Νικολόπουλος: Με οδύνες και δάκρυα γεννιέται το νέο, και φέρνει χαμόγελα αισιοδοξίας
Ο ανεξάρτητος βουλευτής και πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος, Νίκος Νικολόπουλος σε άρθρο του μιλά για την ελληνική κεντροδεξιά του 21ου αιώνα και τονίζει ότι μόνο, «Με οδύνες και δάκρυα γεννιέται το νέο, και φέρνει χαμόγελα αισιοδοξίας».
Στην εποχή της μεγάλης και πολυσύνθετης κρίσης, η κρίση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, ως αίτιο ή αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, όχι μόνο δεν δείχνει να ξεπερνιέται, αλλά αντίθετα, μάλλον βαθαίνει.
Οι ενδείξεις και οι αποδείξεις βρίσκονται παντού τριγύρω μας και γίνονται αντιληπτές από τους πολίτες όλων των ιδεολογικών καταβολών και ειδικότερα από τους νεότερους με το καθαρό βλέμμα και την ελπίδα στη ψυχή τους, οι οποίοι όλο και περισσότερο πιστεύουν ότι «η λύση δεν είναι στην πολιτική».
Αυτό όμως είναι ένα απολύτως λανθασμένο ή και επικίνδυνο συμπέρασμα.
Το γεγονός πως τα σημερινά κόμματα «νοσούν» και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις των καιρών, δεν σημαίνει πως η λύση μπορεί να προέλθει έξω από την πολιτική και την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αντίθετα, σημαίνει πως έφτασε ο καιρός για νέες πολιτικές εκφράσεις και για κόμματα που με νέες δομές και ιδέες θα υπηρετήσουν ένα συγκεκριμένο και σαφές όραμα για το «αύριο», και με ένα τολμηρό αλλά ρεαλιστικό σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης τολμώντας να αποκόψουν τις παθογένειες του παρελθόντος.
Στις μέρες μας, μία νέα και μεγάλη συζήτηση έχει ξεκινήσει πάλι για τους δύο μεγάλους ιδεολογικούς χώρους της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς.
Θεωρώ εκ των προτέρων, χαμένο χρόνο, οποιαδήποτε προσπάθεια «ανασυγκρότησης» μέσα από την ανακύκλωση των φθαρμένων γόνων της οικογενειοκρατίας και των θεληματατζήδων της φαυλοκρατίας.
Ο τόπος χρειάζεται και ο λαός της κεντροδεξιάς θέλει ένα γνήσια λαϊκό, χριστιανικό, δημοκρατικό και πατριωτικό κόμμα ανοικτό στην κοινωνία, που δεν θα υπερασπίζεται νεοφιλελεύθερες μονομανίες, αλλά και θα μπορεί να συνθέτει απόψεις και διαφορετικές αντιλήψεις, καταλήγοντας σε ένα μείγμα πολιτικής που θα υπερασπίζεται την ελεύθερη προκοπή της ελληνικής κοινωνίας σε μια ευνομούμενη πολιτεία και θα προστατεύει τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.
Μάλιστα, ως πολιτικός που γαλουχήθηκε με τις ιδέες και τις παρακαταθήκες του πιο μεγάλου ριζοσπάστη μεταρρυθμιστή και συνάμα φλογερού πατριώτη και γνήσια λαϊκού πολιτικού που γνώρισε η νεότερη Ελλάδα, του Εθνάρχη, Κωνσταντίνου Καραμανλή, πιστεύω ιδιαίτερα πως κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης της κοινωνικής κεντροδεξιάς που δεν υπερβαίνει τα πρόσωπα, είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
«Υπάρχει χώρος για την δημιουργία νέου κόμματος στην κεντροδεξιά;» είναι το ερώτημα που ακούγεται πολύ συχνά. Και η απάντηση που προσωπικά δίνω σε αυτό το ερώτημα είναι: Ναι. Μία νέα πολιτική έκφραση στην κεντροδεξιά είναι απολύτως απαραίτητη, μόνο που θα καταλήξει σε φιάσκο εάν αφορά «συγκολλήσεις» (ή πολύ χειρότερα πρόσκαιρες εκλογικές συνεργασίες) συγκεκριμένων προσώπων.
Στη ζωή, όλα εξελίσσονται. Άλλα βελτιώνονται και άλλα απαξιώνονται.
Άλλα αναπτύσσονται και άλλα τελματώνουν.
Δυστυχώς σταδιακά επικράτησε στη χώρα μας ένα καθεστώς μετριοκρατίας, βολευτοκρατίας, διαπλοκής αλλά και μιας ιδιότυπης ιδεολογικής μονοκαλλιέργειας αριστερόστροφου προσανατολισμού και χαρακτήρα στο πλαίσιο του οποίου σχεδόν ποινικοποιήθηκε ο όρος Δεξιά.
Οι ίδιες ιδέες της παράταξής μας, οι αξίες του έθνους, της Ορθοδοξίας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, που αποτελούν το ιδεολογικό μας «αλφάβητο», λοιδορήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν ακόμα και από τον σημερινό Πρόεδρο της Ν.Δ., φτάνοντας στο σημείο να θεωρούνται αντιδραστικές και αναχρονιστικές και να αναζητούνται άλλες ξεπλυμένες στο θολό πολιτικό ΠΟΤΑΜΙ ή στον βόρβορο του ΣΗΜΙΤΙΚΟΥ δήθεν εκσυγχρονισμού.
