Ραντεβού τον Σεπτέμβριο...

Στην περίπτωσή μας η κυβέρνηση κλείνει διετία και πέρασε εφιαλτικό καλοκαίρι. Εν αναμονή των δημοσκοπήσεων (ήδη έσκασε μύτη η πρώτη) πάω στοίχημα, ότι λίγο πολύ θα κόβουν μια-δυο μονάδες από την κυβερνούσα παράταξη, αλλά θα αναδεικνύουν νικητή, τη λεγόμενη αδιευκρίνιστη ψήφο. Γιατί απλούστατα η μείζων αντιπολίτευση εξακολουθεί να λειτουργεί με παρωχημένα reflex, το δε ΚΙΝΑΛ ακόμα αναζητεί το πολιτικό του στίγμα.

Δηλαδή παίζει ο Κυριάκος μονότερμα;

Κάθε άλλο, όχι επειδή υφίσταται ισχυρές πολιτικές πιέσεις, αλλά επειδή το εκλογικό σώμα, (βλέπε πελάτης), είναι και θυμωμένο και απαραίτητο και ανυπόμονο. Φαίνεται διατεθειμένο να δώσει ευκαιρία στον πρωθυπουργό, δεδομένο ότι του ζητεί εδώ και τώρα ανασχηματισμό (GPO), σαν να του διαμηνύει δηλαδή «διώξε όσους τα θαλάσσωσαν» γιατί του είναι υπεράνω, άλλα τελεί σε κατάσταση αναμονής για τα περαιτέρω.

Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Ποιο είναι αυτή την στιγμή το ζητούμενο για την χώρα (και την πελατεία); Να έρθει η ευλογημένη ανάπτυξη, να αυξηθούν οι δουλειές, να μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν καλύτερα, να βγάλουν περισσότερα χρήματα. Αυτό είναι το πρόγραμμα για τον πολίτη σήμερα, σύμφωνα με τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, ενώ το θέμα της κεφαλαιαγοράς έχει προ πολλών μηνών, μπει σε δεύτερη μοίρα.

Τι επιχειρεί η αντιπολίτευση;

Να διασφαλίσει τις εγγυήσεις, έτσι ώστε η ανάπτυξη να είναι υπέρ του ανθρώπου και όχι υπέρ του κεφαλαίου. Σωστό μεν υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει υλοποιημένο αφήγημα και οι αφηγητές δεν υιοθετούν λόγω παλαιάς κοπής.

Τι σχεδιάζει ο πρωθυπουργός;

Η μεθόδευση (επιμελής) φάνηκε ήδη όταν ανέβηκε στο βήμα της Βουλής: από εκεί έθεσε ο ίδιος τα καυτά ερωτήματα που σχετίζονται με τις αστοχίες στην διαχείριση των πυρκαγιών και έσπευσε να δώσει ο ίδιος τις απαντήσεις. Δεν ήταν απλώς αυτοκριτική, ήταν πολιτική επιλογή προκειμένου να κλείσει το βαρύ κεφάλαιο της μείζονος καταστροφής του Αυγούστου στο επόμενο βήμα. Που σημαίνει ότι η ΔΕΘ, αναδεικνύεται (στους σχεδιασμούς του Μαξίμου) σε πεδίο δόξης λαμπρό. Με πολύ ταρατατζούμ, δηλαδή κορονοϊoύ επιτρέποντος φυσικά.

Εδώ μια μικρή παρένθεση. Ο κύριος Μητσοτάκης είναι αποφασισμένος, εξ' όσων γνωρίζω, να περάσει από το κοινοβούλιο όλα τα μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια του κόσμου, μάλιστα με ταχύρρυθμες διαδικασίες έτσι ώστε να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να βρεθούμε μπροστά σε μια μοντέρνα δυτική κοινωνία. Αρκεί βέβαια να το κατανοεί και να το αποδέχεται και η ίδια η κοινωνία! Γιατί κατά τη γνώμη μου εδώ βρίσκεται το κουμπί.

