Μαθητές εγκαταλείπουν το σχολείο λόγω της κρίσης
Αύξηση παρουσιάζουν οι μαθητές που γυρίζουν την πλάτη στο σχολείο.
Στην Ελλάδα της κρίσης ραγδαία άνοδο έχουν σημειώσει οι εγκαταλείψεις του σχολικού περιβάλλοντος κατά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Όλο και περισσότεροι μαθητές δηλώνουν απογοητευμένοι από το σχολείο και σταματούν να προσπαθούν, σύμφωνα με έρευνα της Εφημερίδας των Συντακτών.
Σε σχολεία από την Καλλιθέα και τη Νέα Σμύρνη, μέχρι την Κέρκυρα και τη Δράμα, διαπιστώνεται ότι το 87% των μαθητών δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια, το 76% έχουν μικρότερες βαθμολογικές επιδόσεις και το 95% μειωμένες εκπαιδευτικές και επαγγελματικές προσδοκίες.
Αυτό αποτυπώνεται στα μεγάλα ποσοστά χαμηλών βαθμολογιών που καταγράφονται στις πανελλαδικές εξετάσεις και οι εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν ότι αυτό έχει άμεση σχέση με τις συνέπειες της κρίσης.
Από την άλλη, είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού σε όλα τα σχολεία η εντυπωσιακή συρρίκνωση της ομάδας των μαθητών που πασχίζει για καλά αποτελέσματα. Το ποσοστό της μείωσης της εμφάνισης μαθητών που επιζητούν τις καλές επιδόσεις στο σχολείου αγγίζει το 79%.
Αντίστοιχα, η ομάδα παιδιών με "χαμηλές πτήσεις" στο σχολείο εκτιμάται από την έρευνα ως η μεγαλύτερη σε ποσότητα από τη Μεταπολίτευση και έπειτα.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι παράγοντες συμφωνούν ότι το γενικευμένο φαινόμενο έχει να κάνει με την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της στις οικογένειες των μαθητών και στην υποχρηματοδότηση της ελληνικής εκπαίδευσης, η οποία είναι πλέον εντονότερη από ποτέ.
Πριν από περίπου τριάντα χρόνια, την ακαδημαϊκή χρονιά 1981/82, σύμφωνα με τις αντιλήψεις της συντριπτικής πλειονότητας των φοιτητών και φοιτητριών που απάντησαν στην ερώτηση "νομίζετε ότι στη σημερινή ελληνική κοινωνία τα άτομα έχουν τη δυνατότητα να μεταπηδούν σε μια κοινωνική τάξη ανώτερη από αυτή στην οποία βρίσκονται οι γονείς τους;", η απάντηση συγκέντρωνε το 95%. Εν έτει 2013, την απάντηση αυτή δε δίνουν ούτε οι μισοί μαθητές.
Πράγματι, σε αντίθεση με το παρελθόν το παιδί μιας εργατικής ή αγροτικής οικογένειας ή μιας οικογένειας εκπαιδευτικών ή δημοσίων υπαλλήλων γενικότερα είναι πιθανότερο να έχει καθοδική ή, το πολύ, στάσιμη κοινωνική κινητικότητα.
