Αλήθειες και μύθοι για το κούρεμα χρέους
Μετά από δύο νικηφόρες εκλογικές αναμετρήσεις και συνολικά ένα χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει καταστεί σαφές σε όλους ότι αφενός δεν υπήρχε κανένα πραγματικό σχέδιο για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και αφετέρου πως η τόλμη να υιοθετηθούν λύσεις που ναι μεν θα απαιτούσαν πρόσκαιρες θυσίες αλλά μακροπρόθεσμα θα οδηγούσαν στην αναγέννηση της χώρας και στη σωτηρία της, μακριά από την Τρόικα, τα Μνημόνια και τις επιταγές των δανειστών, δηλαδή της Γερμανίας, χάθηκε στην πορεία.
ΜΕΤΑΞΥ «ΣΚΥΛΛΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΥΒΔΗΣ» Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΑΔΥΝΑΤΩΝΤΑΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ
Του Παυσανία Θεοχαράτου
Η ολοκληρωτική κυριαρχία της Γερμανίας πάνω στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κοινός τόπος ότι εδράζεται στην οικονομική ισχύ αλλά και στο φόβο...
Ειδικότερα για την Ελλάδα: Το τρίτο και επαχθέστερο Μνημόνιο ήδη εφαρμόζεται «πανηγυρικά» και οδηγεί -παρά όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις- στη φτωχοποίηση του λαού και στη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Η ελληνική βιομηχανική παραγωγή βρίσκεται υπό διωγμό, η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης έρχεται με ταχύτατους ρυθμούς, η ιδιωτική πρωτοβουλία βρίσκεται υπό διωγμό, οι συντάξεις θα μειωθούν ακόμη περισσότερο, οι φόροι αυξάνονται ραγδαία, οι ασφαλιστικές εισφορές θα εκτοξεύσουν ακόμη περισσότερο το κόστος της παραγωγής και τελικά θα οδηγήσουν σε νέες στρατιές ανέργων.
Την ίδια ώρα, οι προεκλογικές υποσχέσεις για πάταξη της φοροδιαφυγής και των κάθε είδους νταβατζήδων επαναλαμβάνονται μεν ως επιχειρήματα πολιτικού διαλόγου αλλά δεν έχουν καμία πραγματική πρακτική εφαρμογή. Η φορολογική ασυλία των εφοπλιστών συνεχίζεται και τελικά η κοινωνία των 2/3 και η γενιά των 700 ευρώ φαντάζουν σήμερα ως παράδεισος μπροστά στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί.
Μπροστά σε όλα αυτά, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του όχι μόνον έχουν παραδοθεί στις επιταγές των δανειστών παριστάνοντας ότι διαπραγματεύονται σκληρά, όπως και οι προκάτοχοί τους, αλλά και δεν τολμούν ακόμη και τώρα να εκπονήσουν ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα γλυτώσει τη χώρα και το λαό από την ολοκληρωτική καταστροφή.
Ουσιαστικά η χώρα μετατρέπεται σε μια ιδιότυπη αποικία όπου οι δανειστές επιβάλλουν όρους και υποχρεώνουν την κυβέρνηση να εξανεμίσει δημόσια και ιδιωτική περιουσία της οποίας η αξία ξεπερνά το 1 τρισ. ευρώ έναντι χρέους 300 δισ. ευρώ.
Υποθηκεύουν έτσι, αν όχι για πάντα, για πολλές δεκαετίες το μέλλον των πολιτών, των παιδιών και των εγγονιών τους καθώς τα 300 δισ. συνεχώς θα αυξάνονται ενώ οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι θα έχουν ήδη είτε μηδενιστεί, είτε περάσει στα χέρια των δανειστών και ξένων κεφαλαιούχων.
Συνολικά, η Ελλάδα και οι πολίτες της χάνουν σίγουρα περίπου 600 δισ. από τη μείωση της τιμής των ακινήτων, άλλα 200 δισ. από τις μετοχές των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο εταιρειών, περισσότερα από 150 δισ. από τα κόκκινα δάνεια (κατοικίας, επιχειρηματικά κ.λπ.). Παράλληλα έχουν απολεσθεί πολλά δισ. ευρώ από τα χρήματα που χρεώθηκαν στον ελληνικό λαό και άρα θα πληρωθούν από αυτόν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Παράλληλα, κινδυνεύουν λόγω ενδεχόμενης αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων ακόμη και τα ενεργειακά αποθέματα της χώρας, ενώ οι όποιες αποκρατικοποιήσεις γίνουν με το... μαχαίρι στο λαιμό προφανώς στις περισσότερες περιπτώσεις επισωρεύουν ακόμη μεγαλύτερη οικονομική ζημία στο Έθνος.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μπροστά τους δύο και μόνον λύσεις για να αποφύγει η μεν Ελλάδα τη μετατροπή της σε αποικία χρέους της Ευρώπης. Πλέον και οι δύο είναι επώδυνες.
