Όσκαρ κλασσικά εικονογραφημένα

Παραδοσιακές αξίες σε αγώνα ταχύτητας

Tην ώρα που θα διαβάζετε αυτές εδώ τις γραμμές, είναι σχεδόν σίγουρο ότι oι περισσότεροι θα ξέρετε ποιος πήρε τι στα Όσκαρ, και ποιος φόρεσε τι, μη σας πω και ποιος είπε τι.

Για την ακρίβεια, ακόμα κι αν δεν παρακολουθήσατε τα ξημερώματα ζωντανά την τελετή, οι παραπάνω πληροφορίες θα έχουν φτάσει στο e mail σας μέσα από εκατό διαφορετικούς προορισμούς, όπως γινόταν και στο δικό μου, που σχεδόν ταυτόχρονα με την παρουσία κάποιας ή κάποιου στο κόκκινο χαλί, ανακάλυπτα τη φωτογραφία του από το στιγμιότυπο, μόλις δευτερόλεπτα μετά, σε κάποιο site.

Είναι οξύμωρο, το να πρέπει να απολαύσεις να κατανοήσεις και να αναλύσεις το σκεπτικό μιας τελετής απονομής βραβείων Όσκαρ, που στην ουσία μέσα από την πολλαπλή βράβευση του «The Artist” και του “Hugo” αλλά και της κλασσικής αξίας της Μέριλ Στριπ έναντι του φαβορί που ήταν η Βαϊόλα Ντέιβις, αποτέλεσε σαν περιεχόμενο φόρο τιμής στις παραδοσιακές αξίες της αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας, την ώρα που σαν είδηση, μετατρέπεται δημοσιογραφικά, μέσα από την ταχύτητα του διαδικτύου και της blogόσφαιρας σε υπερσύγχρονο χάιτεκ αγώνα δρόμου.

Τι περιθώριο έχεις να αναλύσεις και να βγάλεις ψύχραιμα συμπεράσματα από τις βραβεύσεις και την τελετή, αν η προτεραιότητά σου, είναι η ταχύτητα και όχι το περιεχόμενο; Ελάχιστα, πέρα από τα προφανή: Το επιφανειακό gossip για τα φορέματα, τις καλοντυμένες και τις κακοντυμένες και μια επιδερμική ανακεφαλαίωση του σόου. Γιατί κάπου ανάμεσα στην προναφερθείσα αποθέωση των κλασικών χολιγουντιανών κινηματογραφικών αξιών (που πάνω κάτω είναι πάντα τα Όσκαρ) και την επιτάχυνση της επικοινωνίας και της δημιουργίας των εντυπώσεων, ο στόχος της γιορτής του κινηματογράφου που υποτίθεται πως είναι η βραδιά της απονομής, χάνεται και μετατρέπεται σε μια ακόμα παρέλαση λαμπερών προσώπων, χτενισμάτων και ρούχων, στα πλαίσια ενός πανάκριβου (αλλά και επίσης παλιομοδίτικου στη ρυθμολογία και το στήσιμό του) τηλεοπτικού σόου.

Οπότε χάνεται και η ουσία που προσπαθεί να επιβιώσει στη σχιζοφρενική διαφοροποίηση μεταξύ του μέσου και του μηνύματος και μένει μόνο ο φραμπαλάς.

Η συντηρητική έκπληξη της Μέριλ Στριπ

Για τη φετινή απονομή, τα βραβεία αυτά καθ’ εαυτά, δηλαδή το μήνυμα, ήταν όπως προσωπικά το «διάβασα», συγκεκριμένο και σαφές. Και συμπυκνώνεται ιδιαίτερα εύστοχα σε ένα twit ενός φίλου που μου έγραψε «αποκλείεται να ξενυχτήσω για να δω τι θεωρούν καλό και άξιο για βράβευση σινεμά 6000 μεσήλικες» Τα βραβεία κύλησαν ακριβώς όπως είχαν προβλεφθεί, με μοναδική και όχι ακριβώς ευχάριστη έκπληξη, τη βράβευση της Μέριλ Στριπ στο «Iron Lady” έναντι της Βαϊόλα Ντέιβις, στην αναμφισβήτητα πολύ καλύτερη, και πολύ πιο μεστή ως ανάπτυξη ρόλου της εμφάνιση της στις «Υπηρέτριες».

