«Το δικαίωμα στο νερό απαραίτητη προϋπόθεση για όλα τα άλλα ανθρώπινα δικαιώματα»
Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε η ΕΕΔΑ, παρουσιάστηκαν οι συστάσεις της επιτροπής για την αποτελεσματική προστασία του δικαιώματος στο νερό. Το ζήτημα του νερού μοιάζει ασυνήθιστο θέμα, σε σχέση με αυτά που καταπιάνεται συνήθως η ΕΕΔΑ, ανέφερε ο κ. Παπαϊωάννου, όμως σημαίνει πολλά περισσότερα, καθότι, με τη μη κατοχύρωση της προσβασιμότητάς του, και μάλιστα της καλής ποιότητας νερού, από όλους τους πολίτες, προσβάλλονται ακολούθως βασικά δικαιώματα. Για τον λόγο τούτο, το νερό αποτελεί κομβικό σημείο για την επιτροπή, η οποία τοποθετήθηκε με σαφή τρόπο κατά της ιδιωτικοποίησης των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης και, προχωρώντας περισσότερο, προτείνει τη συνταγματική κατοχύρωση, αφενός του νερού ως δημόσιου αγαθού και αφετέρου του δικαιώματος του νερού ως καθολικού δικαιώματος.
«Ο επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς της ΕΕ, Μισέλ Μπαρνιέ, επιβεβαίωσε, ότι η ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις της ΕΕ», επισήμανε ο Γιάννης Παναγόπουλος, πρόεδρος της ΓΣΕΕ και πρόσθεσε πως το «ξεπούλημα» του νερού δεν αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση της Ελλάδας, οπότε η όποια πρόθεση είναι της κυβέρνησης και της «αδηφάγου πολιτικής της» όπως ανέφερε.
Για την απόφαση 1906/2014 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) που τάχθηκε κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού της ΕΥΔΑΠ, μίλησε ο πρώην υπουργός, επίτιμος πρόεδρος του ΣτΕ και πρόεδρος της νομικής επιτροπής του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΙΜΔΑ), Γεώργιος Σταυρόπουλος, χαρακτηρίζοντάς την ως «γενναία και πρωτοπόρο δικαστική απόφαση».
«Τα παραδείγματα ιδιωτικοποίησης του νερού οδήγησαν σε κατακόρυφη αύξηση των τιμών και σε μη τήρηση συνθηκών ασφαλείας εκ μέρους των ιδιωτών», τόνισε ο Άγης Τερζίδης, παιδίατρος και επιστημονικός συνεργάτης του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών «Διεθνής Ιατρική Διαχείριση Κρίσεων Υγείας» της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η σταδιακή επιστροφή ή η διασφάλιση της διαχείρισης των υδάτων στα χέρια κρατικών και δημοτικών φορέων (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Αργεντινή, Βολιβία) λειτούργησε ανασταλτικά στη γέννηση υγειονομικών κινδύνων. Τελικά, το αναφαίρετο οικουμενικό δικαίωμα στο νερό, αν και θεσμοθετημένο, αποτελεί ακόμα στόχο εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως, σε υγειονομικό αλλά και οικονομικό επίπεδο, αφού περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό, υπογράμμισε ο κ. Τερζίδης.
Η ΕΕΔΑ απηύθυνε ειδικότερες συστάσεις που αφορούν στην επάρκεια του νερού και στην εποπτεία της ιδιωτικής εκμετάλλευσης, καθότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό σε ανεπάρκεια. Επίσης, τη διαθεσιμότητα και την ποιότητα του νερού, την προσβασιμότητά του, ιδιαίτερα από ευπαθείς ομάδες, όπως άτομα με αναπηρία και ηλικιωμένους, κατοίκους μικρών νησιών, αλλά και συστάσεις για την τιμολόγησή του και για αναστολή της διακοπής ύδρευσης σε άτομα που αδυνατούν να πληρώσουν. Άνθρωποι σε φυλακές ή κέντρα κράτησης, όπως και καταυλισμοί των Ρομά αντιμετωπίζουν συχνά παραβίαση του δικαιώματος πρόσβασης στο νερό. Τέλος, η επιτροπή συστήνει τη συμμετοχή του κοινού σε θέματα που αφορούν στο νερό, όπως εκπρόσωπους των εργαζομένων στη διοίκηση της ύδρευσης και αποχέτευσης όπως προβλέπει ο νόμος, που δεν τίθεται όμως σε εφαρμογή.
Ο κ. Παπαϊωάννου συμπλήρωσε πως όταν η προστασία του δικαιώματος του νερού δεν διασφαλίζεται στην πράξη, η υποβολή συστάσεων προς τη πολιτεία, δεν αποτελεί για την ΕΕΔΑ απλή άσκηση συμβουλευτικού ρόλου, αλλά λαμβάνει τη μορφή θεσμικής υποχρέωσης.
Διαβάστε επίσης: