεδομένα μετατρέπονται σε ένα φαινομενικά πραγματικό, τρισδιάστατο σύμπαν της ύλης.
Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειονότητα από εμάς ξαναζούμε μια προσομοίωση της ζωής μας, η οποία έχει μεταφορτωθεί στη συνείδησή μας από το πεδίο της πληροφορίας. Η απόδειξη ότι ζούμε ξανά τη ζωή μας προέρχεται από εμπειρίες όπως το déjà vu και οι προγνώσεις.
Τώρα αυτό είναι πολύ σημαντικό, υποστηρίζω περαιτέρω ότι τα τελευταία μικροδευτερόλεπτα της νέας ζωής ακολουθείται η ίδια διαδικασία και μια άλλη ζωή βιώνεται στα τελευταία δευτερόλεπτα αυτής της ζωής… Μια αντανάκλαση του περίφημου παραδόξου Διχοτόμησης του Ζήνωνα που εφαρμόζεται στον χρόνο.
Ονομάζω αυτή την υπόθεση «Εξαπατώντας τον Βαρκάρη» («Cheating the Ferryman» (CtF)) γιατί όλοι, με μια πολύ πραγματική έννοια, ποτέ δεν πληρώνουμε τον Χάροντα για να μας διασχίσει τον Αχέροντα! Τον «απατάμε» με τον οβολό του!
Το σημαντικότερο μέρος της θεωρίας σας επιβεβαιώθηκε πρόσφατα και επιστημονικά , επιβεβαιώνοντας και τις μαρτυρίες που επικαλείστε στο βιβλίο σας. Πώς σχολιάζετε το γεγονός; Θα μπορούσαν να υπάρξουν στο μέλλον κι άλλες επιστημονικές και 100% τεκμηριωμένες επιβεβαιώσεις των όσων ισχυρίζεστε;
Όντως επιβεβαιώνεται. Το αρχικό μοντέλο «Εξαπατώντας τον Βαρκάρη» (CtF) υποβλήθηκε το 2001 και εμφανίστηκε σε μια αξιολογημένη ακαδημαϊκή εργασία το 2005, προτού εκδοθεί ως βιβλίο το 2006. Από τότε, έχουν υπάρξει μια σειρά από πρωτοποριακές ανακαλύψεις στην κβαντική φυσική, την κοσμολογία και τη νευρολογία που υποστηρίζουν πλήρως το μοντέλο CtF.
Πράγματι, δεν γνωρίζω καμία εμπειρική ανακάλυψη που να έρχεται σε αντίθεση με το μοντέλο με οποιονδήποτε τρόπο. Είμαι βέβαιος ότι τα επόμενα χρόνια θα γίνουν ακόμη περισσότερες ανακαλύψεις και αυτές θα συνεχίσουν να ενισχύουν την υπόθεση μου. Αλλά αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι το μοντέλο υποστηρίζεται επίσης από τις υποκειμενικές εμπειρίες των ανθρώπων. Έχω ήδη αναφέρει το déjà vu, αλλά στα βιβλία μου, συζητώ στοιχεία από πολλές σχολές φιλοσοφίας, θεολογίας και αποκρυφιστικών πεποιθήσεων.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κατανοώντας πλήρως το μοντέλο, τόσο οι επιστήμονες όσο και οι φιλόσοφοι, συμφωνούν ότι είμαι κοντά σε κάτι «μεγάλης σημασίας». Για παράδειγμα, υπάρχει κάποια συναρπαστική εργασία που γίνεται για την έρευνα των επιπτώσεων των ουσιών που μεταβάλλουν τη συνειδητότητα, γνωστά ως ενθεογόνα, σε διάφορα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο. Πιστεύω ότι σε αυτόν τον τομέα θα σημειωθούν οι ανακαλύψεις.
