Εκλογές 2015 - Σταματήστε να φοβίζετε τον κόσμο!
«Νέο μνημόνιο», «καταστροφή», «χρεωκοπία», «αλαζονεία», «ταραχές»! Μία ακόμη λέξη και λιποθυμάς από φόβο! Τηλεοπτικά σποτ προσαρμοσμένα για αρένα με τον Gladiator να φτύνει στο σπαθί. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να εξολοθρεύσει τον αντίπαλο. Ποιος νοιάζεται για τον κόσμο τέτοιες στιγμές; Το που θα στραφεί ο αντίχειρας του μονομάχου την ερχόμενη Κυριακή, είναι το θέμα. Police verso, λοιπόν, σε μια χώρα που άλλο δεν αντέχει τη λογική του προτεταμένου δακτύλου. Σταματήστε, λοιπόν, να φοβίζετε τον κόσμο!
κείμενο: Γεωργία Λινάρδου
Παρακολουθώ τα προεκλογικά σποτ της Νέας Δημοκρατίας. Σε ένα από αυτά, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, έχει μπει στο σπίτι μιας οικογένειας της μεσαίας τάξης. Είναι ντυμένος αναλόγως. Αφού συζητάει με τους μεγαλύτερους σε ηλικία, κάποια στιγμή ένας πιτσιρικάς τον ρωτά: «Γιατί, εσείς τα κάνατε όλα σωστά;»
O νεαρός πρέπει να είναι γύρω στα 18. Αφού ο Α. Σαμαράς του εξηγεί για λάθη που διορθώνονται και κάποια που δε διορθώνονται, του λέει: «Κι αυτό που θα πρέπει να σκεφτείς σοβαρά είναι ότι σε αυτές τις εκλογές αποφασίζεις για το αν θα ρισκάρεις τα πάντα σε μία απομονωμένη Ελλάδα έξω από την Ευρώπη ή θα έχεις το μέλλον που σου αξίζει». Η αντίδραση του μέσου τηλεθεατή θυμίζει σκηνή από παλιά ελληνική ταινία: «Φσστ μπόινγκ!»
Προφανώς κάποιοι δεν ενημέρωσαν τον κ. Σαμαρά ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που αφαίρεσε το δικαίωμα στους 18άρηδες να ψηφίσουν! Ή μήπως το γύρισμα είχε γίνει πριν από την συγκεκριμένη απόφαση ή ο πιτσιρικάς του σποτ είναι μικρότερος, οπότε ομιλούσε εκ του ασφαλούς;
Αν, πάντως, αυτό το σποτ είχε και δεύτερη version, ίσως και να ακούγαμε το νεαρό να ρωτά: «Γιατί δε με αφήσατε να ψηφίσω» και τον πρωθυπουργό να απαντά με στοργή: «Για να σε προστατεύσω παιδί μου!»
Απλά να θυμίσουμε εδώ ότι σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ποσοστό ανεργίας στις ηλικίες 15 έως 24 είναι 52%.
Επίσης ότι το ποσοστό των «νέων ανέργων» είναι γύρω στο 22,8% και των μακροχρόνια ανέργων (από 12 μήνες και άνω) στο 74,4%.
Το ενδιαφέρον για τους νέους, βέβαια, ήταν κυρίαρχο τις πρώτες ημέρες της προεκλογικής καμπάνιας της Νέας Δημοκρατίας και χρησιμοποιήθηκε σε διάφορες version.
Όπως όταν ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με πιτσιρικάδες που έπαιζαν μπάλα. Στοργικά, σχεδόν πατρικά εξηγεί σε ένα παιδί που του ανοίγει την κουβέντα για τις δυσκολίες του πατέρα του, ότι για να γίνει κάτι καλό, σχεδόν πάντα περνάμε από δυσκολίες. Είναι τόσο στοργικός που κάνει σαφές στο παιδί ότι εάν ο πατέρας του δεν ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, τότε ο μικρός θα κληρονομήσει τις δυσκολίες (βλέπε χρέη του μπαμπά). Θυμίζουμε απλά ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια, 140.000 Έλληνες νέοι επιστήμονες έχουν φύγει από την Ελλάδα.
