Το ναυάγιο της τουρκικής διπλωματίας και οι πραγματικά ισχυρές χώρες - κλειδιά για το ουκρανικό
Ο διάλογος που θεωρητικά θα αποτελούσε την αφετηρία για την κατάπαυση του πυρός, δεν πέτυχε καν να ρίξει του τόνους μεταξύ των δυο πλευρών, αλλά αντίθετα επιβεβαίωσε το χάσμα που χωρίζει το Κίεβο από τη Μόσχα.
Για τον Τούρκο πρόεδρο που είχε επενδύσει πολλά σε αυτό το ραντεβού, έμεινε απλά το... επικοινωνιακό θαύμα των τριών ημερών για το εσωτερικό του ακροατήριο και μια τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. Δυο γεγονότα που σίγουρα δεν καθιστούν την Τουρκία περιφερειακή δύναμη, όπως θέλει να πιστεύει ο κ. Ταγίπ Ερντογάν .
Δυστυχώς, υπήρξαν και κάποιοι στην Ελλάδα που είτε για αντιπολιτευτικούς λόγους, είτε από λάθος ανάλυση έσπευσαν να «διαβάσουν» ως επιστροφή της Τουρκίας στην διεθνή διπλωματική σκακιέρα το χθεσινό ραντεβού των τριών στην Αττάλεια και τις τηλεφωνικές επικοινωνίες του Τούρκου προέδρου με τις αντιμαχόμενες πλευρές. Η αλήθεια όμως είναι πως όταν προσπαθείς μόνιμα να ισορροπείς μεταξύ δυο «στρατοπέδων», την ώρα της σύγκρουσης κανείς εκ των δυο, δεν σε εμπιστεύεται να διαχειριστείς ευαίσθητα θέματα. Πράγματι ο Ρώσος πρόεδρος συνομιλεί με την Τουρκία και πράγματι οι ΗΠΑ δεν θέλουν να χάσουν την γειτονική μας χώρα από το ΝΑΤΟ. Αυτό όμως απέχει από το να δώσουν και οι δυο τα «κλειδιά» της διαχείρισης της κρίσης στον κ. Ερντογαν.
Στο πραγματικό διπλωματικό πεδίο τώρα, όπως έχει φανεί από την δεύτερη εβδομάδα της πολεμικής σύγκρουσης σε ευρωπαϊκό έδαφος, δυο είναι οι ισχυροί παίκτες: Η Κίνα και το Ισραήλ. Η μεν πρώτη, αποτελεί έμπιστο συνομιλητή του προέδρου Πούτιν και εάν πρόκειται η Μόσχα να υποχωρήσει σε κάποια ζητήματα, θα προτιμήσει να δώσει στο Πεκίνο την δυνατότητα να διαπραγματευτεί με την Δύση. Όσον αφορά το Ισραήλ, είναι γνωστό ότι έχει σταθερά ανοικτούς διαύλους με τους Αμερικανούς, ενώ οι αλλεπάλληλες επαφές του προέδρου Πούτιν με τον πρωθυπουργό Μπένετ δείχνει ότι και οι Ρώσοι αντιμετωπίζουν τους Ισραηλινούς ως αξιόπιστους συνομιλητές και - πιθανώς - σαν έναν έμπιστο ενδιάμεσο με τις ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο δε, ότι ένα πρώτο σχέδιο ειρήνευσης στην περιοχή δημοσιεύθηκε σε ισραηλινό μέσο ενημέρωσης (Jerusalem Post).
Σε κάθε περίπτωση, όπως προκύπτει από τα ίδια γεγονότα, ο δρόμος προς την ειρήνη στην Ουκρανία ούτε εύκολος, ούτε σύντομος θα είναι. Αυτό που είναι επίσης βέβαιο είναι πως η διαχείριση της απαιτεί σοβαρούς παίκτες που θα κινηθούν μακριά από τις εφήμερες εντυπώσεις και παιχνίδια εντυπωσιασμού του εσωτερικού τους ακροατηρίου.