Κι επειδή αναφερόμαστε στην επιστήμη, η θεωρία σας βασίζεται στα παράλληλα σύμπαντα και στις πολλές διαστάσεις. Θα μπορέσουμε ποτέ να τα διαπιστώσουμε όλα αυτά;
Υπάρχουν αυξανόμενα στοιχεία για την «Ερμηνεία των Πολλών Κόσμων» από πολλούς τομείς της κοσμολογίας. Στις σύγχρονες ερμηνείες της, όπως η ερμηνεία «Από Πάνω προς τα Κάτω» των Hawking-Hertog, η «Συναλλακτική Ερμηνεία» και το μοντέλο «Η Περίληψη των Ιστοριών» του Richard Feynman, βλέπουμε ότι όλες υποδηλώνουν ότι υπάρχουμε σε ένα «πολύσύμπαν», όπου κάθε αποτέλεσμα κάθε γεγονότος, από το υποατομικό επίπεδο και πάνω, κωδικοποιείται στο πεδίο πληροφοριών. Αυτό, υποδηλώνει ότι υπάρχει ένα σύμπαν στο οποίο υπάρχει το αποτέλεσμα κάθε απόφασης που παίρνουμε.
Ο Δαίμων, λοιπόν, είναι ο «παλιός» μας εαυτός, που ζει πάντοτε μαζί μας και έχει ζήσει ήδη μια φορά τουλάχιστον την παρούσα ζωή μας. Είναι η αιτία για τα déjà vu, και για τα μη εξηγήσιμα προαισθήματα που μπορεί να σώσουν τη ζωή μας. Θα ήθελα να μου το εξηγήσετε λίγο περισσότερο αυτό. Είναι όντως ο Δαίμων που έλεγε ο Σωκράτης;
Κατά τη γνώμη μου, αυτό ακριβώς που περιέγραψε ο Σωκράτης ήταν εμφανές στη ζωή του. Αυτή η οντότητα γνώριζε τη ζωή του Σωκράτη, συμπεριλαμβανομένου του μέλλοντός του. Αυτή είναι η ίδια οντότητα που ήταν η «φωνή» που καθοδήγησε την Ζαν ντ΄ Αρκ (Ιωάννα της Λωραίνης) και έχει βοηθήσει συγγραφείς, ποιητές και αμέτρητους άλλους ανθρώπους σε όλη την ιστορία. Όπως θα γνωρίζετε, η έννοια του «Δαίμονα» έχει τις ρίζες της στην ελληνική φιλοσοφία και, μαζί με το ανθρώπινο αντίστοιχο, το «Είδωλον», είναι μια δυάδα συνείδησης.
Συνεχίζοντας με το παιχνίδι υπολογιστή επαυξημένης πραγματικότητας τρίτου προσώπου, το «Είδωλον» είναι το άβαταρ στο παιχνίδι που υπάρχει μόνο για ένα παιχνίδι, ενώ ο Δαίμων είναι ο παίκτης που παίζει το παιχνίδι πολλές φορές και κάθε φορά μαθαίνει περισσότερα και χρησιμοποιεί αυτή τη γνώση για να προστατέψει τα πολυάριθμα Είδωλά του. Αυτό είναι απολύτως σύμφωνο με τις αρχαίες ελληνικές πεποιθήσεις, πεποιθήσεις που ενσωματώθηκαν στον Γνωστικισμό και σε άλλες ομάδες εσωτερισμού. Στην πραγματικότητα, είναι ο «Φύλακας Άγγελός μας», αλλά είναι επίσης κάτι πολύ περισσότερο, καθώς είναι το πραγματικό πρόσωπο, ενώ τα «είδωλα» είναι, όπως υποδηλώνει η λέξη, θνητές ρέπλικες παγιδευμένες μέσα στο «παιχνίδι».
Λέτε ότι προσπαθείτε να γεφυρώσετε το χάσμα μεταξύ της σοβαρής επιστήμης και της υποκειμενικής εμπειρίας. Οι επιληπτικές κρίσεις και ορισμένες περιπτώσεις σχιζοφρένειας, αποτελούν ενδείξεις του Δαίμονα, λέτε. Πώς μπορείτε να το στηρίξετε αυτό και πώς μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε αυτές τις παθήσεις;
Με τα χρόνια, από τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο μου και ο δεύτερος τόμος του, «Ο Δαίμων: Ένα εγχειρίδιο στον ασυνήθιστο μυστικό εαυτό σου» («The Daemon: A Guide to Your Extraordinary Secret Self») ήρθαν σε επαφή μαζί μου οι άνθρωποι που εμφανίζουν επιληψία κροταφικού λοβού, όλοι τους θεωρούν το μοντέλο της δυάδας Δαίμων-Είδωλο ως μέρος της καθημερινότητάς τους. Πράγματι, πολλοί έχουν δηλώσει ότι η υπόθεσή μου εξηγεί πλήρως τις εμπειρίες τους. Υποστηρίζω ότι είναι σημαντικό το γεγονός ότι στην αρχαιότητα η επιληψία ήταν γνωστή ως η «Νόσος του Μάντη» και ότι διευκολύνει την πρόγνωση.
Σε ένα μεταγενέστερο βιβλίο, «Ανοίγοντας τις Πύλες της Αντίληψης» («Opening the Doors of Perception») πρότεινα ένα μοντέλο που αποκαλώ «Φάσμα Huxleyan». Σε αυτό υποστηρίζω, και παρουσιάζω στοιχεία, ότι όλα τα ανθρώπινα όντα βρίσκονται σε κάποιο σημείο κατά μήκος αυτού του φάσματος. Αυτό ξεκινά από τα «νευροτυπικά», των οποίων οι «πύλες της αντίληψης» είναι κλειστές, σε άτομα που βιώνουν από κλασική ημικρανία έως επιληψία και μετά σχιζοφρένεια και Αλτσχάιμερ. Υποστηρίζω επίσης ότι ο αυτισμός είναι επίσης χαρακτηριστικό αυτού.
Ουσιαστικά, όταν οι «πύλες της αντίληψης» είναι ανοιχτές, τότε τα κανάλια επικοινωνίας μεταξύ του Δαίμονα και του Ειδώλου είναι πιο αποτελεσματικά. Πιστεύω, ότι εφαρμόζοντας αυτό το μοντέλο σε αυτές τις «ασθένειες», ίσως μπορέσουμε να κάνουμε πολλά για την ανθρώπινη κατάσταση.
Και τελικά, κατά πόσο συνδέετε η θεωρία σας με αυτή της μετενσάρκωσης; Είμαστε εγκλωβισμένοι λοιπόν στην ίδια ζωή -ίδιο φύλο, εθνικότητα, χρόνο και τόπο γέννησης- ή κατά τη θεωρία σας, αυτά μπορούν να αλλάξουν μετά θάνατον;
Είναι σημαντικό να τονίσω ότι εξ ορισμού το μοντέλο μου δεν είναι μια θεωρία, είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια υπόθεση, και ενδεχομένως ακόμη και απλώς μια εικασία. Μια υπόθεση γίνεται θεωρία μόνο όταν υποστηρίζεται από εμπειρική έρευνα που είναι συνεπής στο χρόνο.
Τώρα πίσω στο μοντέλο. Η ερώτησή σας έχει δύο στοιχεία. Πρώτον, όπως ανέφερα παραπάνω, το CtF είναι ένα μοντέλο επανενσάρκωσης, κατά το οποίο το άτομο ξαναγεννιέται κυριολεκτικά στο ίδιο σώμα και στον ίδιο χρόνο. Στην κλασική μετενσάρκωση η ψυχή ξαναγεννιέται σαν κάποια άλλη σε άλλη εποχή και, συνήθως, σε άλλη τοποθεσία. Αυτή η νέα προσωπικότητα δεν έχει αναμνήσεις από την προηγούμενη ύπαρξή της, υποφέρει από αυτό που ο Πλάτωνας αποκαλούσε «Αμνησία», «λήθη». Αυτή η νέα προσωπικότητα ξεκινά από την αρχή και, στις περισσότερες περιπτώσεις, ζει αυτή τη νέα ζωή αγνοώντας τις προηγούμενες ζωές της.
Το λέω στις περισσότερες περιπτώσεις γιατί όλα τα στοιχεία για τη μετενσάρκωση προέρχονται από τα σπάνια άτομα που αυθόρμητα (και χωρίς φαινομενικά γνωστό λόγο) έχουν αναμνήσεις από τις προηγούμενες ζωές τους. Αυτά είναι συνήθως μικρά παιδιά που ισχυρίζονται ότι είναι κάποιο άλλο άτομο που έζησε πριν γεννηθούν. Τα τελευταία χρόνια, αρκετοί ενήλικες έχουν θυμηθεί «προηγούμενες ζωές» ενώ βίωναν καταστάσεις έκστασης, που προκαλούνται από υπνωτισμό.
