«Όλο και περισσότεροι άνθρωποι τριγύρω μου μονολογούν...»
Δεν είμαι μονομανής, ούτε θεωρώ τον εαυτό μου εμμονικό, κι ας μέτραγα κάποιες φορές τις πλάκες των πεζοδρομίων που διέσχιζα γυρνώντας στο σπίτι μου από το σχολείο όταν ήμουν μαθήτρια. Κι αν ποτέ έβλαψα κάποιον με τις ατέλειωτες σκέψεις μου και τους βασανιστικούς προβληματισμούς μου, ήταν μόνο τον εαυτό μου.
«Σταμάτα να σκέφτεσαι βρε κορίτσι μου. Δεν μπορείς να σώσεις τον κόσμο, ούτε να βρεις λύσεις για όλα τα προβλήματα. Μόνο τον εαυτό σου βασανίζεις», μου είχε πει κάποτε ένας «δάσκαλος». Και τότε πραγματικά ταρακουνήθηκα. Τότε κατάλαβα ότι χάνω πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου. Από το τώρα.
Τους τελευταίους μήνες, παρατηρώ κάτι πολύ περίεργο να συμβαίνει γύρω μου. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, σε πολλές και διαφορετικές περιοχές της Αθήνας, περπατούν σκυφτοί και μονολογούν. Άνθρωποι που δεν προδίδουν ταυτότητα σχιζοφρενή ή ανθρώπου με σοβαρά ψυχικά νοσήματα. Άνθρωποι περιποιημένοι στην εξωτερική τους εμφάνιση, αλλά «σακατεμένοι» στην εσωτερική τους...
Στην αρχή νόμιζα ότι είναι σύμπτωση. Μη μου πείτε ότι δεν έχει συμβεί και σε εσάς να μονολογήσετε στο αυτοκίνητο καθώς οδηγείτε μετά από μία πολύ δύσκολη και πιεστική μέρα... Ή έστω να αναφωνήσετε ένα «αϊ στο διάολο!», πάνω στα νεύρα και την ένταση της στιγμής...
Κι όμως εγώ βλέπω κάτι διαφορετικό. Άνθρωποι μιλούν μόνοι τους στο δρόμο για ώρα. Μοιάζουν να πιάνουν συζήτηση με τον εαυτό στους. Τις περισσότερες φορές γίνονται θέαμα και αντικείμενο σχολιασμού ή χλευασμού κι ας μην ενοχλούν κανέναν με αυτή τους τη συμπεριφορά. Κουνούν έντονα τα χέρια τους, εκφράζονται έντονα σα να υπάρχει απέναντί τους αληθινός συνομιλητής.
Δε θα κρίνω τους σχολιαστές. Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν οι γονείς μας να μην κακολογούμε τους ανθρώπους γύρω μας και να είμαστε διακριτικοί απέναντι σε περιπτώσεις σαν και αυτές. Κρίνω όμως την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει πολλοί από εμάς. Κοινωνικός αποκλεισμός, οικονομικά αδιέξοδα, πίεση, εσωτερική πάλη...
Και τότε αναρωτιέμαι: Πόσο θέλει ο άνθρωπος τελικά; Πόσο λεπτή είναι αυτή η κόκκινη διαχωριστική γραμμή που σε κάνει να χάνεις τη λογική σου, τον αυτοέλεγχο και την ισορροπία σου;
Παλιά, θυμάμαι όταν είχαν πρωτοβγεί τα handsfree, βλέπαμε ο ένας τον άλλον μέσα στο αυτοκίνητο λίγο καχύποπτα. Μετά από δευτερόλεπτα και εστιάζοντας στο μαύρο καλωδιάκι που κρεμόταν από το αφτί, ανακαλύπταμε ότι... ο οδηγός του διπλανού αυτοκινήτου στο φανάρι, δεν μιλάει μόνος του. Μιλάει στο κινητό του.
Τώρα, κοιτάζοντας τους ανθρώπους να μιλούν μόνοι τους, ελπίζεις ότι θα βρεις και το handsfree, αλλά δυστυχώς δεν είναι εκεί...
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ.
Επίσης μπορείτε να με βρείτε στο φυσικό μου περιβάλλον.