Για άλλη μια φορά, η Ακαδημία προτίμησε τον ασφαλή δρόμο, απονέμοντας ένα βραβείο σε μια σταθερή αγαπημένη λευκή μεσήλικη αξία, παραβλέποντας το γεγονός της μετριότητας της ταινίας στην οποία συμμετείχε. Το ίδιο ισχύει και για την πολλαπλή βράβευση του «The Artist» με 5 Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, μουσικής, α αντρικού ρόλου και κοστουμιών). Μολονότι φαινομενικά η συγκεκριμένη βράβευση μιας ασπρόμαυρης, γαλλικής, βωβής ταινίες δείχνει πρωτοποριακή, δεν είναι τίποτα άλλο από ακόμα μια αγκαλιά στο «παλιό καλό σινεμά» απέναντι στο οποίο το «The Artist” αποτίνει φόρο τιμής.

Ο Μπίλι Κρισταλ σώζει την χαμένη τιμή των Όσκαρ

Αυτά όσον αφορά το μήνυμα, δηλαδή τα βραβεία. Που πάνω κάτω έδωσαν την κατευθυντήρια γραμμή και στο μέσο, δηλαδή το σόου αυτό καθ’ εαυτό, σαν τηλεοπτικό θέαμα. Σαφέστατα πολύ πιο συγκροτημένη και δουλεμένη από την περσινή τρικυμία εν κρανίω, η τελετή στηρίχτηκε πάνω στη στιβαρότητα και τη γενική αποδοχή ενός μάλλον συγκρατημένου Μπίλι Κρίσταλ, που απέφυγε επιμελώς τις προσβλητικές κωμικές νύξεις, και χρησιμοποιήθηκε ως μια πρώτης τάξεως ανώδυνη και ψυχαγωγική γέφυρα ανάμεσα σε μια παρέλαση σταρ, βραβείων και συγχαρητηρίων λογιδρίων που έδινε ο ένας στον άλλο.

Με θεαματικό φόρτε, το εντυπωσιακό οπτικά ακροβατικό σόου του Cirque de Soleil, που όμως και αυτό, ανήκει σαν καλλιτεχνικό προϊόν στις σταθερές αξίες του χολιγουντιανού, λασβεγκιανού υπερθεάματος.5μισι ώρες ξενυχτιού μετά (μαζί με το κόκκινο χαλί και τις αφίξεις) το ερώτημα είναι άξιζε τον κόπο να παρακολουθήσεις τη γιορτή; Απαντάω ναι χωρίς δεύτερη σκέψη. Άξιζε τον κόπο όπως θα αξίζει και του χρόνου και του παραχρόνου. Αλλά με ποιον τρόπο; Με τον ίδιο που θα σου πω αν αξίζει να δεις στο Broadway, μια παράσταση τουριστική ατραξιόν όπως το «Phantom of the Opera”. Δεν θα πας να το δεις για να διευρύνεις τις απόψεις σου για το θέατρο και την τέχνη, θα πας να το δεις για να χορτάσεις θέαμα, και να πεις ότι το είδες.

Όταν τα Όσκαρ μίλησαν Ελληνικά «Μαμά σε αγαπώ πολύ»

Η Κάμερον Ντιάζ, ο Τομ Χανκς, ο Κρίστιαν Μπέιλ, ο Τομ Κρουζ, η Τίνα Φέι, ο Μπράντλεϊ Κούπερ, ο βάτραχος Κέρμιτ και η γουρούνα Πίγκι του Muppet, η Γκουίνεθ Πάλτροου, ο Ζακ Γαλυφιανάκης σε μοναδική εμφάνιση τζαζεμένου διδύμου μουσικών παρέα με τον Γουίλ Φέρελ που τους έπεφταν τα κρουστα από τα χέρια.