Για πολύ καιρό είχα προβλήματα λογικής με αυτό το μοντέλο. Είμαι έκπληκτος για το γιατί δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι αυτές τις αναμνήσεις και γιατί, στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές μπορούν να προκληθούν μόνο από υπνωτισμό. Έχω επίσης ένα θέμα με το γεγονός ότι αυτή η έλλειψη συνεχών αναμνήσεων που μεταφέρονται από ζωή σε ζωή δεν επιτυγχάνει κανένα σκοπό. Εάν δεν θυμάμαι τις προηγούμενες ζωές μου, πώς μπορώ να μάθω κάτι από τις προηγούμενες εμπειρίες της ζωής μου; Υπάρχει ένα αγγλικό ρητό, «να μαθαίνεις από τα λάθη σου». Το τυπικό μοντέλο μετενσάρκωσης το αποκλείει αυτό.
Το CtF δεν έχει κανένα από αυτά τα υλικοτεχνικά προβλήματα. Για παράδειγμα, δεν χρειάζεται να εξηγήσω τη μετανάστευση των ψυχών από το ένα σώμα στο άλλο, ένα ταξίδι στον χρόνο και στον χώρο που δεν μπορεί να εξηγηθεί με κανέναν τρόπο από τη σύγχρονη επιστήμη. Ομοίως, η μετενσάρκωση είναι ένα μεταθανάτιο σενάριο όπου ένα άτομο συνεχίζει να ζει ακόμα κι αν το σώμα και ο εγκέφαλός του έχουν πεθάνει. Η CtF λαμβάνει χώρα σε έναν ζωντανό εγκέφαλο και δεν έχει στοιχεία μετεμψύχωσης. Στη CtF η θέση σε χρόνο και χώρο μεταξύ των ενσαρκώσεων δεν αλλάζει.
Θα ήθελα τώρα να αναφερθώ στο δεύτερο μέρος της ερώτησής σας. Μπορούν να αλλάξουν οι συνθήκες μετά τον θάνατο; Λοιπόν, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν υπάρχει σενάριο «μετά θάνατον» στο CtF. Όλα διαδραματίζονται στο σημείο του θανάτου και σε έναν ζωντανό εγκέφαλο. Είναι επίσης σημαντικό να τονίσουμε ότι κάθε νέα ζωή είναι διαφορετική. Αυτό δεν είναι μια επαναφορά της «Αιώνιας Επιστροφής» του Φρίντριχ Νίτσε, αλλά μια εφαρμογή του πώς λειτουργεί το σύγχρονο gaming σε υπολογιστή.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, σε ένα τυπικό παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας, Role Playing Game, το περιβάλλον στο οποίο παίζεται το παιχνίδι είναι πάντα το ίδιο, ιδιαίτερα το αρχικό σενάριο έναρξης. Ο παίκτης του παιχνιδιού βρίσκεται -ή ακριβέστερα ο παίκτης του παιχνιδιού βλέπει το άβατάρ του στην οθόνη (ή στο παιχνίδι) ακριβώς στην ίδια τοποθεσία κάθε φορά που ξεκινά ένα ολοκαίνουργιο παιχνίδι.
Να θυμάστε, ότι ο παίκτης του παιχνιδιού είναι το αντίστοιχο του Δαίμονα, μια συνείδηση που μεταφέρει τις εμπειρίες και τη μάθηση που αποκτήθηκε σε προηγούμενα παιχνίδια, σε κάθε νέο παιχνίδι. Αυτή η γνώση και η εμπειρία βοηθά τον παίκτη/Δαίμονα να διαπραγματευτεί τους κινδύνους και τις προκλήσεις μέσα στο περιβάλλον του παιχνιδιού.
