Βίκυ Καρατζόγλου: Τα νέα παιδιά ακούνε τα πάντα, πηγαίνουν με το ένστικτο

Τρεις σπουδαίες φωνές έχει καλέσει η Βίκυ Καρατζόγλου για τις εμφανίσεις της στο Σταυρό του Νότου Plus αυτές τις ημέρες. Το ξεκίνημα έγινε το περασμένο Σάββατο με την Μελίνα Ασλανίδου και ακολουθεί η Νατάσσα Μποφίλιου στις 19 Οκτωβρίου και η Ελένη Τσαλιγοπούλου στις 26 Οκτωβρίου. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο newsbomb.gr, η Βίκυ Καρατζόγλου μιλάει για αυτές τις συναντήσεις, για τη μουσική που ακούει η έφηβη κόρη της και οι συνομίληκοί της και πώς φαντάζεται τον εαυτό της αν δεν την είχε κερδίσει το τραγούδι.

Τι κοινά έχετε με κάθε μια από τις τρεις προσκεκλημένες σας;

Και στις τρεις αυτές ερμηνεύτριες στην πραγματικότητα βρίσκω ένα κομμάτι μου. Με τη Μελίνα μοιραζόμαστε έναν κοινό αυθορμητισμό, είναι έναν γήινος, θετικός άνθρωπος που μας ένωσε η αγάπη μας για το καλό λαϊκό τραγούδι, ειπωμένο απλά, χωρίς φιοριτούρες. Η μουσική της διαδρομή υπό τους ήχους του Αντώνη Βαρδή ήταν για μένα σημείο αναφοράς του σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού.

Με την Νατάσα αισθάνομαι δεμένη καλλιτεχνικά και όχι μόνο. Ο τρόπος που υπηρετεί με θεατρικότητα και θάρρος τον στίχο και τη μελωδία, μου θυμίζει τις μεγάλες Ελληνίδες ερμηνεύτριες που με ενέπνευσαν και συνεχίζουν και τώρα να με εμπνέουν. Επίσης με την Νατάσα μάς ένωσαν και τα «Ψίχουλα» το τραγούδι που μου χάρισαν ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, οι βασικοί της συνεργάτες.

Με την Ελένη αρχικά ενώθηκα πριν την γνωρίσω προσωπικά. Όταν την άκουγα στην εφηβεία μου να ερμηνεύει Καλδάρα και ταυτόχρονα Λειβαδά, τη μελετούσα για να καταλάβω τι ήταν αυτό που έκανε τεχνικά για να καταφέρνει να μοιάζει ο Καλδάρας σύγχρονος του Λειβαδά. Καμία εκτέλεση ενός κομματιού από την Ελένη δεν είναι ίδια με την προηγούμενη του ίδιου κομματιού. Έχει το ταλέντο, την τρέλα και τη διάθεση να ξαναγεννιέται κάθε φορά μαζί με τις μουσικές της όποτε βρίσκεται στη σκηνή. Για μένα αυτό είναι ο οδηγός και το μυστικό της μακροβιότητας ενός καλλιτέχνη.

Ποιο τραγούδι από την κάθε μία θα θέλατε να έχετε πει εσείς;

Είναι τόσα πολλά και των τριών! Πώς να διαλέξω;

Το «Λάθος» της Μελίνας, κομμάτι του Βαρδή, ενός από τους πιο αγαπημένους μου συνθέτες. Υπόδειγμα αμεσότητας στον λαϊκό στίχο και τη μελωδία που το ερμήνευσε εξαιρετικά.

Η Νατάσα έχει πολλά κομμάτια που θα ήθελα να έχω πει. Είναι τόσο σύγχρονα και χτυπάνε ακριβώς στο συναισθηματικό μου κέντρο! Αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω μόνο ένα θα ήταν το «Εγώ μεγάλωνα για σένα». Δεν χρειάζονται εξηγήσεις νομίζω.

Η Ελένη πάλι έχει αγκαλιάσει με τη φωνή της τόσα μεγάλα κομμάτια, τόσες επιτυχίες… Νομίζω ότι δύο από ωραιότερα τα έγραψε ο Νίκος Πορτοκάλογλου, το «Δεν μάς συγχωρώ» και το «Να με προσέχεις».