Ο πάντα απολαυστικός Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ να διακόπτει την Γκουίνεθ Πάλτρο ,ο Κρις Ροκ, ο Μπεν Στίλερ, η Έμα Στόουν, η Πενέλοπε Κρουζ, ο Όουεν Ουίλσον, η Αντζελίνα Τζολί φοβιστικά ανέκφραστη, σαν τα ομοιώματα της Μαντάμ Τισό, με μια εντυπωσιακή μαύρη τουαλέτα από την οποία εξείχε με απειλητικό τρόπο το πόδι της σαν την ουρά του άλιεν , η Μίλα Γιόβοβιτς (με διαφορά η πιο όμορφη της βραδιάς), ο Μάικλ Ντάγκλας, η Νάταλι Πόρτμαν, ο Κόλιν Φερθ, η Όπρα Γουίνφρι, ο Αντόνιο Μπαντέρας, η Σάντρα Μπούλοκ, η Τζένιφερ Λόπεζ, η Μισέλ Ουίλιαμς, ο Τζορτζ Κλούνεϊ (που στο αρχικό βίντεο της εισαγωγής στα βραβεία φίλησε στον στόμα τον Μπίλι Κρίσταλ), ο Μπραντ Πιτ και πολλοί άλλοι, παρέλασαν μπροστά από το φακό, στο χαλί και στα καθίσματά τους, παραδίδοντας ή λαμβάνοντας βραβείο, σε καλές, η λιγότερο καλές στιγμές, με πετυχημένα ή λιγότερο πετυχημένα αστεία και τουαλέτες που κοστίζουν σαν σύνολο όλο το ελληνικό ΑΕΠ.

Όμορφα βιντεάκια διασκέδασαν την κινηματογραφολαγνεία μας και το καθιερωμένο κλιπάκι με τους «απόντες» της χρονιάς μας συγκίνησε ακόμα μια φορά (στο οποίο υπήρχε ο Μιχάλης Κακογιάννης αλλά απουσίαζε ο Αγγελόπουλος πράγμα που θα μπορούσε να εξηγηθεί είτε με τη λογική του ότι ο Τεό απεβίωσε το 2012, και η τελετή αφορά στα τεκταινόμενα του 2011, αλλά τότε γιατί υπήρχε η Γουίτνι Χιούστον; Έίτε με το ότι ο Τεό δεν είχε ποτέ την παραμικρή σχέση με την Ακαδημία ως υποψήφιος ή κάτι ανάλογο, αλλά και πάλι ήταν μεγάλη παράλειψη εφ’ όσον τιμάς τους μεγάλους του κινηματογράφου που αποχώρησαν).

Ο Γούντι Άλεν για άλλη μια φορά δεν ήταν παρών (δεν εμφανίζεται ποτέ στις τελετές, και όπως δηλώνει προτιμάει να παίζει τζαζ με την μπάντα του το βράδυ της απονομής) προκειμένου να παραλάβει το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου για το «Mεσάνυχτα στο Παρίσι», ελληνοαμερικάνος Αλεξάντερ Πέιν που πήρε το Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου για τους «Απόγονους», είπε στα ελληνικά στη μαμά του από τη σκηνή «σ’ αγκαπώ πολύ» και ο Κόλιν Φερθ αναφέρθηκε στη γνωριμία του με τη Μέριλ Στριπ στα γυρίσματα του «Mamma Mia” λέγοντας «ήμασταν στην Ελλάδα, χορεύαμε, ήμουνα gay, ήμαστε χαρούμενοι». Οπότε ναι, από αυτή την άποψη όλων των παραπάνω φυσικά και άξιζε.