Η πρώτη, την οποία προεκλογικά δεν συζητούσε καν, είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής σε βάθος αρκετών δεκαετιών με ακόμη μεγαλύτερη μείωση των επιτοκίων.
Η δεύτερη, που είχε υποσχεθεί ότι θα επιτύχει «πείθοντας τους δανειστές και την Άνγκελα Μέρκελ με αδιάσειστα επιχειρήματα» είναι η απαίτηση ονομαστικής διαγραφής τουλάχιστον του μισού, αν όχι και μεγαλύτερου μέρους του χρέους.
Μόνον έτσι, θα μειωθεί η σχέση χρέους / ΑΕΠ, θα αποκτήσει και πάλι η χώρα πιστοληπτική ικανότητα, θα μπορέσει να βγει στις αγορές και τέλος θα αποτινάξει από πάνω της την Τρόικα, τους δανειστές και την ασφυκτική τους επιτροπεία.
Η πρώτη λύση ακόμη και αν επιτευχθεί είναι προφανές ότι δεν λύνει το πρόβλημα της χώρας, απλώς χαλαρώνει τη... θηλιά και επιτρέπει στην εκάστοτε κυβέρνηση να μην επιβάλλει τόσες περικοπές μισθών, φόρους και μέτρα που θα οδηγούν σε απόγνωση και πλήρη εξευτελισμό το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του λαού.
Η δεύτερη λύση είναι επίσης προφανές ότι δεν επιτευχθεί χωρίς πραγματική διαπραγμάτευση μια αποφασισμένης κυβέρνησης που θα έχει τη στήριξη του λαού έτοιμου να υποστεί πρόσκαιρες θυσίες που όμως θα έχουν ως τελικό αποτέλεσμα τη λύση του προβλήματος, τελικά σε συντομότερο διάστημα, από τη διαιώνισή του που φέρνει η ακολουθούμενη πολιτική.
Η τρίτη λύση είναι η σοβαρή, ενδελεχής μελέτη των όρων και προφανώς των επιπτώσεων που θα είχε η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Μια μελέτη που θα γίνουν με όρους πραγματικής οικονομίας και προβολής των συνεπειών στο μέλλον και όχι στο πόδι από ένα «παρεάκι οικονομολογούντων».
Κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει χωρίς να γνωρίζει όλα τα δεδομένα, με όρους προπαγάνδας και όχι ουσίας των μεγεθών και των επιπτώσεων.
Η σημερινή κυβέρνηση και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις του τόπου οφείλουν να γνωρίζουν σε βάθος τις συνέπειες όλων των δυνατών επιλογών και να τις γνωστοποιήσουν πλήρως στον ελληνικό λαό προκειμένου να αποφασίσει με πλήρη συνείδηση το δρόμο που θέλει να ακολουθήσει.
Προφανώς η καλύτερη δυνατή λύση για τη χώρα θα ήταν μια κυβέρνηση που θα μπορούσε να επιτύχει διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους παράλληλα με την πάταξη της φοροδιαφυγής, το τσάκισμα των νταβατζήδων της οικονομίας, την ανασυγκρότηση της οικονομίας, την ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής, την αναζωογόνηση της βιομηχανίας, τη δημιουργία όρων και προϋποθέσεων για ανάπτυξη της μεσαίας τάξης και την πάταξη της ανεργίας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση η χώρα και οι πολίτες της θα οδηγούνται σταθερά προς τη φτώχεια και την ανέχεια. Η χώρα θα φτάσει σε μισθούς ακόμη μικρότερους από αυτούς των πρώην ανατολικών χωρών, θα αντιμετωπίζει διαρκώς αυξανόμενη εγκληματικότητα και το χάσμα μεταξύ των λίγων πλουσίων και των πολλών φτωχών διαρκώς θα διευρύνεται.
Το όποιο... λίπος είχαν οι ελληνικές οικογένειες τείνει να εξανεμισθεί και τότε, πραγματικά η χώρα θα γνωρίσει τι σημαίνει ανθρωπιστική κρίση.