Πώς το περί ανάπτυξης αφήγημα θα επανέλθει στο προσκήνιο, όχι και ένας απόλυτα ορθολογικός στόχος που θα μπορούσε με βάση τα στοιχεία που τον συνοδεύουν (να πείσει και τον τελευταίο Γερμανό) αλλά ως story με ανθρώπινο πρόσωπο, προκειμένου να κολακεύσει την πλειοψηφία των Ελλήνων. Ευκολάκι! Ούτε κατά διάνοια, αρκεί να σας πω οτι πριν από ένα χρόνο όταν μετρήθηκαν δημοσκοπικά τα σλόγκαν των δύο πολιτικών αρχηγών στη ΔΕΘ, ο μεν Τσίπρας (με τα επαναστατικά του), εισέπραξε ποσοστό αποδοχής 37%, ο δε Μητσοτάκης (με τα ορθολογικά του), πήρε 34%, σε μια περίοδο που οποιοδήποτε ερώτημα ετίθετο στην κοινή γνώμη η απάντηση υπέρ της Κυβέρνησης ήταν 20 μονάδες μπροστά! Άρα ο τρόπος παίζει ρόλο, και αυτός ο τρόπος αναζητείται από το Μέγαρο Μαξίμου οποιοδήποτε αφήγημα.

Κατά τον Μακρυγιάννη ηθικός είναι ο αγράμματος ευσέβιος που δεν γνωρίζει ξένες γλώσσες (το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Τάκη Θεοδωρόπουλου). Κατά τον Τσίπρα η ηθική είναι ταυτόσημη με την Αριστερά - μόνο που αυτή έπαψε προ πολλού χρόνου να αποτελεί προνομιακό πεδίο της Αριστεράς. Κατά τον Μητσοτάκη η ηθική υπαγορεύεται πλέον από τη φύση - πού αγαπάει τα παιδιά της - αρκεί φυσικά να τη σέβονται στην πράξη - επομένως το πράσινο, στη διάσταση της οικολογίας φυσικά, είναι η ποθητή λέξη, είναι το νέο/ισχυρό σύμβολο. Καλά όλα αυτά!

Αλλά ο πολίτης τα θέλει και νιανιά, και γλυκά ειπωμένα, χωρίς κάποιος να του κουνάει το δάχτυλο ακόμα και αν έχει 100% δίκιο. Ο Τσίπρας τα λέει γλυκά - είναι η στοργική μητέρα που με μαεστρία, την σωστή μεν, αλλά άκαμπτη γλώσσα του δίκαιου πατέρα χωρίς όμως να πείθει επαρκώς για την αποτελεσματικότητα της.

Ο Μητσοτάκης από την άλλη πείθει μεν για την αποτελεσματικότητα του (παρά τις πρόσφατες λαχτάρες που έβαλαν σε κίνδυνο την αξιοπιστία του), αλλά δείχνει να εγκλωβίζεται στην άκαμπτη γλώσσα του αυστηρού πατέρα, που ως γνωστόν (παιδιόθεν) προκαλεί ισχυρά αρνητικά αντανακλαστικά.

Για να συνοψίσουμε:

Από τη μια ο Αλέξης Τσίπρας, φαίνεται να θεωρεί - ως πρώτη προτεραιότητα τη διαφύλαξη της εσωκομματικής ισορροπίας, γεγονός που περιορίζει το εύρος των κινήσεων του, άρα και το βαθμό επιρροής του. Δύσκολο να αλλάξει αυτό μέσα στις επόμενες 15 ημέρες.

Από την άλλη λιγότερο δύσκολο - αλλά όχι αυτονόητο - είναι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη να βρει το κατάλληλο tempo του αφηγήματος στο οποίο ομνύει, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα του τύχει κάποια νέα στραβή, του τύπου ανελέητες πλημμύρες, που πέραν του νέου κύκλου προβλημάτων που θα προκαλούσαν, μοιραία θα ωθούσαν και πάλι τη δημόσια συζήτηση σε ζητήματα τρέχουσας διαχείρισης, θα την απομάκρυναν από το μέλλον και την προοπτική.

Για αυτό σας είπα, προηγουμένως, ο Θεός είναι μεγάλος!

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε επίσης:

Γλυκά Νερά: Ανατροπή στη δολοφονία της Καρολάιν - Ο συνεργός και οι καταθέσεις