Κυβέρνηση σε παράλληλο σύμπαν: Η διαπραγμάτευση, η... θριαμβολογία και οι «καλύτερες ημέρες»
Όσοι είχαν την ευκαιρία να ακούσουν από πρώτο χέρι τόσο την ομιλία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο Υπουργικό Συμβούλιο, όσο και τις δηλώσεις του κυβερνητικού του εταίρου, του Πάνου Καμμένου από το περιστύλιο της Βουλής θα μπορούσαν να πιστέψουν, προς στιγμήν τουλάχιστον, ότι ζουν σε μια παραλλαγμένη πραγματικότητα.
ΤΑ «ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ» ΤΟΥ ΔΙΔΥΜΟΥ ΤΣΙΠΡΑ-ΚΑΜΜΕΝΟΥ 13 ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ EUROGROUP – ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Του Χρήστου Θ. Παναγόπουλου
Έμοιαζε σα να ξυπνούσε κανείς σε μια τελείως διαφορετική Ελλάδα, απαλλαγμένη από Μνημόνια και δανειστές, μια χώρα που θα έμοιαζε να ανασαίνει με τα δικά της μέσα και όχι με μηχανική υποστήριξη.
Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από το «φως της ανάπτυξης» που είδε μέσα στο μνημονιακό σκοτάδι ο κ. Τσίπρας αλλά και τις «καλύτερες ημέρες» που ευαγγελίστηκε τόσο απερίσκεπτα ο κ. Καμμένος. Αμφότεροι βιάστηκαν να μιλήσουν για τη «διαπραγματευτική επιτυχία» που προέκυψε από την προχθεσινή συνεδρίαση του Eurogroup.
Όμως «η ανάγκη δεν έκανε ποτέ καλά παζαρέματα», όπως έλεγε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και ίσως αυτή την ρήση θα έπρεπε να τη λάβει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Κι επειδή οι Έλληνες δεν έχουν απωλέσει, προς ώρας, και το τελευταίο ψήγμα λογικής, είναι καιρός να μπουν ορισμένα πράγματα στη θέση τους.
Τα Μνημόνια είναι, δυστυχώς, ακόμη εδώ: τα βιώνει στο πετσί του, στην τσέπη του και στην ψυχή του ο πολίτης. Πώς είναι δυνατόν ένας πρωθυπουργός να μιλάει διθυραμβικά για τη διαπραγμάτευση, όταν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι εγκαταλείπουν την Ελλάδα, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό;
Πώς είναι δυνατόν ένας υπουργός Εθνικής Άμυνας να υποστηρίζει ότι «πετύχαμε την έξοδο της Ελλάδος από την εποχή των μνημονίων και των δανειστών», όταν μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας συνωστίζεται σε λαϊκές αγορές, μετά τη λήξη τους, αναζητώντας απομεινάρια από ζαρζαβατικά στα σκουπίδια ή γύρω από τους πάγκους;
Ποιος από όλους αυτούς, και τους νυν αλλά και τους πρώην κυβερνώντες, θα ζητήσει, άραγε, συγγνώμη από τις οικογένειες όλων εκείνων των ανθρώπων που έβαλαν τέλος στη ζωή τους όλα αυτά τα έξι «πέτρινα χρόνια», μην αντέχοντας τη φτώχεια, τη διαρκή ταπείνωση και την εξαθλίωση;
Τι έχουν να πουν οι περήφανοι πολιτικοί μας στους ανθρώπους που έχουν χάσει τη δουλειά τους, σε εκείνους που τους καταδίκασαν να ζουν με ψίχουλα, με εργασιακές συμβάσεις-λάστιχο και με την πιο βαριά φορολογία, αλλά και σε αυτούς που στη δύση της ζωής τους βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με συντάξεις που τείνουν να μοιάζουν με φιλοδώρημα.
Έλεγαν και οι προηγούμενοι πως θα έσκιζαν τα Μνημόνια και τελικά ξέσκισαν σαν κουρελού τη ζωή του Έλληνα. Μιλούσαν και οι αμέσως επόμενοι για «νταούλια και ζουρνάδες» που θα βαρούσαν οι δανειστές στο σκοπό της Ελλάδας και κατέληγαν να χορεύουν οι ίδιοι στον ρυθμό των Θεσμών.
Ποιος ο λόγος, λοιπόν, της θριαμβολογίας για το δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου; Εκτός κι αν αυτό που πραγματικά ζούμε δεν είναι η αλήθεια. Στον «Γενναίο Νέο Κόσμο» του Άλντους Χάξλεϊ, οι κυβερνήσεις μιας φουτουριστικής πολιτείας τάιζαν τους κατοίκους της με το «σόμα», το χάπι της λησμονιάς. Μήπως η κυβέρνηση έχει αρχίσει να παίρνει απ’ αυτό; Δεν μπορεί, θα πρέπει να υπάρχει μια λογική εξήγηση για το πώς ο κυβερνητικός συνασπισμός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βλέπει και βιώνει μια ολωσδιόλου διαφορετική κατάσταση, από αυτή που βλέπουν και βιώνουν πάνω από 10 εκατ. πολίτες.
Στο «παράλληλο σύμπαν» της κυβέρνησης, ο Πολ Τόμσεν και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι οι αρωγοί της Ελλάδας, ο Γερούν Ντάισελμπλουμ υποδύεται τον «Μάγο του Οζ» και η Κριστίν Λαγκάρντ την καλή νεράιδα από τη «Σταχτοπούτα».
Μόνο που όλα αυτά τα παραμυθένια όντα ζουν σε άλλη διάσταση. Σίγουρα, πάντως, όχι σε αυτή που με τόση σπουδή επιχειρούν να μας μυήσουν οι κ.κ. Τσίπρας και Καμμένος. Το δικό τους παραμύθι δεν έχει όνομα, αλλά έχει σίγουρα αρκετό πόνο για όλους μας.
.jpg)
.jpg)
