Ντιμπέιτ: Τι δεν ρώτησαν οι δημοσιογράφοι, τι δεν απάντησαν οι πολιτικοί
Οι πολίτες εξακολουθούν -ακόμα και σήμερα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού– να παρακολουθούν «πολιτικά reality» με «στημένους» επαγγελματίες της πολιτικής - Γιατί δεν «ακούστηκαν» τα πραγματικά προβλήματα του λαού - Η αλήθεια πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας και τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα
Το ποιοι κέρδισαν ή έχασαν επικοινωνιακά στο χθεσινό (9/09/2015) debate, λίγη σημασία έχει για την πλειονότητα του ελληνικού λαού.
Το βασικό συμπέρασμα της -πρώτης μετά από έξι χρόνια- τηλεμαχίας μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, είναι ότι κανείς από αυτούς δεν αναφέρθηκε στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και κανείς δεν μας έδωσε έναν απολύτως πειστικό και τεκμηριωμένο σχέδιο για το πώς θα βγει η χώρα από το τέλμα.
Είναι γεγονός ότι η δομή του ίδιου του debate, που δεν είναι ακριβώς debate αλλά μια ελληνική πατέντα, δεν βοηθά, ούτε τους πολιτικούς που απαντούν ούτε τους δημοσιογράφους που ρωτάνε. Πρόκειται ουσιαστικά για μια τυπική διαδικασία όπου και οι δύο πλευρές απλώς επιβεβαιώνουν τους παγιωμένους τους ρόλους.
Ρόλους που σε μεγάλο βαθμό έχουν ξεπεραστεί από την πραγματικότητα, τις ανάγκες της κοινωνίας και το νέο μιντιακό τοπίο όπως έχει διαμορφωθεί με την πρωτοκαθεδρία που έχει κερδίσει η άμεση και έγκυρη ιντερνετική ενημέρωση που δυστυχώς αποκλείεται από τον δημόσιο διάλογο ακόμη και στις διακαναλικές συνεντεύξεις των πολιτικών αρχηγών.
Οι εποχές της στείρας συνθηματολογίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι πολίτες είναι πλέον κάτι περισσότερο «υποψιασμένοι» και δεν πείθονται με ευχολόγια και πολιτικές κορώνες.
Η πολιτική και οι πολιτικοί πρέπει πλέον να παράγουν έργο και κατά συνέπεια ουσιαστικό αποτέλεσμα. Και να κρίνονται επ’ αυτού και όχι από τις καλές και αγαθές τους προθέσεις τους. Από καλές προθέσεις «χορτάσαμε».
Παρόλα αυτά, η διακαναλική συνέντευξη των πολιτικών αρχηγών κινήθηκε για άλλη μια φορά στο πλαίσιο της παλαιοκομματικής μεθοδολογίας και πρακτικής.
Αντί να ξεδιπλώσουν τις θέσεις τους επί συγκεκριμένων θεμάτων που απασχολούν τη μέση ελληνική οικογένεια, αντί να δώσουν λύσεις για να φύγει η χώρα μπροστά, έμειναν στην καταγραφή και στην επιφανειακή επισήμανση ζητημάτων όπως τους τα κατέγραψαν οι επικοινωνιακοί τους σύμβουλοι.
Πολύ απλά, κανείς δεν μας είπε με σαφήνεια και τεκμηρίωση:
- Πώς θα μειωθεί η ανεργία που είναι το βασικότερο πρόβλημα της χώρας.
- Πώς και με ποιους τρόπους θα σταματήσει η εσωτερική υποτίμηση της καταναλωτικής δύναμης του Έλληνα;
- Με ποιο τρόπο η επόμενη κυβέρνηση -όποια κι αν είναι αυτή- θα φέρει επενδύσεις στη χώρα για να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας;
- Πώς θα ενισχυθεί η εγχώρια επιχειρηματική δραστηριότητα;
- Πώς θα γίνει το ελληνικό κράτος «ελκυστικότερο» φορολογικά, όταν ακόμα και οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ έχουν βρει λύσεις πάνω σε αυτά τα ζητήματα και έχουν αρχίσει να συγκεντρώνουν επενδύσεις;
- Πως θα γίνει μόνιμο δίκαιο και αποτελεσματικό το φορολογικό σύστημα της χώρας ώστε να μπορούν οι αρμόδιες οικονομικές υπηρεσίες να συλλέγουν χρήμα στα κρατικά ταμεία;
- Πότε και με ποιο τρόπο θα σταματήσουν τα capital controls; Πώς θα ενισχυθεί η φερεγγυότητα των ελληνικών τραπεζών και πως θα επιστρέψει η καταναλωτική πίστη σε υγιή πλαίσια;
- Τι ισοδύναμα έχουν τα κόμματα εξουσίας για να αποτρέψουν την περεταίρω μείωση των συντάξεων στο μέλλον;
- Ποιες είναι οι θέσεις των κομμάτων για την ενεργοποίηση της ΑΟΖ που επί σειρά ετών συζητείται, αλλά δεν έχει γίνει κανένα ουσιαστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση;
- Ποια είναι τα σχέδια των κομμάτων και πώς θα πείσουν τους δανειστές ότι για να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα πρέπει να διασφαλιστούν οι εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα και να επιστρέψουν οι απολαβές σε επίπεδα αξιοπρέπειας που θα επιτρέψουν στη μέση ελληνική οικογένεια να ανακτήσει το δικαίωμα στην ποιότητα ζωής;
- Πως το ελληνικό κράτος θα γίνει παραγωγικό και πως θα περάσουμε σε μια πραγματική εποχή ηλεκτρονικής διακυβέρνησης που θα χτυπήσει τη διαπλοκή, τη μίζα και το φακελάκι.
- Πως θα αντιμετωπιστεί η διαπλοκή
- Πως θα βελτιωθεί η απόδοση δικαιοσύνης
- Πως θα χτυπηθεί η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή.
- Πως θα αποκτήσουμε εθνική βιομηχανία
- Πως θα φορολογηθεί αποτελεσματικά ο πλούτος
- Τι θα γίνει με τη φορολόγηση συγκεκριμένων ομάδων, όπως για παράδειγμα οι εφοπλιστές.
- Πως θα αποκτήσουμε πραγματικά καλή δημόσια υγεία και παιδεία.
Τα ερωτήματα μπορεί να είναι ακόμη περισσότερα. Για τα παραπάνω ζητήματα δεν έγινε απολύτως καμία ουσιαστική συζήτηση στο χθεσινό debate. Απλές επιδερμικές αναφορές με τσιτάτα και συνθήματα.
Κανείς δεν μπορεί να είναι μάντης, αλλά μάλλον δεν θα γίνει ούτε στο επόμενο μεταξύ των κυρίων Αλέξη Τσίπρα και Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Οι πολίτες εξακολουθούν -ακόμα και σήμερα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού– να παρακολουθούν «πολιτικά reality» με «στημένους» επαγγελματίες της πολιτικής που έχουν έλλειμμα φαντασίας και συνάμα έλλειμμα ρεαλισμού.
Μοιάζουν να είναι αποστειρωμένοι, κλεισμένοι μέσα στη μικρή γυάλα της... πολιτικής μπουρζουαζίας, μακριά από τις αγωνίες του μέσου Έλληνα πολίτη.
Επίκαιρο όσο ποτέ το σύνθημα του Μάη του ’68: Φαντασία στην εξουσία.
Διαβάστε εδώ όλη την ειδησεογραφία για το Debate
Διαβάστε εδώ όλη την ειδησεογραφία για τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου
.jfif)
