Τσίπρας: Δεν οδηγούμαστε στα βράχια – έχουμε πέσει στα βράχια!

Ολόκληρη η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα είχε ως εξής: «Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας εδώ στο διάδρομο. Δεν είναι και ο καταλληλότερος χώρος για να απευθυνθεί κανείς. Αλλά νομίζω ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι να οργανώσουμε εκδηλώσεις, αλλά να πούμε κάποια λόγια αληθινά, παρά το γεγονός ότι σήμερα είναι Πρωταπριλιά. Υπό μία έννοια δηλαδή γιορτάζει η τρικομματική κυβέρνηση την προγραμματική της συμφωνία. Να τη χαίρεται αυτή την τρικομματική της συμφωνία. Σε αυτόν τον τόπο υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι έχουν εξαγγείλει πράγματα και δεν τα υλοποίησαν και υπάρχουν και πολιτικές δυνάμεις οι οποίες έχουν εξαγγείλει ότι θα αντισταθούν, παρά την ομοβροντία των ΜΜΕ, των συστηματικών πολιτικών δυνάμεων, παρά την ομοβροντία όλων όσοι θέλουν να επιβάλουν στον ελληνικό λαό την κατάθλιψη, την απογοήτευση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το δρόμο της καταστροφής, εμείς επιμένουμε ότι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος σήμερα είναι ο δρόμος της αντίστασης.

Μας λένε ότι αυτός ο δρόμος οδηγεί στον όλεθρο. Κι εμείς καλούμε εσάς εδώ να συνειδητοποιήσετε ποιος είναι ο δρόμος που μας έχει οδηγήσει σήμερα στον όλεθρο. Σήμερα και τυπικά καταργείται η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Σήμερα και τυπικά –και δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο- καταργείται ο κατώτατος μισθός. Κι αυτό δεν είναι ένα παρεμπίπτον γεγονός, δεν είναι τυχαίο, δεν είναι συγκυριακό. Αυτό συμβαίνει διότι στόχος της μνημονιακής πολιτικής είναι να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μια χώρα συγκρίσιμη σε ό,τι αφορά την οικονομία της και το εργασιακό της καθεστώς με άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όχι με κεντροευρωπαϊκές χώρες, αλλά με χώρες όπως η Ρουμανία και η Βουλγαρία. Κι αυτό που σας λέω δεν είναι ένας ισχυρισμός τον οποίον τον κάνουμε για να πούμε κάτι ακόμα από το μπαλκόνι, αλλά είναι ένας ισχυρισμός που βασίζεται στο ίδιο το μνημόνιο. Γιατί υπάρχει η ρήτρα της συγκρίσιμης ευθυγράμμισης, της ανταγωνιστικής υποτίμησης με τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Το μπλακ άουτ το εργασιακό, δεν θα είναι προσωρινό, όπως αυτό που συνέβη πριν από λίγο, θα είναι ένα μπλακ άουτ διαρκείας. Διότι, με την κατάργηση της ΕΓΣΣΕ αλλά και με την κατάργηση του επιδόματος γάμου, ύψους 10%, με την οποία καθορίζονταν ο κατώτερος μισθός ουσιαστικά περνάμε σε μια νέα φάση. Αυτό αφορά πάνω από 500 χιλιάδες εργαζόμενους. Περνάμε λοιπόν στη νέα περίοδο, στη νέα φάση όπου οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και οι επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας στις ΔΕΚΟ αποτελούν παρελθόν. Και το ερώτημα είναι , αυτό πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας; Πριν από λίγο συναντήθηκα με τους εκπροσώπους σας. Τους ζήτησα να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας, παρά το γεγονός ότι είναι Πρωταπριλιά. Γιατί πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος να ακούσει αλήθειες πια.

Και η αλήθεια είναι ότι στον τραπεζικό κλάδο, ιδιαίτερα, οι επιδιώξεις της τρόικας, και εσωτερικού και εξωτερικού, είναι να προκαλέσουν ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Και πρέπει να το έχετε υπόψη σας αυτό. Δεν ήρθα σήμερα εδώ για να σας πω ευχάριστα λόγια. Ήρθα για να σας πω αλήθειες. Στον τραπεζικό κλάδο λοιπόν έχουν αποφασίσει να προχωρήσουν σε συρρικνώσεις, μέσα από τις συγχωνεύσεις που κάνουν, που σημαίνει συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού. Και έχουν αποφασίσει να ισοφαρίσουν τη χασούρα τους, χασούρα που έχει γίνει είτε από την αλόγιστη επέκταση του παρελθόντος σε δάνεια τα οποία σήμερα, μέσα από την τραγική πολιτική της ύφεσης, δεν μπορούν να αποπληρωθούν, είτε από τα αδιέξοδα των μνημονιακών τους επιλογών, έχουν αποφασίσει να την ισοφαρίσουν μέσα από τη συρρίκνωση του εργασιακού κόστους, ενδεχομένως και μέσα από ένα κούρεμα καταθέσεων.

