Μικαέλα Ντε Πρινς: Πέθανε στα 29 της η μπαλαρίνα-σύμβολο της ειρήνης - Η συνεργασία με τη Beyonce

Η αναγνωρισμένη μπαλαρίνα Mικαέλα Μαμπίντι Ντε Πρινς, πρωτοπόρος και πηγή έμπνευση στον κόσμο του μπαλέτου, πέθανε σε ηλικία 29 ετών, ανακοίνωσε εκπρόσωπός της στη σελίδα της στο Instagram την Παρασκευή. Δεν έχει γίνει ακόμη γνωστή η αιτία θανάτου της.

«Η ζωή της ορίστηκε από χάρη, σκοπό και δύναμη», έγραφε η λεζάντα. «Η ακλόνητη δέσμευσή της στην τέχνη της, οι ανθρωπιστικές της προσπάθειες και το θάρρος της να ξεπεράσει ασύλληπτες προκλήσεις θα μας εμπνέουν για πάντα. Στάθηκε ως φάρος ελπίδας για πολλούς, δείχνοντας ότι ανεξάρτητα από τα εμπόδια, η ομορφιά και το μεγαλείο μπορούν να αναδυθούν από τα πιο σκοτεινά μέρη».

Η οικογένειά της εξέδωσε δήλωση μετά την ανακοίνωση του θανάτου της. «Είμαι πραγματικά σε κατάσταση σοκ και βαθιάς θλίψης. Η όμορφη αδερφή μου δεν είναι πια εδώ», έγραψε η Mία Ντε Πρινς. «Από την αρχή της ιστορίας μας στην Αφρική, κοιμόμασταν σε ένα κοινό στρώμα στο ορφανοτροφείο, η Mικαέλα και εγώ φτιάχναμε τα δικά μας μουσικά θεατρικά έργα και τα παίζαμε. Δημιουργήσαμε τα δικά μας μπαλέτα… Όταν μας υιοθέτησαν, οι γονείς μας στήριξαν γρήγορα τα όνειρά μας και ανέδειξαν αυτή την όμορφη, χαριτωμένα δυνατή μπαλαρίνα που τόσοι πολλοί από εσάς γνωρίζατε όπως σήμερα. Ήταν έμπνευση».

Γεννημένη ως Μαμπίντι Μπανγκούρα Mabinty στη Σιέρα Λεόνε, η Ντε Πρινς βρέθηκε σε ένα ορφανοτροφείο σε ηλικία τριών ετών, αφού και οι δύο γονείς της πέθαναν στον εμφύλιο πόλεμο της χώρας. Στο ορφανοτροφείο, βίωσε κακομεταχείριση και υποσιτισμό, είχε εξομολογηθεί στο Associated Press το 2012.

«Έχασα και τους δύο γονείς μου, οπότε ήμουν εκεί [στο ορφανοτροφείο] για περίπου ένα χρόνο και δεν μου φέρθηκαν πολύ καλά επειδή είχα λεύκη», είπε εκείνη την εποχή. «Μας έδιναν νούμερα και το νούμερο 27 ήταν το λιγότερο αγαπημένο και αυτός ήταν ο αριθμός μου, έτσι έπαιρνα τη λιγότερη ποσότητα φαγητού, τη λιγότερη ποσότητα ρούχων και οτιδήποτε άλλο».

Αφού έμαθε ​​ότι το ορφανοτροφείο θα βομβαρδιστεί, η Ντε Πρινς περιέγραψε ότι περπατούσε χωρίς παπούτσια για μίλια για να φτάσει σε έναν καταυλισμό προσφύγων. Η μητέρα της, η οποία υιοθέτησε τη Ντε Πρινς και δύο άλλα κορίτσια, συμπεριλαμβανομένης της Μία, από το ορφανοτροφείο αφού τα συνάντησε στην Γκάνα το 1999, είπε ότι η Mικαέλα ήταν «άρρωστη και τραυματισμένη από τον πόλεμο», με αμυγδαλίτιδα, πυρετό, μονοπυρήνωση και πρησμένες αρθρώσεις. Ήταν τεσσάρων όταν υιοθετήθηκε και μετακόμισε στις ΗΠΑ.

Το πάθος της για το μπαλέτο ξεκίνησε ως νεαρή κοπέλα στη Σιέρα Λεόνε αφού είδε μια φωτογραφία μιας μπαλαρίνας. Όμως, παρά το γεγονός ότι άρχισε να εκπαιδεύεται στο μπαλέτο στα πέντε της χρόνια, η Ντε Πρινς εξακολουθούσε να βιώνει δοκιμασίες. Στα οκτώ της είπαν ότι οι ΗΠΑ δεν ήταν έτοιμες για μια μαύρη μπαλαρίνα, παρόλο που είχε επιλεγεί για να παίξει το ρόλο της Μαρί στον Καρυοθραύστη. Όταν ήταν εννέα ετών, μια δασκάλα είπε στη μητέρα της ότι δεν αξίζει κανείς να επενδύσει χρήματα στα μαύρα κορίτσια.

