Η… δικτατορία του τίποτα και ο Ξαρχάκος!

Σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου «Ρεμπέτικο» που έφτιαξε με τον άλλο σπουδαίο, Νίκο Γκάτσο, με αφορμή την ομώνυμη αριστουργηματική ταινία, ο Σταύρος Ξαρχάκος, σύστησε ξανά στον κόσμο τα τραγούδια του.

Και το έπραξε με τρόπο μοναδικό. Στο κατάμεστο Ηρώδειο. Εκεί που οι χιλιάδες κόσμου άκουγαν τόσο ευλαβικά τις μουσικές και τα τραγούδια που μπορούσες να ακούσεις ακόμη και τις ανάσες του συνθέτη. Εκεί που ο κόσμος έπαιρνε τις δικές του βαθιές ανάσες πολιτισμού. Που γέμιζε τα πνευμόνια του με αέρα καθαρό, μιας άλλης εποχής, μιας άλλης Ελλάδας.

Αυτής, που δυστυχώς, καταπίνει ολοένα και περισσότερο μέρα με τη μέρα, το εφήμερο, το ευτελές… Ζούμε τη δικτατορία του τίποτα. Χρόνια τώρα. Τη δικτατορία ανθρώπων κενών περιεχομένου που έχουν γνώμη για όλους και για όλα και γνώση για τίποτα. Που βαφτίζουν την αγένεια και τον κουτσαβακισμό «ελευθερία» και κομπάζουν για το γεγονός ότι δεν ξέρουν τον Ξαρχάκο. Όλα αυτά τα τίποτα που οι πιτσιρικάδες τα κάνουν κάτι. Και αυτό το είναι το πιο δυστυχές και επικίνδυνο…

Πώς τα παιδιά αντί να ξέρουν τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι, ξέρουν όλους αυτούς τους «κατιμάδες» και πορεύονται μαζί τους. Πως θεωρούν «μαγκιά» να ειρωνεύεσαι τον Ξαρχάκο… Με μια διαφορά: Τα όσα χάρισε στην ανθρωπότητα ο Ξαρχάκος θα γεμίσουν το Ηρώδειο και σε 40 χρόνια από τώρα. Τότε που όλα αυτά τα «τίποτα» θα έχουν χαθεί στο χρόνο… Μακάρι και η δικτατορία τους.