Κάποιοι μας είπαν ότι η Κύπρος είναι ειδική περίπτωση. Εμείς θα πούμε ότι η Κύπρος είναι περίπτωση προς μελέτη, η οποία το επόμενο διάστημα, το λένε, δεν το κρύβουν, το λέει ο επικεφαλής του Eurogroup, το υπονοεί ο κ. Σόιμπλε σε δηλώσεις του, η Κύπρος θα είναι περίπτωση που θα ακολουθηθεί, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης, ιδιαίτερα του Νότου, που βρίσκονται υπό την ασφυκτική κηδεμονία της τρόικας, είτε σε μνημόνια, είτε έξω από μνημόνια. Άρα λοιπόν τι είναι αυτό που μας περιμένει; Μας περιμένουν καλύτερες μέρες, όπως μας υποσχέθηκαν πριν από τις εκλογές αυτοί που μας κυβερνάνε σήμερα, γιατί θα έκαναν επαναδιαπραγμάτευση; Μας περιμένει μετά απ΄ αυτές τις τεράστιες θυσίες του λαού μας μια προοπτική ανακούφισης; Αυτό που μας περιμένει είναι ακόμα χειρότερες μέρες αν συνεχιστεί η αδιέξοδη πολιτική των μνημονίων.

Κι αυτό δεν μπορούμε σήμερα να κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Μας λένε όμως, ποια είναι η εναλλακτική πρόταση. Βγήκαν την τελευταία βδομάδα σχεδόν πανηγυρίζοντας κι αυτοί που μας κυβερνάνε, αλλά και το κυρίαρχο σύστημα των ΜΜΕ, όσοι επέβαλαν στον ελληνικό λαό από την πρώτη στιγμή το μνημόνιο –θυμάστε τι έλεγαν τότε..- ως ευλογία και όσοι σήμερα εξακολουθούν να δηλητηριάζουν τον ελληνικό λαό ότι δεν έχει άλλο δρόμο από το δρόμο της καταστροφής. Με τι ακριβώς πανηγύριζαν; Με την καταστροφή της Κύπρου; Με το ότι αυτή η καταστροφή θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία και θα είναι ίσως και το μέλλον μας εδώ σε πολύ άμεσο χρονικό διάστημα;

Κάποιο βγήκαν να πουν ότι η τραγωδία της Κύπρου είναι η τραγωδία του ΣΥΡΙΖΑ. Ναι. Βεβαίως.. Γιατί η εθνική τραγωδία, η τραγωδία του λαού μας είναι τραγωδία και για μας. Άραγε γι αυτούς τι είναι; Επιτυχία; Αυτοί πανηγυρίζουν με την καταστροφή της Κύπρου; Επιχαίρουν μ΄ αυτό το κακό που βρήκε τον κυπριακό λαό και μας λένε ότι πρέπει κι εμείς να ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο;

Εμείς, φίλες και φίλοι, και σας το λέμε με απόλυτη ευθύτητα, δεν έχουμε κανένα μα κανένα ενδοιασμό, ούτε μετανιώνουμε, γιατί από την πρώτη στιγμή στηρίξαμε με όλες μας τις δυνάμεις την προοπτική ενός περήφανου όχι του κυπριακού λαού. Όμως προσέξτε για να είναι αποτελεσματικό ένα όχι, χρειάζονται δύο προϋποθέσεις. Χρειάζεται και ο λαός να λέει το όχι και η κυβέρνησή του να στηρίζει το όχι. Το ένα χωρίς το άλλο δεν μπορούν να προχωρήσουν. Δεν μπορεί ένα όχι να είναι αποτελεσματικό, το όχι ενός λαού, αν δεν στηρίζεται από μια αποφασιστική στάση μιας κυβέρνησης. Αλλά ούτε η αποφασιστική στάση μιας κυβέρνησης αρκεί, αν ο λαός διαρκώς δεν στηρίζει την προοπτική της αντίστασης και την προοπτική του όχι. Αυτό είναι ένα δίδαγμα και για μας. Γιατί αν αύριο γίνουμε κυβέρνηση και επιμείνουμε, και θα επιμείνουμε παρά τους εκβιασμούς που θα δεχθούμε, προκειμένο0υ να κερδίσουμε στο τέλος θα χρειαζόμαστε διαρκώς τη στήριξη, την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Θέλω όμως να επανέλθω στα θέματα που σας καίνε, που είναι τα θέματα της εργασίας σας. Γιατί, επαναλαμβάνω, ότι βρίσκομαι σε ένα χώρο όπου το επόμενο διάστημα θα υποστεί, εννοώ στο χώρο των εργαζόμενων υπό τη μία ή τη άλλη μομφή στο ευρύτερο τραπεζικό σύστημα θα υποστεί τρομακτικές πιέσεις. Και θέλω να σας πω ότι πρέπει να έχετε στο μυαλό σας ένα πράγμα, ανεξάρτητα από το αν κάποιοι αισθάνονται πιο ασφαλείς από τους άλλους, να έχουμε στο μυαλό μας τον τίτλο του έργου του Χέμινγουεϊ, που γράφτηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Για ποιον χτυπάει η καμπάνα γνωρίζουμε; Μπορεί κανείς από σας να πει με βεβαιότητα ότι έχει εξασφαλίσει τη θέση εργασίας έναντι του άλλου ο οποίος είναι στην επισφάλεια; Μα στόχος τους είναι να γίνουμε όλοι επισφαλείς εργαζόμενοι.