«Θυμάται» πότε οι κίνδυνοι και οι προκλήσεις πρόκειται να εμφανιστούν και βοηθά το άβαταρ/Είδωλον του παιχνιδιού να τα αποφύγει. Τώρα, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, από την άποψη του άβαταρ-Είδωλον, αυτές οι «προειδοποιήσεις» για τους κινδύνους που πρόκειται να αντιμετωπιστούν, θα φαίνονται σαν προγνώσεις, μηνύματα από κάπου αλλού, ότι ο κίνδυνος είναι κοντά. Όπως και σε ένα παιχνίδι υπολογιστή, κάθε απόφαση που λαμβάνεται διαμορφώνει ένα πλήρες σενάριο που να σχετίζεται με αυτήν την απόφαση. Στην πραγματικότητα, κάθε απόφαση δημιουργεί ένα νέο αποτέλεσμα.
Η CtF υποστηρίζει ότι αυτό συμβαίνει στις πολλές μας ζωές. Κάθε απόφαση που παίρνουμε, φέρνει ένα νέο σύμπαν, που στη συνέχεια έχει τα δικά του αποτελέσματα. Με όρους κβαντικής φυσικής, αυτό είναι γνωστό ως «κατάρρευση της κυματικής συνάρτησης», ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της κβαντικής μηχανικής.
Με αυτόν τον τρόπο, η CtF ξεπερνά και τις άλλες λογικές ασυνέπειες της μετενσάρκωσης. Σε αυτό το μοντέλο «μαθαίνουμε από τα λάθη μας», επειδή ένα μέρος μας, ο Δαίμων μας, κουβαλά τις μαθησιακές εμπειρίες που συναντήθηκαν σε προηγούμενες ζωές και χρησιμοποιεί αυτή τη γνώση για να βελτιώσει τη νέα ζωή του Ειδώλου του. Πράγματι, μια υπέροχη, φανταστική εφαρμογή αυτής της ιδέας είναι η ταινία «Η Μέρα της Μαρμότας», στην οποία ο ήρωας ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά, και κάθε νέα μέρα εφαρμόζει τις γνώσεις που απέκτησε τις προηγούμενες ημέρες προς όφελός του. Από αυτή την άποψη, μπορεί να σας ενδιαφέρει να μάθετε ότι ο τίτλος της ρωσικής έκδοσης του πρώτου μου βιβλίου ήταν «Η Μέρα της Μαρμότας»!
Στο βιβλίο σας βασίζεστε πολύ στους Γνωστικούς, ενώ λέτε ότι η κοσμοθεωρία των Αβορίγινων είναι πιο κοντά στη δική σας. Θα θέλατε να μας το εξηγήσετε αυτό; Γιατί κάποιο άλλο κίνημα ή πολιτισμός δεν προσέγγισε τόσο το δικό σας συμπέρασμα;
Ο Γνωστικισμός είχε τεράστια επιρροή πάνω μου. Ο Γνωστικισμός, βασισμένος, φυσικά, σε κλασικές ελληνικές φιλοσοφίες όπως τα Ελευσίνια Μυστήρια και οι διδασκαλίες του Πλάτωνα, υποδηλώνει ότι αυτή η πραγματικότητα μέσα στην οποία βρισκόμαστε είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργήθηκε από έναν ψεύτικο θεό, γνωστό ως Δημιουργό. Αυτό το ψεύτικο σύμπαν είναι γνωστό ως «Κένωμα» και είμαστε παγιδευμένοι σε αυτό.
Το πραγματικό σύμπαν υπάρχει έξω από αυτό και είναι γνωστό ως «Πλήρωμα». Οι Γνωστικοί υποστήριξαν ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα μικροσκοπικό κομμάτι του Πληρώματος και αυτός είναι ο αθάνατος εαυτός μας, ο Δαίμονας. Αυτό λειτουργεί ως οδηγός μας και μας βοηθά στη διαπραγμάτευση των κινδύνων μέσα στο Κένωμα.
