Ανησυχητικός θερινός λήθαργος στην Αριστερά

Θα περίμενε κάποιος αυτές τις κρίσιμες ώρες που περνάει ο τόπος, με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε πλήρη εξέλιξη και την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, τους μισθούς και τις συντάξεις να οδηγούν τους πολίτες στην εξαθλίωση, η Αριστερά να εκπέμπει κραυγή αγωνίας.

Αντ’ αυτού, τα δύο βασικά κόμματα της ελληνικής αριστεράς, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν πέσει σε βυθιότητα (σ.σ. ιατρικός όρος που περιγράφει κατάσταση ασθενούς κατά την οποία παρατηρείται μείωση των κινητικών και νοητικών του λειτουργιών). Για πρώτη φορά στα χρονικά, η Αριστερά δεν διαθέτει απαντήσεις και επιχειρήματα απέναντι στα αντιλαϊκά και τα σφοδρά αντεργατικά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση.

Την ώρα που το κοινωνικό κράτος, η παιδεία και η υγεία δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση από καταβολής του ελληνικού κράτους, τουλάχιστον σε περιόδους ειρήνης, η Αριστερά κωφεύει και το συνδικαλιστικό κίνημα εμφανίζεται ανίκανο να ανταποκριθεί στα αιτήματα των ανθρώπων που υποτίθεται πως εκπροσωπεί.

Το ΚΚΕ συνεχίζει να τραβά τον μοναχικό του δρόμο, πλήρως ξεκομμένο από τις μάζες που διαρκώς επικαλείται, τραβώντας προς τα πού άραγε;

Τα στελέχη του συνεχίζουν εμμονικά να επαναλαμβάνουν τις ξύλινες θέσεις του Περισσού, ενώ ο μόνος τομέας στον οποίο παρουσιάζει εγρήγορση είναι η έκδοση ανακοινώσεων, που στηλιτεύουν αδιακρίτως οτιδήποτε συμβαίνει σε πολιτικό επίπεδο, απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Όλη η αντιπολιτευτική πολιτική του κόμματος που κάποτε πρωτοστατούσε στους λαϊκούς αγώνες και το πλήρωσε κυριολεκτικά με αίμα, περιορίζεται στους όρους «αντιμνημονιακό», «έξοδος από την Ε.Ε.» και «κάτω το κεφάλαιο». Αυτά όμως λέγονταν πριν από τριάντα χρόνια όταν υπήρχε ακόμα και το ανατολικό μπλοκ. Στη σημερινή χαίμαιρα της παγκοσμιοποίησης, όπως την έχει χαρακτηρίσει ο κ. Κώστας Βεργόπουλος, θα περίμενε κανείς από τη γενική γραμματέα του ΚΚΕ κ. Αλέκα Παπαρήγα να δώσει τον τόνο και να εγείρει τις πλατιές μάζες σε αποτελεσματικές αντιδράσεις εναντίον όσων μετέρχονται και εφαρμόζουν αντιλαϊκά μέτρα, υποθηκεύοντας κεκτημένα πολύχρονων αγώνων.

Οι επικριτές της αντίληψης αυτές επισημαίνουν μάλιστα ότι το ΚΚΕ έχει την ιστορική υποχρέωση να πρωτοστατεί στις λαϊκές αντιδράσεις μέσα στο πλαίσιο των θεσμών και των φορέων που υπάρχουν. Ο τσαρικής αντιλήψεως διαχωρισμός του ΚΚΕ στις μαζικές συγκεντρώσεις μέσω του ΠΑΜΕ εκλαμβάνεται ως χοτζική απόκλιση από τις βασικές αρχές και αξίες που θέλει να υπηρετήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα στο όνομα της εργατιάς και της κοινωνίας. «Ο μηχανισμός του ΠΑΜΕ θυμίζει την αντίδραση του χοτζικού καθεστώτος των Τιράνων το 1967 έναντι της Σοβιετικής Ένωσης. Αν δεν μιλάμε για αναχρονισμό, τότε μιλάμε για άρνηση της πραγματικότητας και έλλειψη προσαρμοστικότητας», ανέφερε χαρακτηριστικά παλιό στέλεχος μεγάλης Κομματικής Οργάνωσης Βάσης του ΚΚΕ.

Ρόλος για έναν

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, η εικόνα που παρουσιάζει είναι ανάλογα θλιβερή. Εξαντλώντας το επικοινωνιακό του ατού, που δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον αρχηγό του, τον κ. Αλέξη Τσίπρα, στερείται σοβαρών θέσεων και προτάσεων.

Το μόνο που έχει καταφέρει είναι να αποτελεί τη δήθεν εναλλακτική αριστερή πρόταση, η οποία ανάλογα με τις γενικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, άλλοτε εκτοξεύεται στις δημοσκοπήσεις και άλλοτε κατακρημνίζεται. Τα trendy πολιτικά πυροτεχνήματα του κ. Τσίπρα δείχνουν ότι συμβουλεύεται επικοινωνιολόγους, οι οποίοι τον εγκλωβίζουν στην πολιτική της τρέχουσας επικαιρότητας, απογυμνώνουν τον υποτιθέμενο συνασπιστικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ προς τις εναλλακτικές δυνάμεις και τις τάσεις της Αριστεράς, ενώ η απώλεια του κ. Φώτη Κουβέλη δείχνει ότι στην Κουμουνδούρου υπάρχει ένα κόμμα που λειτουργεί ως ακτιβιστικός μηχανισμός, ο οποίος βαρύνεται με αιτιάσεις αυτοδικίας και επεισοδίων.

Οι αντιλήψεις και οι αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν πολλές φορές όσους κατηγορούνται για τη σημερινή κατάσταση στο Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης ενώ επί της ουσίας δεν ανταποκρίνονται στα υπαρκτά και πιεστικά προβλήματα μιας γενιάς που ζει στη σκλαβιά της ημιαπασχόλησης, της μνημονιακής εξαθλίωσης και της πνευματικής κρατιστικής μιζέριας που επιβάλλει μια δράκα "κουλτουριάρηδων" που υποτίθεται πως διάκειται θετικά προς τις πολιτικές επιλογές του κ. Τσίπρα.

Τείνει εν τέλει να γίνει το κόμμα των λογίων και των καλλιτεχνών που ελάχιστη σχέση έχει με την κοινωνία και τα προβλήματά της.

Εκτός από τις περιπτώσεις που βρίσκει ευκαιρία για μικροκομματική εκμετάλλευση, όπως έγινε με τους Αγανακτισμένους της Πλατείας Συντάγματος...