Στόχος τους είναι να μην υπάρχει καθεστώς ασφαλούς εργασίας. Κι αυτό δεν μπορεί να το αποδεχτούμε. Είναι έξω και πέρα από τα συνταγματικά πλαίσια, αλλά είναι και πέρα και έξω από τα πλαίσια του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού, έτσι όπως τον είχαμε γνωρίσει τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν μπορεί το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, της αλληλεγγύης και των λαών, να είναι το όραμα μιας γερμανικής Ευρώπης η οποία καθυποτάσσει τους λαούς και δημιουργεί καθεστώς πλήρους ανασφάλειας και για τους εργαζόμενους και για τους καταθέτες σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο. Και μετά τις τελευταίες εξελίξεις σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν μπορεί ευρωπαίος πολίτης να αισθάνεται ασφαλής, όχι μόνο στην Ελλάδα.

Το καθεστώς αυτό της ανασφάλειας, λοιπόν, επελέγη ως θεσμικό πλαίσιο για την εργασία στη χώρα μας από τις κυβερνήσεις του μνημονίου. Κι εμείς αυτό που λέμε είναι ότι πρέπει να μπει ένα τέλος εδώ. Μας ρώτησαν οι συνάδελφοί σας, και τι θα κάνετε αν έρθετε στην κυβέρνηση; Το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να επιφέρουμε μια θεσμική ριζική αλλαγή στην αντίθετη κατεύθυνση. Αν χρειαστεί, ακόμα και με συνταγματικού χαρακτήρα αλλαγές, οι οποίες όμως θα επιβεβαιωθούν από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Να ξαναφέρουμε το πλαίσιο της εργασιακής νομοθεσίας εκεί που το βρήκαμε, δίνοντας ακόμα περισσότερες δυνατότητες στους εργαζόμενους. Να αποδομήσουμε το καθεστώς της εργασιακής ζούγκλας που έχουν οικοδομήσει τα τελευταία χρόνια.

Μας λένε, μπορείτε να επαναφέρετε το κατώτατο μισθό; Εμείς λέμε, μπορούμε δεν μπορούμε, θα το κάνουμε για έναν λόγο. Είναι η μόνη προϋπόθεση για να ξανακινήσει η οικονομία. Μας λένε ότι θα μας σώσουν οι επενδυτές από το Κατάρ, που δεν τους έχει δει κανένας ούτε ζωγραφιστούς, οι επενδυτές που θα έρθουν να σώσουν τη χώρα από άλλες μακρινές ή κοντινές χώρες που θα έρθουν να στηρίξουν την ελληνική οικονομία.

Και σήμερα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση για να αισθάνονται δέος αυτοί οι επενδυτές ότι στηρίζει τους εργαζόμενους και άρα δεν θα βρουν φτηνές εργασιακές σχέσεις. Γιατί δεν έρχονται; Πού είναι οι επενδυτές; Οι επενδυτές δεν έρχονται γιατί δεν θα έρθουν ποτέ να επενδύσουν σε μια οικονομία που καταρρέει, σε μια οικονομία που κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η επόμενη μέρα κι όταν διαρκώς ψηφίζονται μέτρα λιτότητας, ύφεσης, όταν είμαστε διαρκώς σε αυτό το σπιράλ του θανάτου. Άρα, λοιπόν, για εμάς προϋπόθεση για να σωθεί η χώρα -και τότε είναι που θα έρθουν οι επενδυτές -είναι να δημιουργήσουμε ένα σταθερό καθεστώς εργασίας, ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό καθεστώς και να δώσουμε τη δυνατότητα ανάκαμψης που έρχεται μόνο μέσα από την αύξηση του κατώτατου θεσμοθετημένου μισθού, έτσι ώστε αυτοί, οι οποίοι ό,τι λαμβάνουν το δαπανούν, να μπορέσουν να έχουν καταναλωτικές δαπάνες για να κινηθεί ξανά η οικονομία.

