Ο Ζελένσκι, η συναυλία ειρήνης και το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ

Η ομιλία στην ελληνική Βουλή ενός ηγέτη χώρας που δέχεται πολεμική επίθεση , μια πρωτοβουλία καλλιτεχνών και η επιθετική στάση και συμπεριφορά ενός διεθνους σταρ; Και τα τρια γεγονότα, δίχασαν τους δημοσιολογουντες, τους πολιτικούς και μερίδα της κοινής γνώμη στην χώρα μας, επιβεβαιώνοντας ότι τα πάντα στην Ελλάδα εξελίσσονται σε πολιτικά ζητήματα και καθε θέμα (μικρό ή μεγάλο, σοβαρό ή μη) είναι ικανό να μας διχάσει.

Είναι το ελληνικό DNA ,το μεσογειακό μας ταπεραμέντο ή μήπως απλά έχουμε περισσότερους δημοσιολόγους, από όσους μπορούμε να... καταναλώσουμε;

Η ομιλία Ζελένσκι στο ελληνικό κοινοβούλιο κατ αρχήν , θα έπρεπε να βρει όλα τα κόμματα ενωμένα. Κι αυτό διότι όποια γνώμη κι αν έχει κανείς για την σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία , δεν μπορεί να αρνηθεί να ακούσει έστω, τον ηγέτη της χώρας που δέχεται επίθεση.

Κι όμως το ΚΚΕ αρνήθηκε να παραστεί στην συνεδρίαση της 7ης Ιουλίου και στην ομιλία του προέδρου της Ουκρανίας . Ακατανόητη απόφαση για ένα κόμμα που πάλευε επι σειρά ετών , σε δύσκολες εποχές για την Δημοκρατία μας, να ακουστεί ...

Πριν από το θέμα με τη ομιλία Ζελένσκι , είχε προκύψει η υπόθεση με την αντιπολεμική συναυλία των καλλιτεχνών που δεν άργησε ( και αυτή ) να πάρει κομματικό χρωμα. Η συζήτηση, ξέφυγε γρήγορα από τον κοινωνικό της χαρακτήρα και εξελίχθηκε σε πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων, χωρίς ουσία αλλά μόνον με «πυροτεχνήματα».

Και τέλος, φτάσαμε στο χαστούκι που έδωσε σε... παγκόσμια «ζωντανή» μετάδοση ο Γουίλ Σμιθ. Στην χώρα μας , υπήρξαν δημοσιολογούντες που θεωρούσαν σκόπιμο να υποστηρίξουν τον σταρ που χτύπησε συνάδελφο του, επειδή ο τελευταίος έκανε ένα κακης ποιότητας αστείο.

Ο συγγραφέας Χωμενίδης, μάλιστα, που συχνά - πυκνά το τελευταίο διάστημα παρεμβαίνει σε όλα τα ζητήματα εξελισσόμενος σε μόνιμο σχολιαστή της επικαιρότητας, συνέδεσε την πράξη αυτή με την επίδειξη ανδρισμού , που γίνεται όταν θίγεται (η όταν ο άνδρας νομίζει ότι θίγεται )η σύντροφος του.

Βέβαια ο καλός συγγραφέας δεν εξηγεί ποιος είναι εκείνος που βάζει τα όρια στην χειροδικία ή το ποιος κρίνει το εάν ένα αστείο είναι προσβλητικό η όχι για να δικαιολογηθεί - κατα την γνώμη του πάντα - η άσκηση βίας. Η άποψη του πάντως ακούστηκε και αυτός ήταν ο στόχος του.

Αυτά είναι μόλις τρία από τα γεγονότα των πρόσφατων ημερών που μας... δίχασαν. Είναι βέβαιο ότι δεν είναι τα πρώτα και δεν θα είναι και τα τελευταία.