Η Ντε Πρινς φοίτησε τελικά στη σχολή Rock School for Dance Education, μια αριστοκρατική σχολή μπαλέτου. Στα 17 της, εμφανίστηκε στο First Position, ένα ντοκιμαντέρ που ακολουθεί έξι χορευτές καθώς προετοιμάζονται για το Youth America Grand Prix. Έλαβε υποτροφία για σπουδές στη Σχολή Μπαλέτου Ζακλίν Κένεντι Ωνάση του Αμερικανικού Θεάτρου Μπαλέτου. Μετά την αποφοίτησή της από το γυμνάσιο, εργάστηκε στο Dance Theatre του Χάρλεμ και έγινε η νεότερη βασική χορεύτρια στην ιστορία του θεάτρου.

Το 2012 έπαιξε στο πρώτο της επαγγελματικό πλήρες μπαλέτο στη Νότια Αφρική. Την επόμενη χρονιά, εντάχθηκε στην νεανική εταιρεία του Ολλανδικού Εθνικού Μπαλέτου. Το κοινό που δεν είναι εξοικειωμένο με το μπαλέτο μπορεί να αναγνωρίσει τη Ντε Πρινς από το Lemonade της Beyonce, στο οποίο η τότε 21χρονη χορεύει φορώντας μία παλιομοδίτικη tutu. Το 2021, εντάχθηκε στο Μπαλέτο της Βοστώνης ως δεύτερη σολίστ. Εκείνη τη χρονιά, έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία μπαλέτου Coppelia.

Στο Μπαλέτο της Βοστώνης, η DePrince είπε στους δημοσιογράφους για το πώς οι μαύρες χορεύτριες πριν από αυτήν την βοήθησαν να πάρει θάρρος, παρά το γεγονός ότι είχε βιώσει ρατσισμό και ξενοφοβία.

«Είμαι πολύ τυχερή», είπε τότε. «Υπήρχε η Λόραν Άντερσον – είχα κάποιον να αναζητήσω. Το Μπαλέτο του Χιούστον. Η Χάιντι Κρουζ, το Μπαλέτο της Πενσυλβάνια όταν ήμουν νεότερος. Υπάρχει επίσης η Mίστι Κόοουπλαντ. Δεν είμαστε πολλές. Αλλά αυτό που προσπαθώ πάντα να σκέφτομαι και το πάθος μου είναι να απλώνω περισσότερες παπαρούνες σε ένα χωράφι με νάρκισσους, ώστε να έχω περισσότερους μαύρους και καφέ χορευτές».

Ακόμη και με τις επιτυχίες της, η Ντε Πρινς δεν ξέχασε τα παιδικά της χρόνια. Έγινε ανθρωπίστρια και σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της εξέφρασε την επιθυμία να ανοίξει μια σχολή χορού και τεχνών στη Σιέρα Λεόνε.

«Αυτό θα ήταν καταπληκτικό – θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τα χρήματα που κερδίζουμε από αυτό το βιβλίο [απομνημονεύματα, Hope in a Ballet Shoe] για να ανοίξω το σχολείο», είπε η Ντε Πρινς στον Guardian το 2015. «Θα πρέπει να γίνει όταν αποσυρθώ από το χορό. Οι τέχνες μπορούν να σε αλλάξουν ως άνθρωπο. Ο χορός με βοήθησε να μοιραστώ τα συναισθήματά μου και να συνδεθώ με την οικογένειά μου – με βοήθησε να νιώσω ότι ήμουν ξεχωριστή και όχι «το παιδί του διαβόλου». Αυτά τα παιδιά δεν θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες που είχα και δεν νομίζω ότι το αξίζουν αυτό».

Πέρασε μεγάλο μέρος της καριέρας της, προωθώντας την ένταξη των μαύρων χορευτών στο μπαλέτο. «Δεν υπάρχουν πρακτικά μαύροι στο μπαλέτο, οπότε πρέπει να μιλήσω ανοιχτά», είπε στον Guardian. Αντί για λουλούδια, η οικογένεια της Ντε Πρινς ζήτησε από τους ανθρώπους να δωρίσουν στο War Child, έναν οργανισμό που υποστήριζε η ίδια. «Αυτό το έργο σήμαινε τα πάντα για εκείνη και οι δωρεές σας θα βοηθήσουν άμεσα άλλα παιδιά που μεγάλωσαν σε περιβάλλον ένοπλων συγκρούσεων», έγραψαν. "Σας ευχαριστώ."