Όσο πλησιάζουν οι μέρες, η δημιουργία φόβου αποδεικνύεται σε προεκλογικό σύμμαχο για τα σποτάκια της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί το χρειαζόταν αυτό; Μετά την κυβερνητική εμπειρία και αν δεχθούμε ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει κάνει πράγματα για τον τόπο, για να μην είμαστε ισοπεδωτικοί, προς τι λοιπόν να πουληθεί φόβος στους ψηφοφόρους και όχι τα έργα της κυβέρνησης;
Γιατί θα πρέπει να δοθεί βαρύτητα στην επιλογή της μουσικής, τη φωνή του αφηγητή που πρέπει να είναι βαθιά και αυστηρή, στην επιλογή των λέξεων οι οποίες πρέπει να είναι μετρημένες και σχεδόν πάντα αρνητικές; Για εκλογές μιλάμε και όχι για τηλεοπτική σειρά. Γιατί αποφάσισαν να βγάλουν τον φόβο παγανιά σε περίοδο εκπτώσεων;
«Σε αυτές τις εκλογές επιλέγουμε να χτίσουμε και όχι να γκρεμίσουμε». Δεν το υπόσχεται μόνον ο πρόεδρος του Ποταμιού Στ. Θεοδωράκης, αλλά και ο Α. Σαμαράς αφού μας περνά σε λίγα δευτερόλεπτα, τηλεοπτικά μηνύματα από ακραία διλήμματα: «ιδιωτική πρωτοβουλία ή διογκωμένο κράτος», «ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια ή συντεχνίες και δογματισμός», «ανοιχτά πανεπιστήμια ή καταλήψεις», «αληθινή ανάπτυξη ή χρεωκοπία» για να καταλήξει στο κορυφαίο «Αντώνης Σαμαράς» ή «Αλέξης Τσίπρας».
Δηλαδή αν δε θες να ψηφίσεις κανέναν από τους δύο, σύμφωνα με τα σποτάκια της ΝΔ, δεν έχεις άλλη επιλογή.
Ένα ακόμη σποτ αναφέρει πως «οι υποσχέσεις καταστρέφουν τη μεσαία τάξη». Εδώ γελάμε. Αλήθεια, για ποια μεσαία τάξη μας μιλάνε, διότι εδώ έχει γίνει και παρερμηνεία της έννοιας. Η μήπως μιλάμε για «πολιτικό μύθο»; Any way. Θυμίζουμε στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων πως 1.542.945 Έλληνες δε μπορούν να ξοδέψουν ούτε 16 ευρώ την ημέρα!
Σε ένα ακόμη τηλεοπτικό σποτ ένας προβληματισμένος άνδρας περιμένοντας το φωτοτυπικό να λειτουργήσει, σκέφτεται για τις υποσχέσεις των άλλων: «Και με τι λεφτά θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους; Με τις καταθέσεις του κόσμου;»
Ο φόβος έχει διάφορες εκφάνσεις: Να μη μπορείς να πληρώσεις το ενοίκιο όχι διότι είσαι ασυνεπής, αλλά επειδή είσαι άνεργος ή επί πολλούς μήνες απλήρωτος. Να μην τολμάς να ανοίξεις την αλληλογραφία και τους λογαριασμούς. Να μην έχεις να πληρώσεις της ΔΕΗ. Να μη μπορείς να κάνεις προληπτικές εξετάσεις. Να αγοράζεις βερεσέ φάρμακα. Να είσαι συνταξιούχος και να κλαις στο καφενείο από την απόγνωση. Να είσαι μαθητής και να διεκδικείς μία καλύτερη δημόσια εκπαίδευση μέσα από το σύστημα, τους καθηγητές, τα βιβλία και να μη μπορείς ούτε φροντιστήριο να πας γιατί δεν περισσεύουν. Φόβος και μαζί απειλή έχει καταντήσει για πολλούς συμπολίτες μας η ζωή σ' αυτή τη χώρα.
Ο φόβος έχει διάφορες εκφάνσεις. Να μη μπορείς ως κυβέρνηση να τα βάλεις με τη διαφθορά και η χώρα μας να συγκαταλέγεται σε μία από τις πιο διεφθαρμένες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στοιχεία Διεθνούς Διαφάνειας).
Και για να επανέλθουμε, ένας επιπλέον φόβος, μέσω προεκλογικής καμπάνιας όχι ότι θα μας μετατρέψει σε διαταραγμένους ψυχολογικά. Αλλά να, είναι αυτό. Τι άλλο να τον κάνουμε τόσο φόβο;
.jpg)
.jpg)
