Βουλευτικές εκλογές 2015: Φανερή ή… Χρυσή Αυγή;
Το Ποτάμι και οι... ξεχασμένοι Πρωταγωνιστές.
Της Γεωργίας Λινάρδου
Έλεγα σε συνάδελφο πρόσφατα: «Δεν έχουν άδικο που φωνάζουν όσοι τα βάζουν πολλές φορές με τους δημοσιογράφους και λένε διάφορα. Οι δημοσιογράφοι οφείλουν να είναι απέναντι στην εξουσία». Ο συνάδελφος με επανέφερε: «Και τι γίνεται όταν οι δημοσιογράφοι είναι η εξουσία;»
Οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι απέναντι στην εξουσία. Κι όταν κάποια στιγμή πάνε μαζί της, οφείλουν εκ της επαγγελματικής τους ιδιότητας να διαφωνούν και να την «κάνουν» όταν παρατηρούν ότι τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά απ' ότι τα πίστευαν. Ο ρόλος των δημοσιογράφων είναι να αντιδρούν. Να είναι απέναντι στην εξουσία: μπλε, πράσινη, κόκκινη, μαύρη, πορτοκαλί... την οποιαδήποτε εξουσία. Ακόμη κι αυτή του ταξιτζή που ενώ είναι άδειος δεν σταματά να σε πάρει γιατί δεν τον συμφέρει το δρομολόγιο, του οδηγού στο λεωφορείο που λίγο πριν κλείσει τις πόρτες τρέχεις καθυστερημένα να μπεις μέσα κι αυτός σηκώνεται και φεύγει, του ανθρώπου που λες καλημέρα και σε κοιτά ξινισμένα, την εξουσία του παρκαρισμένου αυτοκινήτου στο πεζοδρόμιο, την εξουσία της εκάστοτε κυβέρνησης, την εξουσία του βουλευτή και των παρατρεχάμενων δημόσιων υπηρεσιών αλλά και το «νταβατζιλίκι» των ιδιωτικών.
Πολλές μορφές εξουσίας υπάρχουν. Ο δημοσιογράφος οφείλει να είναι απέναντι.
Ο δημοσιογράφος οφείλει να είναι με την κοινωνία. Τους έχοντες και τους μη έχοντες. Τους καταδικασμένους στη φυλακή και τους ελεύθερους στην κοινωνία. Τους αδύναμους και τους δυνατούς. Τους όμορφους και τους άσχημους. Τους πλούσιους και τους φτωχούς. Τους γέρους και τους νέους. Τους μπαγαπόντηδες, τους μπεκρούλιακες, τους χρήστες ναρκωτικών, τους politically correct, τους αποδεκτούς, τους ποιητές, τους συγγραφείς. Σε όλους αυτούς ο δημοσιογράφος οφείλει να είναι δίπλα.
Οι «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη ήταν μία επιτυχημένη εκπομπή. Γιατί; Διότι έμπαινε στα σπίτια του πιο απαξιωμένου ανθρώπου από την κοινωνία. Παράλληλα έμπαινε σε σπίτια δίνοντας παραδείγματα προσωπικής ανάπτυξης του καθενός -όπου υπήρχαν- που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την κοινωνία και γενικότερα τη χώρα. Τουτέστιν, δεν έκανε διακρίσεις.
Όμως, όταν οι «Πρωταγωνιστές» εξελίχθηκαν σε «Ποτάμι», όλα αυτά ξεχάστηκαν. Και λυπάμαι πολύ που το λέω, ως ο άνθρωπος που έκανε εκείνη την εναρκτήρια υποδοχή του Ποταμιού στο Hub, αλλά δυστυχώς είναι έτσι.
Με μία τόση μεγάλη διείσδυση στην κοινωνία λόγω ρεπορτάζ, ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε μια χρυσή ευκαιρία. Να παρέμβει στην εξουσία .Να την αλλάξει και να βοηθήσει ώστε να γίνει πιο ανθρώπινη. Αλλά την πάτησε, διότι δεν ήταν ειλικρινής. Ακολούθησε ένα ανελέητο κυνηγητό για την ψήφο με συνταγές άλλων. Κι εκεί προέκυψε το λάθος. Διότι ξέχασε τους πολλούς για τους... λίγους.
Έτσι, κάπου ξεχάστηκαν και οι... πρωταγωνιστές της κοινωνίας. Οι τηλεοπτικοί και οι πραγματικοί. Επήλθε το φοβικό σύνδρομο (τι θα πει η κοινωνία), η ενοχή της... κάλπης (τι θα πουν οι διαφημιστές) και η ατολμία (άστο, κοίτα να το θάψουμε) και οι χρηματοδότες (ποιοι είναι;). Εμείς θέλουμε τους καλούς, τους άξιους, τους καθαρούς. Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί; Πως ορίζεται η αξιοσύνη ενός ανθρώπου; Υπάρχει έξωθεν καλή μαρτυρία και πως ορίζεται αυτή; Θα μπορούσε μία άστεγη καταδικασμένη για χρέη να είναι υποψήφια με το Ποτάμι; Μια πρώην αλκοολική; Ο συγγενής κάποιου που αυτοκτόνησε την περίοδο της κρίσης; Ο συγγενής ενός κρατούμενου θα είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία του Ποταμιού, δηλαδή του Σταύρου Θεοδωράκη ώστε να είναι υποψήφιος/α στο Ποτάμι; Μα πας καλά; Φυσικά και όχι.
Τον Γενάρη του 2012 ο πρόεδρος του Ποταμιού, αλλά τότε δημοσιογράφος συνομιλούσε μα αστέγους. Συνομιλούσε με τον Σπίθα που του έλεγε «Δε θέλω να δίνω λογαριασμό πότε και πως θα κοιμηθώ».
Του έλεγε ο Σπίθας, ο «Μάγκας των αστέγων», όπως τον αποκαλούσε τότε ο Στ. Θεοδωράκης: «Όταν πηγαίνω μέσα, με πιάνει μελαγχολία και κατάθλιψη».
Πόσους από το Ποτάμι εκπροσωπεί σήμερα αυτή η φράση; Ο Σπίθας στο Ποτάμι θα μπορούσε να είναι υποψήφιος; Μαζί με το Ποτάμι που έχει δύο όχθες; Η μία οι αριστεροί μεταρρυθμιστές και η άλλη οι φιλελεύθεροι προοδευτικοί; Κι αν είναι η «ροή μεγάλη και αφορά τα προβλήματα της χώρας» (Ιανουάριος 2015, ΣΚΑΪ) πως εκφράζεται αυτό; Δια του αποκλεισμού;
Πάντως οφείλω να πω ότι σε εκείνη την πρώτη συνέντευξη τύπου του Ποταμιού τον περασμένο Μάρτιο, ο Στ.Θεοδωράκης ομολόγησε πως: «Οι δημοσιογράφοι έχουν μία παρά πολύ μεγάλη ευθύνη γι' αυτό που είναι η χώρα, είτε γιατί δεν είπαν μερικά πράγματα, είτε γιατί είπαν μερικά ψέματα. Κι εκεί δε βάζω τον εαυτό μου απ' έξω...»
Τι κρίμα που περνά ο καιρός και προβάλλει τη γύμνια και την πονηριά του καθενός μας...
σ.σ., έχω να πω και άλλα, αλλά. Το σύνθημα «Δε χαρίζουμε τις γειτονιές στους φασίστες» του Ποταμιού μου φαίνεται εκ του προχείρου και θλιβερό μαζί,,, Μήπως θέλεις να βάλω και tag;#... ;
.jfif)