Την ελληνική κοινωνία δεν την αφορούν πλέον τόσον τα πρόσωπα παρά μόνο το σχέδιο, το όραμα και η ηθική που θα κομίζουν οι νέοι πολιτικοί φορείς. Η Ελλάδα των νεόπτωχων πολιτών δεν δίνει δεκάρα για το ποιοι θα καθίσουν στα βουλευτικά έδρανα.
«Διψάει» όμως για πολιτικούς που δεν θα λένε άλλα και θα κάνουν άλλα, για κόμματα που θα παρουσιάσουν συγκεκριμένο σχέδιο για την ανασυγκρότηση της χώρας και δεν θα ντρέπονται για την ιδεολογία τους και που δεν θα σπεύδουν να μοιράσουν ούτε εύκολες υποσχέσεις, ούτε και διαπιστευτήρια στις – πάσης φύσεως – ελίτ.
Για κόμματα όπου δεν θα έχουν στελέχη που ενώ θα μιλούν για ηθική θα είναι βουτηγμένα στην ανηθικότητα και την διαπλοκή.
Ο λαός δεν ικανοποιείται με συμψηφισμούς ευθυνών ούτε θέλει να απολογείται για τις πράξεις και εγκληματικές παραλείψεις, κάποιων πολιτικών προσώπων.
Όταν ίδρυσε τη Ν.Δ. ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974, δημιούργησε ένα κόμμα που τράβηξε την Ελλάδα από τα αποκαΐδια μιας εθνικής τραγωδίας, εμπέδωσε την εθνική συμφιλίωση, συνδύασε την οικονομική ανάπτυξη με την κοινωνική δικαιοσύνη και την κοινωνική ειρήνη, ενώ παράλληλα προσέδωσε ως όραμα στον λαό, μία ευρωπαϊκή χώρα. Με άλλα λόγια, δημιούργησε ένα νέο και βαθιά ριζοσπαστικό κόμμα που απαντούσε σε όλα τα ζητήματα της εποχής του.
Και σήμερα λοιπόν, η μόνη πειστική απάντηση στον μεγάλο κεντροδεξιό χώρο, είναι η δημιουργία μίας νέας και εξίσου ριζοσπαστικής κίνησης που θα απαντάει στα εθνικά και κοινωνικά αιτήματα της σημερινής εποχής. Ίσως δεν υπάρχουν σήμερα πολιτικά «ύψη» αντίστοιχα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Υπάρχουν όμως πολλοί καλοί και ηθικοί άνθρωποι, έτοιμοι να υπηρετήσουν έναν νέο πατριωτισμό που θα προσβλέπει την οικονομική ανάπτυξη με βαθιές τομές σε όλους τους τομείς, χωρίς να χαθεί όμως ούτε κατ’ ελάχιστο, η κοινωνική μας ευαισθησία υπέρ των αδυνάτων η εθνική μας συνείδηση και η ελληνοχριστιανική μας παράδοση.
Η νέα ελληνική κεντροδεξιά διαθέτει ισχυρά θεμέλια πάνω στα οποία μπορεί να στηριχτεί για να δομήσει μία νέα πολιτική έκφραση του 21ου αιώνα, καθώς οποιαδήποτε «νεοφιλελεύθερη μεταρρυθμιστική ανακαίνιση» θα είναι μόνο μία βασανιστική προσωρινότητα, έρμαιο των οργανωμένων συμφερόντων που αποσκοπεί μόνο στην κακώς εννοούμενη διατήρηση κεκτημένων, του πιο... «κλειστού επαγγέλματος» στη σύγχρονη Ελλάδα:
Βρισκόμαστε όμως μπροστά σε μία νέα αφετηρία, μιας νέας πολιτικής περιόδου.
Και οφείλουμε να κυοφορήσουμε και να γεννήσουμε το νέο, το ελπιδοφόρο αύριο.
Να σκορπίσουμε τα νέφη της εθνικής μιζέριας και κατάθλιψης, που μας οδήγησε μέσα σε ελάχιστα χρόνια η συμπαράταξη των ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.
Ασφαλώς και το γνωρίζουμε...
Και το νοιώσαμε στο πετσί μας... πως
δεν είναι μια διαδικασία απλή, δεν είναι ένα έργο διεκπεραίωσης.
Είναι πόλεμος.
Πόλεμος με εδραιωμένες αντιλήψεις, πόλεμος με ένα ανίερο πλέγμα συμφερόντων, πόλεμος με βολεμένες συνειδήσεις.
Η εποχή μας θέλει μαχητές, σκληρούς, ασυμβίβαστους, αποφασισμένους και αβόλευτους.
Ικανούς να σταθούν απέναντι στις δοκιμασίες και προκλήσεις που έρχονται.
Και ευτυχώς οι Ελληνίδες μανάδες γεννάνε ακόμα Ελληνόπουλα σαν έτοιμα από καιρό, να δώσουν την μάχη για την Πατρίδα και το μέλλον τους