Ποιο το τοπίο της ελληνικής δισκογραφίας; Έχει(ψευδο)λαϊκά που τα ξεχνάμε σε μια εβδομάδα, έχει τραπ, έχει νέους δημιουργούς και καλλιτέχνες που προσπαθούν να ακουστούν. Ποιες σκέψεις σας γεμίζει όλο αυτό;

Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ η ελληνική μουσική πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ ενιαία. Πάντα υπήρχαν όλα. Η μουσική υπάρχει για όλον τον κόσμο και για όλα τα γούστα. Και σε όλα τα είδη αυτό που διαφοροποιεί τα τραγούδια, πάνω από όλα, είναι η αισθητική. Υπάρχουν καλά και κακά τραγούδια, υπάρχουν τραγούδια με «πιασάρικες» μελωδίες, με βαθύ στίχο αλλά και με τραγικό στίχο που μπορεί να ενθαρρύνει βία, έμφυλους διαχωρισμούς ή να αποθεώνει την ύλη. Το πρόβλημα για μένα έγκειται στο γιατί οι άνθρωποι ταυτίζονται με τα αρνητικά δείγματα. Τί βρίσκουν εκεί; Πιθανώς τις προσωπικές τους παθογένειες. Άλλωστε η τέχνη είναι απλώς καθρέφτης, δεν είναι η ίδια η παθογένεια και καλό θα ήταν να μην δαιμονοποιούμε κανένα είδος.

Και στο διαδίκτυο που πλέον είναι η μεγαλύτερη μουσική σκηνή, ο καθένας μπορεί ελεύθερα να δείξει τη δουλειά του, χωρίς μεσάζοντες και να κριθεί μετέπειτα από το κοινό. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τους νέους κι ο χρόνος θα δείξει εάν και τι θα αντέξει στον χρόνο.

Θυμάστε το πρώτο άλμπουμ που αγοράσατε;

Φυσικά! Ήταν 1997 κι ο Γιάννης Κότσιρας είχε μόλις κυκλοφορήσει το «Μόνο ένα φιλί», σε μουσική Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους Ελένης Ζιώγα. Το «Τσιγάρο» ακουγόταν κυριολεκτικά παντού! Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση του άλμπουμ στα χέρια μου. Ήταν ολόλευκο, ματ κι ο Κότσιρας στο εξώφυλλο ήταν απόκοσμα όμορφος. Το cd το έλιωσα φυσικά και δήλωσα στους γονείς μου ότι εγώ θα κατεβώ στην Αθήνα για να τραγουδήσω με τον Κότσιρα! Συνέβη φυσικά, απλώς αρκετά χρόνια μετά.

Τι μουσική ακούνε τα παιδιά της ηλικίας της κόρης σας σήμερα; Έχουν σχέση με το ελληνικό τραγούδι;

Μέχρι τώρα η κόρη μου άκουγε κυρίως ξένα κομμάτια και από ελληνικά κυρίως ραπ. Αλλά πλέον με εκπλήσσει κάθε μέρα. Όσο προχωράει στην εφηβεία αρχίζει να ακούει περισσότερο τον στίχο. Μέσα σε αυτά ακούει και τα δικά μου κομμάτια κι έρχεται στα live με τις φίλες της και είναι περήφανη για τη μαμά της. Δεν το κάνει όμως επειδή είμαι η μαμά της. Γιατί ξέρετε τα νέα παιδιά ακούνε τα πάντα, χωρίς στεγανά. Πάνε με το ένστικτο. Δεν κατηγοριοποιούνε όπως εμείς. Ακούνε το «Γράμμα» του Μάλαμα και μετά το επόμενο στη λίστα να είναι το «Όλα για σένα» του Ρέμου! Τα ζηλεύω γι’ αυτήν την ικανότητα. Αυτή η ελευθερία κίνησης βοηθάει και την κόρη μου να ανακαλύπτει και το παλιό ελληνικό τραγούδι. Και είναι θαυμάσιο, ακόμα κι αν νομίζει ότι το «Καλύτερα μαζί σου και τρελός» είναι της Νατάσας Θεοδωρίδου, γιατί από εκεί το πρωτάκουσε.

