Χάρης Βαφειάδης: «Ο κινηματογράφος είναι μια μαζοχιστική έλξη που σε καλεί ξανά και ξανά»

Δυο μέρες πριν την πρεμιέρα της ταινίας «Μικρά πράγματα που πήγαν λάθος» στους κινηματογράφους, το newsbomb.gr μίλησε με τον σκηνοθέτη Χάρη Βαφειάδη για το ανδρικό πρότυπο, τον Πάουλο Κοέλιο και την επιλογή μας να… κρύβουμε τις αποτυχίες μας κάτω από το χαλί.

Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται ο Φάνης ο οποίος μετά την τηλεοπτική δόξα που γνώρισε, έχει πάρει για τα καλά την κατηφόρα. Το μόνο που χρειάζεται πλέον για να επανέλθει είναι ένα θεϊκό σημάδι.

Παράλληλα, ο Παύλος ζει στον τέλειο κόσμο. Εκείνο όμως που τον κρατάει μακριά από την καριέρα και την ιδανική οικογενειακή ζωή είναι η ίδια η πραγματικότητα.

Οι ζωές τους διασταυρώνονται, όταν ένα σκυλάκι η Μάφιν έχει ένα ατύχημα.

Πως προέκυψε η ιδέα της ταινίας;

Ήταν ένα περιστατικό που είχα ακούσει και μου έδωσε την αφορμή να μιλήσω για θέματα που με απασχολούσαν εκείνο τον καιρό όπως η ταυτότητα, οι κοινωνικοί ρόλοι που αναλαμβάνουμε, οι φαντασιώσεις και οι μεταμορφώσεις, μεταφορικές και ρεαλιστικές, η παραμόρφωση της πραγματικότητας και φυσικά η διεκδίκηση της αλήθειας.

Πόσο δύσκολα ή εύκολα φτάσατε στην ολοκλήρωσή της;

Ήταν πραγματικά ένας Γολγοθάς! Όπως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες καταστάσεις, υπήρχαν στιγμές που τα πράγματα δεν έβγαιναν με τίποτα και άλλες στιγμές που με ένα μυστηριώδη μαγικό τρόπο οι λύσεις ερχόντουσαν στο και πέντε. Δεν αγαπώ καθόλου ρήσεις τύπου Κοέλιο, αλλά είναι δεδομένο πως όταν μια ομάδα ανθρώπων βάζει την ενέργεια τους σε μια προσπάθεια, όλα τα εμπόδια τείνουν να ξεπερνιούνται. Και η αλήθεια είναι πως είχα πολλή και πολύτιμη βοήθεια από φίλους και συνεργάτες.

Αν ήταν δυο γυναίκες στη θέση των δύο ανδρών θα διαχειρίζονταν καλύτερα και πιο αποτελεσματικά τις «αποτυχίες» τους;

Νομίζω πως θα ήταν λιγότερο κωμικοτραγικές. Ως άντρες, από παιδιά ακόμα, αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να πάρουμε την μπάλα και να βάλουμε γκολ. Ήταν ένας απλός και αρκετά ξεκάθαρος στόχος. Στην προσπάθεια αυτή κλωτσούσαμε και μας κλωτσούσαν. Πέφταμε κάτω, βριζόμασταν και τσακωνόμασταν, μπορεί και να ματώναμε. Μα πάντα, και με δάκρυα στα μάτια ακόμα, σηκωνόμαστε πάλι και τρέχαμε λυσσασμένα προς το αντίπαλο τέρμα. Ό,τι χρειαστεί μέχρι να πετύχουμε τον στόχο και να πανηγυρίσουμε στα μούτρα των άλλων. Μεγαλώνοντας θέλουμε λίγο πολύ το ίδιο, κάνοντας λίγο πολύ τα ίδια.

Οι γυναίκες έχουν μια πιο πολύπλοκη λειτουργία στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα. Μοιάζουν να γνωρίζουν και να ελέγχουν καλύτερα τις καταστάσεις. Αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος γι’ αυτό, γιατί είμαι άνδρας.

Το ανδρικό πρότυπο που ξέραμε ως τώρα καταρρέει στην ταινία σας αλλά και γύρω μας. Πως φαντάζεστε να διαμορφώνεται στο μέλλον;

Οι άνδρες μοιάζουν μπερδεμένοι. Οι γυναίκες έχουν επάξια αναλάβει ρόλους και θέσεις, επαγγελματικές και κοινωνικές, που μέχρι πολύ πρόσφατα ήταν αποκλειστικά προνόμια των ανδρών, εκτοπίζοντας μας ταυτόχρονα σε μια μάλλον αμήχανη κατάσταση που πορεύεται από το γεγονός ότι δεν ξέρουμε αν υπάρχει κάτι και τι ακριβώς είναι αυτό, που θέλουμε να διεκδικήσουμε.

Είναι η ελληνική κοινωνία μια κοινωνία που κρύβει τις αποτυχίες της κάτω από το χαλί και δεν θέλει να τις αντιμετωπίσει;

Η ιστορία της νεότερης Ελλάδας είναι γραμμένη σε σκοτεινές σελίδες αλλά εμείς ακόμα μνημονεύουμε το αθάνατο ελληνικό πνεύμα. Μεγαλώσαμε με την πεποίθηση πως οι ήρωες πολέμησαν σαν Έλληνες παραβλέποντας βολικά το γεγονός πως το στήσιμο του κράτους όπως το γνωρίζουμε μέχρι τις μέρες μας έγινε από αυτούς που πρόδωσαν τους γείτονες τους μες στην μανία τους να επιβιώσουν, να πλουτίσουν και να εξουσιάσουν.

Ότι χρειαστεί λοιπόν, φτάνει ο δράκος του παραμυθιού να είναι πάντα οι άλλοι κι εμείς οι γενναίοι ιππότες.

Είστε αισιόδοξος για το τοπίο στο ελληνικό σινεμά μετά τη συγχώνευση ΕΚΚ-ΕΚΟΜΕ;

Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος. Περιμένω να δω τις εξελίξεις, καθησυχαστικά ανήσυχος και αρκούντως επιφυλακτικός.

Από που αντλείτε δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσετε να δηλώνετε παρών ως κινηματογραφιστής στην Ελλάδα με τόσες αντιξοότητες;

Μιλώντας από τη δική μου εμπειρία τουλάχιστον, η ανάγκη για δημιουργία είναι μια καθαρά υπαρξιακή ανάγκη, μπολιασμένη με μπόλικες δόσεις ματαιοδοξίας. Οι αντιξοότητες λειτουργούν μερικές φορές και σαν ένα απρόσμενο αφροδίσιο. Σαν να πέφτεις από ένα γκρεμό μόνο και μόνο για να δεις αν μπορείς να σταθείς στα πόδια σου. Μια μαζοχιστική έλξη που σε καλεί ξανά και ξανά.

info

Μικρά πράγματα που πήγαν λάθος

Πρεμιέρα: 12/9

Σκηνοθεσία-Σενάριο: Χάρης Βαφειάδης

Πρωταγωνιστούν: Θάνος Τοκάκης, Μιχάλης Συριόπουλος, Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, Γαλήνη Χατζηπασχάλη