Όπως θα γνωρίζετε, ο Γνωστικισμός ήταν πάντα ένα «απόκρυφο» σύστημα πεποιθήσεων που περιέχεται σε όλες τις Αβρααμικές θρησκείες. Στον Ιουδαϊσμό εκδηλώνεται ως Καμπάλα και στο Ισλάμ εντός του Σουφισμού, ενώ στον Χριστιανισμό έγινε μέρος των Ερμητικών παραδόσεων. Το παγκόσμιο μοντέλο του Γνωστικισμού έγινε κεντρικό στις «απόκρυφες» παραδόσεις, παραδόσεις που τρέχουν παράλληλα με τις ευρύτερες πεποιθήσεις του γενικού πληθυσμού. Αυτές οι απόκρυφες παραδόσεις, εκείνες οι οποίες περιλαμβάνουν έντονη εκπαίδευση και μυστικές μυήσεις, είναι που έχουν προωθήσει πολλές από τις πτυχές που βρίσκονται στο CtF.
Από αυτό θα υποστήριζα ότι τα συμπεράσματά μου δεν είναι καθόλου νέα, είναι γνωστά εδώ και χιλιετίες από τις ελίτ και τις μυστικές εταιρείες. Θα υποστήριζα περαιτέρω ότι πολλές έννοιες που σχετίζονται με το CtF αναδεικνύονται αυτή την εποχή, καθώς μεγάλος αριθμός ταινιών, τηλεοπτικών σειρών και φανταστικών βιβλίων, τα τελευταία πενήντα χρόνια, έχουν επικεντρωθεί σε αυτές τις έννοιες. Ταινίες όπως «The Matrix», «Interstellar», «Vanilla Sky», «The Man in the High Castle» και αμέτρητες άλλες παρουσιάζουν αυτές τις ιδέες ως μια μορφή μυθοπλασίας.
Επίσης, αυτή η ιδέα του κόσμου ως κατασκευή ή προσομοίωση είναι κεντρική σε πολλές ανατολικές παραδόσεις. Για παράδειγμα, η ινδουιστική έννοια της Μάγιας στην οποία υπάρχουμε σε ένα όνειρο του Βράχμαν. Στο προσεχές βιβλίο μου, με τίτλο «Εξαπατώντας τον Βαρκάρη» («Cheating the Ferryman»), θα αναφερθώ στο πώς στοιχεία της ιδέας μου για το CtF μπορούν να εντοπιστούν στις περισσότερες θρησκείες και φιλοσοφίες. Το μόνο που έχω κάνει, που μπορεί να διαφέρει από τις προσεγγίσεις των περισσότερων άλλων συγγραφέων, είναι ότι έχω συνδέσει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τον εσωτερισμό και τη φιλοσοφία, με τις σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις για την αληθινή φύση του σύμπαντος.
Εσείς λοιπόν, τι αντιλαμβάνεστε από τη θεωρία σας; Ποιος είναι ο σκοπός που βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο; Εάν ισχύει, πόσο αλλάζει τη θεώρησή σας για τον κόσμο και τη ζωή και τι προτείνετε στον κόσμο να έχει στο μυαλό του ως συμπέρασμα;
Φυσικά, οτιδήποτε λέω από εδώ και στο εξής είναι καθαρή υπόθεση για την περίπτωσή μου, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι η λογική πίσω από το CtF είναι πολύ απλή. Μας επιτρέπει να αναπτυχθούμε και να εξελιχθούμε έχοντας επίγνωση της συνειδητότητας. Στο επόμενο βιβλίο μου θα υποστηρίξω ότι όλοι είμαστε μια ενιαία συνείδηση που βιώνει τον εαυτό της υποκειμενικά. Η συνείδηση είναι πρωταρχική και από αυτή τη συνείδηση προκύπτει η ύλη και η ενέργεια. Η συνείδηση, δημιουργεί την πραγματικότητα με την «παρατήρηση» αυτής της πραγματικότητας. Κάθε Δαίμονας είναι απλώς ένα μέρος μιας μεγαλύτερης συλλογικής συνείδησης που αποκαλώ Υπέρ-Δαίμονας. Αυτό είναι ισοδύναμο με το «Συλλογικό Ασυνείδητο» του Καρλ Γιουνγκ.
Αλλά υπάρχουν περισσότερα, κάθε είδος έχει τον δικό του Υπέρ-Δαίμονα, και σε ολόκληρο το σύμπαν υπάρχουν πιθανώς αμέτρητα άλλα νοήμονα είδη, καθένα από τα οποία θα έχει τον δικό του συλλογικό Υπέρ-Δαίμονα. Πιστεύω, ότι είναι η επίγνωση και η γνώση του Υπέρ-Δαίμονα, που προσεγγίζεται όταν οι άνθρωποι υπνωτίζονται. Δεν πρόκειται για «προηγούμενες ζωές» με την έννοια της μετενσάρκωσης, αλλά για πρόσβαση στις βάσεις δεδομένων όλης της ανθρώπινης εμπειρίας.
