Μίμης Πλέσσας: Η ασύγκριτη Τζένη Βάνου, τα πεταμένα χαρτιά του Λευτέρη Παπαδόπουλου και «Ο δρόμος»

Έχασε τη μητέρα του μπροστά στα μάτια του στα 19 του χρόνια, έπαιξε παρέα με εκλεκτούς τζαζίστες στις ΗΠΑ όπως ο Ντίζι Γκιλέσπι, ο Κόλμαν Χόκινς, ο Λέστερ Γιανγκ, ο Χάρι Τζέιμς, ήταν αυτοδίδακτος, τελείωσε τις σπουδές του στη Χημεία πριν ασχοληθεί ολοκληρωτικά με τη μουσική, ανέδειξε μια σειρά από αγαπημένους τραγουδιστές, έπινε νερό στο όνομα της Τζένης Βάνου για την οποία έγραψε αξέχαστες επιτυχίες και τα αγαπημένα του τραγούδια ήταν το «Ποιος το ξέρει» και το «Έπεσε βαθιά σιωπή».

Ο δίσκος του «Ο δρόμος» σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που κυκλοφόρησε το 1969, ήταν ο πρώτος χρυσός δίσκος της εποχής και μέχρι και σήμερα θεωρείται δίσκος τομή στο ελληνικό πεντάγραμμο με τραγούδια που μένουν στην αιωνιότητα όπως τα «Μέθυσ' απόψε το κορίτσι μου», «Το άγαλμα», «Ξημερώνει Κυριακή», «Γέλαγε η Μαρία» με τη συγκλονιστική φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου να σφραγίζει ένα έργο ζωής. «Μια βραδιά που ήμασταν στο σπίτι του Λευτέρη, είχε σκόρπια κάποια χαρτιά πάνω στο γραφείο του. Εκείνος δεν πίστευε ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν καλό υλικό για τραγούδια. Σ' αυτά υπήρχαν μνήμες από τα εφηβικά του χρόνια και την Κατοχή. Επίσης, δεν είχαν ρεφρέν, με εξαίρεση το «Ξημερώνει Κυριακή». Δύο μέρες μετά τα τραγούδια αυτά παρουσιάστηκαν στον Αλέκο Πατσιφά και στη δισκογραφική LYRA, κι έτσι γεννήθηκε ο “Δρόμος”», έλεγε σε συνέντευξή του στη Lifo ο σπουδαίος συνθέτης. Και συνέχιζε: «Ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Ρένα Κουμιώτη και η Πόπη Αστεριάδη συμμετείχαν με τις φωνές τους σε έναν δίσκο που ηχογραφήθηκε σε περίπου δέκα ώρες». Η σχέση του με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο ήταν τρικυμιώδης. Όπως έλεγε ο ίδιος ο Μίμης Πλέσσας σε συνέντευξή του στην Popaganda «Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος δεν με χώνευε γιατί με τα ελαφρά τραγούδιαμου έκανα μεγαλύτερη επιτυχία από εκείνον. “Δεν σε πάω ρε Μήτσο”, μου έλεγε. Πρώτο μας τραγούδι ήταν το Τόσα καλοκαίρια, από το Γοργόνες και μάγκες, όπως και τα Άνοιξε πέτρα, Θα πιω απόψε το φεγγάρι και Καμαρούλα μια σταλιά. Με έτρεχε σε κάποια μαγαζιά που δεν μπορούσες ούτε να δεις από την κάπνα. Νόμιζα ότι θα πεθάνω εκεί μέσα κι εκείνος έλεγε «Μεγάλο μαγαζί Μήτσο!».

Με τον Φίνο

Αργότερα, ο Φίνος του είχε ζητήσει να γράψει ένα τραγούδι για την ταινία «Ορατότης Μηδέν» για τη σκηνή που ο Κούρκουλος καίει τα λιγοστά υπάρχοντά του. «Το λέω στον Λευτέρη κι απαντάει “Δεν γράφω επί παραγγελία ρε Μήτσο”. Παράλληλα, του διηγούμαι πώς πρέπει να είναι για να κάψει ο Κούρκουλος τα πράγματά του και μια ώρα αργότερα με παίρνει λέγοντας “Γράφε”. Ήταν το Η ζωή εδώ τελειώνει που το έχω ακούσει ακόμα και σε γάμους με τους νεόνυμφους να το τραγουδούν δυνατά κι εγώ να μην ξέρω πού να κρυφτώ».

Ο Φίνος τον είχε ασφαλώς κορώνα στο κεφάλι του. Ο ίδιος διηγείται μια ιστορία από το 1968 που κατέληξε στην επιστροφή του στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ όπου του υπόσχονταν συμβόλαια και χρυσές απολαβές για να μείνει και να δουλεύει εκεί. «Είχα όμως υποσχεθεί στο Φίνο να του γράψω “Το θύμα” με τον Βουτσά. Του λέω τηλεφωνικά για την ευκαιρία που μου δίνεται και ότι έχω βρει αντικαταστάτη να του στείλω που θα του γράψει μουσική σαν να έγραφα εγώ, τον Γιώργο Χατζηνάσιο. Μου λέει ο Φίνος “Δεν έχεις καταλάβει ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν γίνεται τίποτα σοβαρό σε θέατρο, κινηματογράφο ή τηλεόραση, αν πρώτα δεν ρωτήσουν εσένα;” και γίνεται πιο επιθετικός συνεχίζοντας “Σε απαλλάσσω από την υποχρέωσή σου. Μείνε εκεί. Μετά από εφτά χρόνια θα έχεις χρυσά δόντια και χρυσό στυλό”», θυμόταν ο Μίμης Πλέσσας. Όμως μια βόλτα στο Central Park ήταν αρκετή για να τον πείσει να επιστρέψει στην πατρίδα του. «Κλείνω το τηλέφωνο και μπαίνω γεμάτος σκέψεις στο Central Park, απέναντι από το ξενοδοχείο μου. Μπαίνοντας κάνω την χαρακτηριστική εισπνοή που κάνει κάθε Έλληνας. Αμέσως με έπνιξε το κάτουρο των σκίουρων. Κοιτάζοντας επάνω, δεν βλέπω καν ουρανό. Λέω “Εγώ τι θα τραγουδήσω εδώ; Τι θα γράψω; Τι θα ερωτευτώ;”. Έτσι, τα παράτησα όλα και γύρισα. Από τότε, ο Φίνος με είχε πρωτοπαλίκαρό του», έλεγε χαρακτηριστικά ο μεγάλος συνθέτης.