Για εμάς, δεν είναι μια πρόταση λαϊκιστικής προοπτικής ή για να γίνουμε ευχάριστοι στα αυτιά των πολιτών το ότι λέμε ότι πρέπει να αυξήσουμε, να επαναφέρουμε στα επίπεδα προ μνημονίου τον κατώτατο μισθό. Είναι το εργαλείο. Είναι η προϋπόθεση για να βγούμε από την κρίση. Και εργαλείο και προϋπόθεση για να βγούμε από την κρίση είναι και ένα τραπεζικό σύστημα που δεν θα εργάζεται, προκειμένου να δημιουργεί τεράστια κέρδη στις τσέπες των μετόχων των τραπεζών, αλλά που θα λειτουργεί στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των αναγκών της οικονομίας και των στοιχειωδών αναγκών της κοινωνίας. Και ένα τέτοιο τραπεζικό σύστημα δεν είναι αυτό που έχουμε σήμερα με τα δις ευρώ ρευστό και εγγυήσεις που έχουν πάρει χρεοκοπημένες ιδιωτικές τράπεζες που σήμερα παίζουν καθοριστικό ρόλο στην αγορά, ενώ μειώνεται ολοένα και περισσότερο η δυνατότητα δημόσιας παρέμβασης στο τραπεζικό σύστημα.

Δεν θέλω να σας απασχολήσω περισσότερο με αυτές τις σκέψεις, αλλά θέλω να εκφράσω πρώτον την απαισιοδοξία μου για την πορεία των πραγμάτων στη χώρα. Δεν οδηγούμαστε στα βράχια. Έχουμε πέσει στα βράχια. Χρειάζεται αλλαγή πορείας. Δεύτερον, την ανησυχία μου για τις εξελίξεις με την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού τομέα στη χώρα. Ανακεφαλαιοποίηση η οποία διαφημίστηκε εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα ως η σωτήρια λύση η οποία όμως δεν προχωρά. Τα χρηματοδοτικά κενά στους τραπεζικούς ισολογισμούς, σε συνδυασμό με τα 2,7δις δημοσιονομικού ελλείμματος που προκαλούν τα μέτρα λιτότητας, ενέχουν τον μεγάλο κίνδυνο η επίσκεψη της τρόικας στην Αθήνα να μην είναι μια ανοιξιάτικη βόλτα, μια ανοιξιάτικα εκδρομή των Βορειοευρωπαίων στο μεσογειακό Νότο, αλλά να εγκυμονεί κινδύνους για νέους εκβιασμούς. Τέλος, να εκφράσω την υποστήριξή μου στο μόνο δρόμο που μπορεί να δώσει προοπτική. Στο δρόμο της αντίστασης των εργαζομένων και στον τραπεζικό τομέα. Δεν έχετε τίποτα να χωρίσετε ανάλογα με το καθεστώς εργασίας που έχετε.

Προϋπόθεση για να διατηρήσετε την ασφάλεια της εργασιακής σας σχέσης και των μισθών σας είναι να στηρίξετε τους ευάλωτους συναδέλφους σας. Τους συναδέλφους σας που βρίσκονται ήδη σε καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας, σε καθεστώς ενοικίασης που πολύ γρήγορα μπορεί να βρεθείτε και εσείς οι υπόλοιποι σε αυτό το καθεστώς αν δεν μπει ένα τέλος σε αυτή την πορεία. Άρα, προϋπόθεση για καλύτερες μέρες είναι η ενεργοποίηση του πιο ισχυρού όπλου που έχει μια κοινωνία. Του όπλου της αντίστασης και της διεκδίκησης των εργαζομένων. Ας μην απολέσουμε αυτό το όπλο. Και ας είστε εσείς, οι εργαζόμενοι στον τραπεζικό τομέα που θα λειτουργήσετε σαν την αχίλλειο πτέρνα αυτού του αδηφάγου συστήματος που δημιουργήθηκε για να προκαλέσετε εκείνες τις ρωγμές, προκειμένου να ανοίξει ένα παράθυρο στην ελπίδα για καλύτερες μέρες».