«Με διέταξαν να σκοτώσω τη μάνα μου»

Όπως αφηγείται ο Πάτρικ όπου ζει στο ίδρυμα αποκατάστασης ανηλίκων αντάρτες υποχρέωσαν τον ίδιο, τους γονείς του και τις τρεις αδερφές του να τους ακολουθήσουν ένα βράδυ που ξύπνησαν από καπνούς και φωτιές.

"Ένας αντάρτης μαχαίρωσε τη μητέρα μου. Την άκουγα να ουρλιάζει και να τους ικετεύει να τη σκοτώσουν. Ξαφνικά σταμάτησε και με διέταξε να την σκοτώσω εγώ. Μου είπε πως αν δεν την σκοτώσω, θα πεθάνω. Η μητέρα μου με παρακαλούσε να το κάνω. Δεν είχα επιλογή. Τη χτύπησα με το ξύλο μέχρι που σταμάτησε να κουνιέται", εξομολογείται ο Πάτρικ έχει χάσει το ένα του χέρι αφού ακρωτηριάστηκε, όταν πάτησε πάνω σε νάρκη.

Εξίσου τραγική και η περίπτωση της Μαίρης που ήταν 13 χρονών όταν οι αντάρτες την απήγαγαν. "Σκότωσαν τους γονείς μου και με μετέφεραν στους θάμνους μαζί με άλλα κορίτσια από γειτονικά χωριά ενώ στη συνέχεια μας έβαλαν να περπατάμε για ώρες μέσα στη νύχτα μέχρι που φτάσαμε σε μία καλύβα".

Η ομηρία της κράτησε επτά έτη ενώ αναγκαστικά μένει στο ίδρυμα, αφού δε μπορεί να μείνει με την οικογένειά της γιατί κανείς δεν θέλει κοντά του παιδιά των ανταρτών.

"Φοβάσαι δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Και μετά έρχεται ένας άντρας μπορεί και πενήντα χρονών και σου λένε αυτός είναι ο άντρας σου. Δεν μπορείς να αρνηθείς. Σε δένουν με σκοινιά και σε βιάζουν. Είναι σαν να ζεις σε έναν τάφο. Αναπνέεις αλλά έχεις πεθάνει", εξομολογείται η Μαίρη.

Και βέβαια οι δύο αυτές περιπτώσεις είναι μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό, καθώς συνολικά 60.000 παιδιά εξαναγκάστηκαν από τον Αντιστασιακό Στρατό του Κυρίου να γίνουν ανήλικοι στρατιώτες ή δόθηκαν ως "νύφες" στους αντάρτες. Υπολογίζεται πως στη βόρεια Ουγκάντα 1 στα 3 αγόρια και 1 στα 6 κορίτσια έπεσαν θύματα απαγωγής.

Στα 20 χρόνια πολέμου πάνω από 100.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, ενώ 1,8 εκατ. μεταφέρθηκαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς.