Πέθανε ο διάσημος σκηνοθέτης Λουτσιάν Πιντιλίε (Pics+Vids)
Στρατευμένος σκηνοθέτης, ο Λουτσιάν Πιντιλίε ήταν η ενσάρκωση του ρουμανικού σινεμά για τριάντα χρόνια πριν από την εμφάνιση μιας «νουβέλ βαγκ» νέων κινηματογραφιστών, τους οποίους ενέπνευσε, στη διεθνή σκηνή.
Το 1998 είχε λάβει το ειδικό βραβείο της επιτροπής στη Μόστρα της Βενετίας για το “Terminus paradis” ενώ τα «Ένα αξέχαστο καλοκαίρι» (1994) και «Πολύ αργά» (1996) είχαν παρουσιαστεί στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών.
Η δεύτερη ταινία του, «Η Αναπαράσταση» (1968), που ανακηρύχθηκε πρόσφατα η καλύτερη ρουμανική ταινία όλων των εποχών από την Εθνική Εταιρία κριτικών κινηματογράφου, του είχε κοστίσει μια πρώτη απαγόρευση από το καθεστώς του Νικολάε Τσουσέσκου.
Αυτή η κοινωνική σάτιρα για την αναπαράσταση, για εκπαιδευτικούς σκοπούς, ενός καβγά μεταξύ δύο νέων, αποσύρθηκε μερικές εβδομάδες μετά την έξοδό της στις κινηματογραφικές αίθουσες.
«Ήταν η απήχησή της που προκάλεσε τη λογοκρισία. Αυτό συνέβαινε όταν ένα έργο γινόταν επικίνδυνο», εξηγούσε ο κινηματογραφιστής σε μια συνέντευξη το 2010.
Το 1972, σκηνοθετεί στο θέατρο Bulandra του Βουκουρεστίου τον «Επιθεωρητή» του Νικολάι Γκόγκολ, όπως έπειτα από μόλις τρεις παραστάσεις το Συμβούλιο Πολιτισμού και σοσιαλιστικής Εκπαίδευσης αποφασίζει να το απαγορεύσει.
«Ήμουν 35 χρονών όταν με απαγόρευσαν από την κομμουνιστική Ρουμανία – αυτό κράτησε 17 χρόνια. Πέρασα τη ζωή μου ανάμεσα σε λογοκρισίες και απαγορεύσεις κάθε είδους», έλεγε σε μια άλλη συνέντευξη.
Το 1973 φεύγει από τη Ρουμανία και εγκαθίσταται στη Γαλλία όπου ανεβάζει έργα των Τσέχοφ, Ιονέσκο, Γκόρκι, Ίψεν, Πιραντέλο και Στρίντμπεργκ.
Θα πρέπει να περιμένει την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, στα τέλη του 1989, προκειμένου να επιστρέψει στη χώρα του. «Η βελανιδιά», που γυρίστηκε το 1992 για τα τελευταία χρόνια του καθεστώτος, προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στις Κάννες.
Χωρίς ψευδαισθήσεις για τη μετακομμουνιστική Ρουμανία, γυρίζει ταινίες όπως οι «Πολύ αργά» (1996), «Το απόγευμα ενός βασανιστή» (2001) ή ακόμη «Νίκι και Φλο» (2003). Ταινίες όπου το χιούμορ αναμιγνύεται με το τραγικό.
«Το μεγαλείο της τέχνης του πηγάζει από τη σύζευξη των αντιθέτων: εδραίωση στην πιο υλική πραγματικότητα (…) και φιλοσοφική θεώρηση, τραγική ανατριχίλα και ξέσπασμα γέλιου», έγραψε για τον Πιντιλίε ο Γάλλος κριτικός κινηματογράφου Μισέλ Σιμέντ.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Reuters
.jpg?t=icTVXytQBZQVp38st2IHyQ)
.jpg?t=o1DaiXAgkhOo75geW6PITQ)
.jpg)
