Ώρα μηδέν για τον Αλέξη Τσίπρα: Μπρος λαός και πίσω Τρόικα...
Μια αριστερή κυβέρνηση, ένα Κουαρτέτο δανειστών και ένα ολόκληρος λαός: Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές της σημερινής ημέρας, κατά την οποία ο παραγωγικός και εργατικός ιστός της χώρας βγαίνει στους δρόμους και διαδηλώνει ενάντια σε αυτό που επιδιώκουν οι κυβερνώντες να τους επιβάλουν: ένα καθεστώς μόνιμης μιζέριας και εξαθλίωσης, μια ακόμη ταπεινωτική σελίδα στο βιβλίο των Μνημονίων.
ΣΤΙΣ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ΣΤΕΚΕΙ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΜΗΧΑΝΗ, ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ – ΠΑΡΑΛΥΕΙ Η ΧΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΣΤΑ «ΚΑΓΚΕΛΑ» Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ
Οι αγρότες στα μπλόκα, οι εργαζόμενοι στους δρόμους, όλοι ενώνουν τις φωνές τους σε μια δυνατή κραυγή αγωνίας απέναντι σε αυτά που έρχονται μέσω του «Μνημονίου 3».
Η ραγδαία φθορά του διδύμου Τσίπρα – Καμμένου φάνηκε ήδη από χθες, Τετάρτη (03/02/2016) κατά την «υποδοχή» που επιφύλαξαν οι οργισμένοι κάτοικοι της Κω στον υπουργό Εθνικής Άμυνας Πάνο Καμμένο.
Ο λαός έχει αγανακτήσει. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τον «φλόμωσε» στα μεγαλόστομα λόγια, του σέρβιρε ελπίδα με το κουτάλι και ύστερα, όπως και οι προηγούμενοι που έσκυβαν επί πέντε ολόκληρα χρόνια το κεφάλι, έστριβαν αργά και βασανιστικά το μαχαίρι στις πλάτες του κόσμου, πάντα χαμογελώντας και πάντοτε λέγοντας ότι κόπτονται «για το καλό της πατρίδας».
Παρέα μαζί τους, αυτοί που μέχρι πρότινος αποτελούσαν «κόκκινο πανί»: είτε ως Τρόικα είτε ως Κουαρτέτο, οι «οικονομικοί δολοφόνοι» δεν άλλαξαν τροπάριο και ο στόχος τους ήταν και παραμένει ένας και μοναδικός: η απίσχναση και η αφαίμαξη των πολιτών αυτής της χώρας.
Μεγαλύτερος πολιτικός αμοραλισμός δεν υπάρχει. Ο αργός θάνατος των εργαζομένων στο όνομα της ευημερίας των αριθμών. Αυτοί που ευαγγελίζονταν την ελπίδα ένα χρόνο πριν, οργάνωσαν μέσα σε ένα χρόνο φιέστες απατηλού θριάμβου και ταυτόχρονα έστησαν ένα νέο κομματικό κράτος από ξαδέρφια, ανίψια και λοιπούς συγγενείς, βγαλμένο θαρρεί κανείς από τα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Η κυβέρνηση παίζει επικίνδυνα με τη θρυαλλίδα της κοινωνικής οργής, μην μπορώντας, την ίδια στιγμή, να αντιδράσει απέναντι στην αδυσώπητη πίεση των Θεσμών, που αξιώνουν περισσότερο αίμα.
Για πόσο ακόμα, άραγε, θα αντέχει όλος αυτός ο κόσμος τούτη την τακτική; Για πόσο ακόμα θα πληρώνει ο λαός τα «σπασμένα» όλων εκείνων που μετέθεταν χρονίζοντα προβλήματα στο διηνεκές, όπως για παράδειγμα το Ασφαλιστικό, για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος και τη φθορά;
Τα ψέματα τελείωσαν. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για την κυβέρνηση και σίγουρα δεν υπάρχουν άλλες αντοχές για τον λαό.
Στην Ελλάδα του 2016 χρειάζεται τελικά μεγάλο πολιτικό ανάστημα, για να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες και τις στρεβλώσεις δεκαετιών. Και δυστυχώς, εκείνοι που καλούνται να αποφασίσουν είναι μικροί και πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.