Ο νεκρός ηγέτης της Κορέας, στάχτη στο κόκκινο χαλί

Όμως για να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, θα προτιμούσα πολύ περισσότερο μια τελετή και μια λογική βραβεύσεων, που θα είχαν κάτι από την τρέλα της εμφάνισης του Σάσα Μπάρον Κοέν (πρώην Μπόρατ και Μπρούνο) στο κόκκινο χαλί, μεταμφιεσμένο σε "Δικτάτορα" μπανανίας όπως εμφανίζεται στην ομότιτλη νέα του ταινία: Συνοδευόμενος από μια γυναικεία φρουρά σαν αυτή που συνόδευε τον Καντάφι, ο Κοέν, κρατούσε μια τεφροδόχο μέσα στην οποία υποτίθεται ότι βρισκόταν η στάχτη του ηγέτη της Κορέας Κιμ Ιλ Γιουνγκ, την οποία και παραπατώντας έριξε όλη πάνω στον σαστισμένο κοστουμαρισμένο ρεπόρτερ που κάλυπτε τις κοσμικές αφίξεις. Απ’ την άλλη πάλι, αν τα Όσκαρ ανήκανε αυτή την σφαίρα, όπως το παραπάνω στιγμιότυπο, δε θα ήταν τα Όσκαρ. Οπότε….

Οι ατάκες που μας έφτιαξαν το βράδυ

-«Απόψε εύχομαι να διασκεδάσετε γιατί τίποτα δεν αποτελεί καλύτερο αντίδοτο στην παγκόσμια οικονομική από το θέαμα εκατομμυριούχων που δίνουν ο ένας στον άλλο χρυσά αγαλματίδια». Μπίλι Κρίσταλ

-«Δεν έχει τον Τζο Πέσι, δεν έχει τον Μπομπ (σ.σ. Ντε Νίρο), δεν έχει καν φόνο ούτε μαφία, πεσ’ την αλήθεια, για το σίκουελ θα προτιμούσα να μην ήσουν τόσο καλλιτεχνικός, κόψε το παιδί, πυροβόλησε τον Μπεν Κίνγκσλεϊ στο κεφάλι, γιατί είσαι ο Μάρτι». Ο Μπίλι Κρίσταλ τραγουδώντας για τις υποψήφιες ταινίες, κι αναφερόμενος στο “Hugo” του Μάρτιν Σκορσέζε.


-«Τέτοιες στιγμές, είναι που κάνουν τα Όσκαρ να αξίζουν τον κόπο. Μόλις την είδα ήθελα να αγκαλιάσω την πρώτη μαύρη γυναίκα που θα βρω μπροστά μου. Η οποία υπολογίζω ότι από το Μπέβερλι Χιλς που είμαστε, πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση 45λεπτών με το αυτοκίνητο.» είπε ο Μπίλι Κρίσταλ μετά το ξέσπασμα σε κλάματα της αφροαμερικανίδας Οκτάβια Σπένσερ όταν παρέλαβε το βραβείο ερμηνείας Β Γυναικείου Ρόλου.


-«Η σχέση ενός σκηνοθέτη με τον μοντέρ του μοιάζει με γάμο» είπε ο Μπράντλεϊ Κούπερ και η συμπαρουσιάστριά του, Τίνα Φέι, συμπλήρωσε: «Και όπως και στο γάμο, έτσι και αυτοί περνάνε όλες τους τις μέρες σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς παράθυρα, παραγγέλνοντας φαγητό από έξω και κοιτάζοντας τις φωτογραφίες άλλων ανθρώπων.»

-«Είσαι μόνο δύο χρόνια μεγαλύτερος από μένα γλυκέ μου. Που ήσουνα όλη μου τη ζωή;» - Ο Κρίστοφερ Πλάμερ ετών 82, ο μεγαλύτερος σε ηλικία ηθοποιός που έχει τιμηθεί με Όσκαρ παραλαμβάνοντας το βραβείο του, συνομίλησε με το ηλικίας 84 ετών αγαλματίδιο.

-«Η Μέριλ Στριπ έχει κερδίσει το Όσκαρ δύο φορές ενώ ήταν υποψήφια για 17. Πράγμα που σημαίνει ότι για 15 φορές, κάθε φορά που έχανε και κάποια άλλη έπαιρνε το βραβείο, εκείνη έπρεπε να χαμογελάει και να προσποιείται στην κάμερα την χαρούμενη. Νομίζω ότι μόνο και μόνο γι αυτό θα έπρεπε να πάρει ένα Όσκαρ.» - Μπίλι Κρίσταλ

0106

0206

0306

0406

0506

0606