Ποιες αλλαγές στο Σύμφωνο Σταθερότητας επιδιώκει η Ελλάδα

Ο κ. Μητσοτάκης, μιλώντας στη «Handelsblatt», περιέγραψε για πρώτη φορά – επίσημα – τις ελληνικές επιδιώξεις που θα επιτρέπουν «μεγαλύτερη ευελιξία και ένα μονοπάτι για τη σταδιακότερη μείωση του χρέους» και ακόμη τη διαφορετική αντιμετώπιση (σ.σ.: ενδεχομένως την εξαίρεση) ορισμένων επενδυτικών δαπανών κατά τον υπολογισμό του ελλείμματος. Ο στόχος είναι προφανής: να έχει η Ελλάδα τα δημοσιονομικά περιθώρια ώστε μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης αλλά και αυξημένων δημοσίων δαπανών να διατηρήσει τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξης που πέτυχε εφέτος.

Αν επιτευχθεί κάτι τέτοιο, η συνέχεια είναι εύκολη. Ο λόγος του δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ θα μειωθεί ταχύτατα (ακολουθώντας το φαινόμενο της χιονοστιβάδας).

Η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συμφώνου απασχολεί όλους τους Ευρωπαίους καθώς μετά και τις διαδοχικές κρίσεις (την κρίση χρέους και της πανδημίας) το Σύμφωνο έχει παγώσει. Αλλά ακόμη και κατά την ολική επαναφορά που επιδιώκεται να γίνει το 2023, καμία χώρα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα κριτήρια σταθερότητας (έλλειμμα 3% του ΑΕΠ και μείωση χρέους στο 60% του ΑΕΠ σε 20 χρόνια) που ισχύουν από την εποχή του Μάαστριχτ.

Ωστόσο η διαδρομή για να φτάσει η Ελλάδα στον στόχο της που είναι κοινός για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου στον βαθμό που αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα χρέη (π.χ. Ιταλία) προβλέπεται να είναι δύσκολη.

Ο κ. Μητσοτάκης αφού διευκρίνισε ότι «έχουμε βάλει σε τάξη τα δημοσιονομικά μας και έχουμε υλοποιήσει πραγματικές μεταρρυθμίσεις για να διασφαλίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ να βιώσουμε ξανά μια κρίση χρέους αντίστοιχη με αυτή που ζήσαμε», κάτι που αναγνώρισε δημόσια ο νέος Γερμανός υπουργός Οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ, τόνισε: «Πιστεύω ότι όλοι συμφωνούμε πως οι κανόνες πρέπει να αλλάξουν διότι ως έχουν είναι παρωχημένοι. Χρειαζόμαστε ένα νέο πλαίσιο που να διασφαλίζει τη βιωσιμότητα σε δημοσιονομικό επίπεδο – είμαι ο πρώτος που επιμένει στο ζήτημα της βιωσιμότητας των δημοσιονομικών διότι ο λόγος του χρέους μας προς το ΑΕΠ παραμένει πολύ υψηλός. Αλλά από την άλλη πλευρά, ένα τέτοιο πλαίσιο πρέπει επίσης να διασφαλίζει ότι δεν θα επιβάλλουμε περιττή λιτότητα, σκοτώνοντας την ανάπτυξη που όλοι επιδιώκουμε».

Ερωτηθείς ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί οι κανόνες για το έλλειμμα και το χρέος σημείωσε: «Μιλάμε για ένα σύνολο κανόνων που θα επιτρέπουν μεγαλύτερη ευελιξία και ένα μονοπάτι για τη σταδιακότερη μείωση του χρέους. Ισως θα έπρεπε επίσης να αντιμετωπίζουμε με διαφορετικό τρόπο ορισμένα είδη δαπανών κατά τον υπολογισμό του ελλείμματος».

«Όλοι γνωρίζουμε ότι θα υπάρξουν τεράστιες δαπάνες για τη χρηματοδότηση της μετάβασης προς την κλιματική ουδετερότητα. Αυτό θα γίνει εν μέρει μέσω κοινοτικών και εν μέρει μέσω εθνικών κονδυλίων. Οι επενδύσεις αυτές θα αποφέρουν μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα έσοδα. Για τον λόγο αυτόν θα πρέπει να επιτρέψουμε βραχυπρόθεσμα υψηλότερα ελλείμματα. Επίσης, δείτε για παράδειγμα την άμυνα. Συζητείται πολύ η στρατηγική αυτονομία. Και σε αυτό το πεδίο θα πρέπει να υπάρξουν επενδύσεις».