Αυτό, με τη σειρά του, εξηγεί τη «μνήμη» του DNA και την επιγενετική. Πάνω από τον Υπέρ-Δαίμονα είναι κάτι που ονομάζω «Θεός-Δαίμων». Αυτό είναι τα πάντα, αυτό που οι Ινδουιστές αποκαλούν Βράχμαν και αυτό που οι Καμπαλιστές αποκαλούν «Or Ain Sof». Αυτή είναι η πηγή όλης της συνείδησης, και κάθε Δαίμονας είναι απλώς μια προέλευση αυτής της μοναδικότητας, ενώ στοn ρόλο ενός Δαίμονα, έχει ξεχάσει τι πραγματικά είναι. Αυτή η ιδέα είναι και πάλι κεντρική στις διδασκαλίες του Πλάτωνα: Ότι είμαστε όλοι σε κατάσταση αμνησίας και μόνο με την επίτευξη «Αναμνήσεων», ή απώλειας της λήθης, ανακαλύπτουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.
Και αυτά στη συνέχεια μας οδηγούν στον ρόλο του CtF. Καθένας από εμάς εδώ στη Γη είναι η δυάδα Δαίμον-Είδωλο. Με αυτό εννοώ, ότι έχουμε μια θνητή, μέσα στο παιχνίδι, συνείδηση, που υπάρχει για μια μόνο ζωή και μετά πεθαίνει. Αυτό είναι το Είδωλον. Ο Δαίμονας, όπως ανέφερα προηγουμένως, είναι το πραγματικό πρόσωπο, μια συνείδηση που μεταφέρει από ζωή σε ζωή, συλλέγοντας γνώση, εμπειρία και πληροφορίες. Στην ουσία, είναι η ψυχή.
Ζώντας πολλές ζωές, κινείται προς την τελειότητα, με κάθε ζωή να χρησιμοποιείται για να κάνει την επόμενη ζωή ελαφρώς πιο τέλεια. Όπως ο Conners στην ταινία «Η Μέρα της Μαρμότας», μετά από πολλές, πάρα πολλές ζωές, επιτυγχάνεται η τέλεια μέρα (ζωή) και η δυάδα Δαίμονας-Είδωλο εξελίσσεται και συγχωνεύεται με τον Υπέρ-Δαίμονα. Αυτό είναι γνωστό ως Bodhisattva, ένα ον που έχει επιτύχει τέλεια γνώση (από τα σανσκριτικά «bohdi», τέλειο και «sattva», ον ή ουσία).
Καθώς περισσότεροι Δαίμονες επιτυγχάνουν μια κατάσταση Bodhisattva, τόσο ο Υπέρ-Δαίμων τελειοποιείται για να επιτύχει την ενότητα με τον Θεό-Δαίμονα. Η ανθρωπότητα μπορεί τότε να αφυπνιστεί από το όνειρο και να κόψει αυτό που ο μεγάλος Βρετανός Γνωστικός ποιητής Γουίλιαμ Μπλέικ ονόμασε «Σφυρηλατημένες από το μυαλό χειροπέδες» και, όπως ο κρατούμενος στο Σπήλαιο του Πλάτωνα, να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που νομίζαμε ότι ήταν πραγματικότητα, τελικά ήταν απλώς σκιές στον τοίχο και όσα αντιλαμβανόμαστε ως Είδωλον είναι απλώς… «Mάγια».
Δείτε κι αυτά από το Weekend Edition
«Οδοιπορικό» στα 12.000 καταφύγια της Αττικής - Σε ποια κατάσταση είναι σήμερα (Infographic)
Από την Κλιματική Αλλαγή στην Κλιματική Κρίση: Η ανθρωπότητα σε αχαρτογράφητα εδάφη καταστροφής
Ανεξιχνίαστες υποθέσεις: Η περίεργη εξαφάνιση της Emma Fillipoff