Στο ΠΑΣΟΚ χρειάζεται πολιτική και κοινωνική συμπαράταξη

Του Χάρη Τσιόκα

Με αφορμή τα συνέδρια των κομμάτων και τις επισκέψεις ηγεσιών στην Ευρώπη και την Αμερική, γίνεται επίκαιρη η ανάγκη να προσδιοριστεί το περιεχόμενο του «Ευρωπαϊκού προσανατολισμού» που επικαλούνται.

Στις μέρες μας, τόσο με τις θέσεις που διατυπώνει ο συντηρητικός κ. Κάμερον, όσο και ο νεοφιλελεύθερος γερμανικός δεσποτισμός, γίνεται φανερό ότι ο «Ευρωπαϊκός προσανατολισμός» δεν είναι ίδιος ανάμεσα στους κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς συσχετισμούς.

Στον αντίποδα των επιδιώξεων για τον «Ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της κ. Μέρκελ ή του κ. Κάμερον, βρίσκεται η μεγάλη οικογένεια των σοσιαλιστικών, αριστερών σχηματισμών.

Στην Ελλάδα, με ενάργεια περιέγραψε στην Βουλή (12/7/92), αυτή την αντιπαράθεση που εξελίσσεται για τον «Ευρωπαϊκό προσανατολισμό» ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου. Με τίτλο «Προς μία ευρωπαϊκή Γερμανία, ή προς μία γερμανική Ευρώπη;». Έδωσε το στίγμα ότι οι δυνάμεις του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και του ΠΑΣΟΚ οφείλουν να συμπαρατάσσονται με τις αντίστοιχες που επιδιώκουν κοινωνική και παραγωγική Ευρώπη «από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό με κοινό Οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό χώρο».

Στην Ευρώπη αντιπαρατίθενται!

Η επίκληση «γενικά» των δυνάμεων του «Ευρωπαϊκού τόξου» ως πολιτική επιλογή δεν αντέχει σε μια συζήτηση για ποια Ευρώπη! Αν δεν είναι προσχηματική, γίνεται τουλάχιστον κοινωνικά σχισματική γιατί δεν ξεκαθαρίζει: με ποιες κοινωνικές δυνάμεις και για ποιες επιδιώξεις.

Η κρίση επιβάλλει συμπόρευση της κεντροαριστεράς στην Ευρώπη, την συγκρότηση μιας πολιτικής συμπαράταξης στον μη συντηρητικό χώρο, με ρόλο ηγετικό, εναλλακτικό και ριζοσπαστικό! Απάντηση στη χρηματιστηριακή άλωση και στον κεντροδεξιό πόλο που την αποδομεί!

Αυτά καθιστούν πλέον φανερό ότι η «λύση» στη κρίση θα είναι και Ευρωπαϊκή και Ελληνική. Οι εξελίξεις δείχνουν ότι δεν προσδιορίζουν οι δυο πολιτικές οικογένειες με τον ίδιο τρόπο τη «σωτηρία της Ευρώπης και των πολιτών». Δεν έχουν τις ίδιες επιδιώξεις για την κοινωνία, την οικονομία και την αλληλεγγύη! Απόδειξη είναι για ποιους η κεντροδεξιά της «Γερμανικής Ευρώπης» ξεδιπλώνει την επέλαση της.

Σε αυτό το περιβάλλον, τα κεντροαριστερά κόμματα κρίνονται αν προσδιορίζουν τη δράση τους ταυτόχρονα στο εθνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι «συζητήσεις» στην Ελλάδα που έχουν ως σημείο αναφοράς το «ποιος προσχώρησε στα ατελέσφορα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά περιεχόμενα των συντηρητικών συμβιβασμών», γίνονται άλλοθι που θολώνουν τη πολιτική, κοινωνική και οικονομική αντίθεση.

Το θέμα πλέον είναι η συμπαράταξη των δυνάμεων, στη «δίδυμη» Εθνική και Ευρωπαϊκή μάχη απέναντι στην κεντροδεξιά. Με καθαρό στίγμα της κεντροαριστεράς και των δυνάμεων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.

Οι διεργασίες γι αυτή την σύγκρουση πυκνώνουν στην Ευρώπη. Οι εκλογές στη Γερμανία έχουν σημασία για τις εξελίξεις. Όμως εξίσου σημαντικές είναι και στην Ιταλία. Αντί λοιπόν να προδικάζονται τα αποτελέσματα, η επιδίωξη των δυνάμεων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και της αριστεράς οφείλει να είναι η αμφισβήτηση της αντιαναπτυξιακής πολιτικής, που δυναμώνει την κρίση και αποσυνθέτει την κοινωνική Ευρώπη. Η ενεργός δράση, μπορεί να προκαλέσει εξελίξεις υπέρ του εναλλακτικού πόλου ακόμη και στη Γερμανία.

Το συμπέρασμα;....

Στην Ευρώπη και στην Ελλάδα χρειάζεται και «προοδευτική» συμπαράταξη κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας και αυτό δεν το απαντά ένας «σώνει και καλά» ρόλος κυβερνητισμού.

Ο «προηγούμενος συμβιβασμός» που δημιούργησε η σοσιαλδημοκρατία ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας έχει αλωθεί από τις δυνάμεις του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και της κερδοσκοπίας. Η νέα «ισορροπία» θα εξαρτηθεί από τους συσχετισμούς δύναμης. Και αυτούς δεν τους διαμορφώνει «συντηρητική σοσιαλδημοκρατία» αλλά η ικανότητα της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς να αποκτήσει και πάλι ριζοσπαστισμό.