Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών: Ο καπνός, η φωτιά και η Οικουμενική
Τη στιγμή που μια ολόκληρη χώρα ανέμενε λύσεις από την πολιτική εξουσία, σε μια προσπάθεια να βρεθεί ένας κατ’ ελάχιστον κοινός τόπος για την αντιμετώπιση του προσφυγικού, κυβέρνηση και αντιπολίτευση βυθίζονταν στη δίνη ενός φτηνού μικροκομματικού παιχνιδιού, δίχως ουσία, μετατρέποντας μια σοβαρή θεσμική συνάντηση, όπως το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, σε τραγέλαφο.
Του Χρήστου Θ. Παναγόπουλου
Τα όσα έγραψε χθες, Παρασκευή (04/03/2016) το Newsbomb.gr για το κλίμα πριν και μετά τη σύσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο δεν αντικατοπτρίζουν μια παραμορφωμένη εικόνα του πολιτικού συστήματος. Τουναντίον αποτυπώνουν το είδωλο μιας παραμορφωμένης, από τα μικροκομματικά «αλισβερίσια», πολιτικής εξουσίας, η οποία δείχνει να έχει χάσει κάθε επαφή με την ελληνική πραγματικότητα.
Η «μεγάλη εικόνα» - παραφράζοντας τον αγγλικό όρο «the big picture» - του χθεσινού οκτάωρου συμβουλίου θυμίζει κάτι από γελοιογραφία: Η χώρα τυλίγεται στις φλόγες, στη μέση ένα κτήριο με την ταμπέλα «Ελλάδα» και μπροστά από αυτό επτά καρικατούρες που τσακώνονται για το ποιος έχει τον ομορφότερο κουβά, για το ποιος έχει το λιγότερο ή το περισσότερο νερό και για το ποιος τελικά κάνει κουμάντο σε αυτό τον τόπο.
Από τη μια πλευρά, τα «ναζάκια» του Βασίλη Λεβέντη (σ.σ. «Δεν υπογράφω τίποτα, εάν δεν μιλήσουμε για οικουμενική κυβέρνηση») και η επιμονή του «ποταμίσιου» Σταύρου Θεοδωράκη για τον «υπερυπουργό-Μεσσία» που θα λυτρώσει την Ελλάδα από την προσφυγική κρίση (θαρρεί κανείς πως αυτό είναι το πρόβλημα αυτή τη στιγμή).
Και από την άλλη, η ανάγκη για δικαίωση του Κυριάκου Μητσοτάκη να πει ότι «η ΝΔ έχει δίκιο, ο Τσίπρας ενστερνίστηκε τις απόψεις μας, αλλά είναι πλέον αδύναμος» και, βεβαίως, η σχεδόν εμμονική επιμονή της Φώφης Γεννηματά, που ζήλεψε κάτι από την «χάρη» του Λεβέντη, να ζητήσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας και μάλιστα να συμπεριληφθεί στο κοινό ανακοινωθέν των πολιτικών αρχηγών η άποψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει σε πέρας την προσφυγική κρίση.
Διαβάστε το χαρακτηριστικό απόσπασμα από την έντονη στιχομυθία που προκάλεσε το αίτημα της προέδρου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης:
Τσίπρας: Με κοροϊδεύεις; Είναι δυνατόν να μπει αυτό στο ανακοινωθέν; Δεν μπορεί να βγει ανακοίνωση της προεδρίας που να λέει ότι είμαι ανίκανος! Κρατάς μια αρνητική στάση, τινάζεις την σύσκεψη στον αέρα, όπως ο Λεβέντης.
Γεννηματά: Πρόσεξε πώς μιλάς σε μένα. Εγώ έχω σαφή εθνική στρατηγική άποψη και θέση. Εδώ και ένα μήνα που σε συνάντησα σου έχω καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις. Εμένα η άποψή μου είναι ότι έχεις αποτύχει και αυτό δεν θα μου αρνηθείς να το καταγράψω.
Μητσοτάκης: Αν σκοπεύεις να επιμείνεις σε αυτά, εγώ αρνούμαι να υπογράψω το τελικό ανακοινωθέν
Καμμένος: Αυτά είναι μικροπολιτική, τι είναι αυτά που λες;
Γεννηματά: Αυτή είναι η άποψή μου και θέλω να καταγραφεί. Κυριάκο, δεν καταλαβαίνω γιατί αρνείσαι το δικό μας δικαίωμα να καταγράψουμε την αντίρρησή μας, όταν στην τελευταία συνάντηση των πολιτικών αρχηγών ο Γιάννης Πλακιωτάκης είχε βάλει αστερίσκο. Αν διαφωνείς, κατάγραψε και εσύ τις διαφωνίες σου όπως και ο Σταύρος, όπως έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε.
Παυλόπουλος: Δεν γίνεται να βγούμε από εδώ χωρίς να έχουμε καταλήξει σε ένα κοινό ανακοινωθέν.
Εν τέλει το ανακοινωθέν δημοσιεύτηκε, αλλά χωρίς τις υπογραφές των Δημήτρη Κουτσούμπα, από πλευράς ΚΚΕ που αποχώρησε πρόωρα από το συμβούλιο, και Βασίλη Λεβέντη από την Ένωση Κεντρώων.
Το δε κορυφαίο ήταν πως μετά το πέρας της συνεδρίασης, όλοι – μα όλοι – δήλωναν ικανοποιημένοι (!) από την έκβασή της. Ακόμη και ο Μπέκετ* θα ζήλευε την χάρη τους!
Σε κάθε περίπτωση, δεν χρειάζεται κανείς ιδιαίτερες δεξιότητες, ώστε να διαπιστώσει πως οι άνθρωποι που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε υπεύθυνες – υποτίθεται – θέσεις εξουσίας πάσχουν από σοβαρή άγνοια κινδύνου. Και το χειρότερο, ανάβουν φωτιές σε λάθος μέρος, αντί να διοχετεύσουν την ενέργειά τους και την επιχειρηματολογία τους διαμορφώνοντας ένα πραγματικό εθνικό στρατηγικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση του προσφυγικού.
Σε στιγμές που απαιτείται ομοψυχία και σύνθεση για να κατασβηστούν οι πλέον επικίνδυνες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές «φωτιές», οι άνθρωποι που τους εξέλεξε ένας ολόκληρος λαός να βρίσκονται σε θέσεις κυβέρνησης ή αντιπολίτευσης ερίζουν για το χρώμα του κουβά και το ποιος θα κρατάει την πυροσβεστική μάνικα.
Δεν χωρά πλέον η παραμικρή αμφιβολία: Σε αυτή τη χώρα χρειάζεται ιδιαίτερο ταλέντο για να βλέπει κανείς το δέντρο που καίγεται και όχι το δάσος…
Εξοχικός δρόμος με δέντρο. Σούρουπο.
Εστραγκόν: Δε γίνεται τίποτα.
Βλαδίμηρος: Αυτό αρχίζω να πιστεύω κι εγώ.
(οι πρώτες φράσεις από το θεατρικό «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ)
*Σάμιουελ Μπέκετ (1906-1989): Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το 1969 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
.jpg?t=F3zl0GUgnh9FxshMAaZqsQ)
.jpg)