Η βία μεταξύ μαθητών και νέων παιδιών διογκώνεται. Πως μπορούμε να βγούμε από αυτό το σκοτεινό τούνελ; Στα σόσιαλ ζητάνε ποινές, τιμωρίες και βία στη βία.

Είναι όντως πολύ δύσκολα και τρομακτικά τα πράγματα. Τα ακούω καθημερινά μέσω της Κατερίνας και τρομάζω. Νιώθω ότι οι σημερινοί έφηβοι έχασαν την περίοδο του COVID-19 ένα βασικό κομμάτι συναισθηματικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Εξ ανάγκης το έζησαν διαδικτυακά, εικονικά. Σήμερα είναι σαν να συνεχίζουν να λειτουργούν με κανόνες εικονικής πραγματικότητας, λες κι ο άνθρωπος απέναντί τους δεν είναι αληθινός, δεν πονάει, δεν μετράει. Δεν ξέρω πως μπορούμε να τα προσγειώσουμε. Είναι πολύ δύσκολο. Και φυσικά η εύκολη κριτική και η ανθρωποφαγία που ο καθένας βγάζει στα σόσιαλ είναι γελοία κι επιφανειακή. Εδώ μιλάμε για παιδιά, δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για ποινές και βία στη βία. Αν κάποιοι πρέπει να ενοχοποιηθούν είναι οι γονείς που δεν ήταν αρκετά κοντά για να εντοπίσουν την παθολογία και φυσικά η κοινωνία που δεν έδωσε εργαλεία, διεξόδους κι ελπίδα στους νέους.

Αν δεν ήσασταν τραγουδίστρια τί θα κάνατε τώρα για τον επιούσιο;

Πιθανώς θα ήμουν ηθοποιός ή ραδιοφωνική παραγωγός. Το σανίδι, η επικοινωνία με τον κόσμο κι η ανταλλαγή ενέργειας είναι ζωτικής σημασίας για μένα. Θα έπρεπε πάντως να υπάρχει μουσική. Επίσης κάθε φορά που βρίσκομαι για συνέντευξη σε κάποιο ραδιοφωνικό στούντιο νιώθω αυτήν την μυσταγωγική ατμόσφαιρα και γοητεύομαι. Είναι ταυτόχρονα άνετο αλλά μού δημιουργεί κι ένα θετικό άγχος απόδοσης. Όπως ακριβώς κι η σκηνή!

Τι σας λείπει από τη Δράμα που μεγαλώσατε και τι σας έκανε εντύπωση στην Αθήνα όταν ήρθατε πρώτη φορά για να μείνετε;

Στην αρχή την παρεξήγησα την Αθήνα, ήταν σαν ζούγκλα, χαοτική και τρομακτική. Ο κόσμος μού φαινόταν κρύος κι απόμακρος. Όταν είσαι βέβαια 17 χρονών, μεγάλο κομμάτι της αίσθησης που έχεις για τα μέρη και τους ανθρώπους καθορίζονται από τις ταμπέλες και τις προκαταλήψεις που κουβαλάς. Με τα χρόνια έμαθα ότι είναι γεμάτη ζεστές γωνιές κι αγκαλιές κι ότι είναι το μέρος που συμβαίνουν όλα. Ζώντας στην Αθήνα είσαι κομμάτι των εξελίξεων κι αυτό είναι γοητευτικό από μόνο του.

Η Δράμα που μού λείπει είναι η Δράμα των παιδικών μου χρόνων, όσα έζησα εκεί κι άνθρωποι που με περιστοίχιζαν. Τις καταστάσεις νοσταλγώ, όχι τους δρόμους ή τα μαγαζιά. Κι αυτά είναι απλώς όμορφες αναμνήσεις που τις κουβαλάω μαζί μου όπου κι αν ζω.

Ετοιμάζετε κάτι δισκογραφικά;

Υπάρχουν πράγματα που φτιάχνονται, ιδέες που μαγειρεύονται και κομμάτια στο τραπέζι αλλά δεν υπάρχει ακόμη ολοκληρωμένη δουλειά. Το σίγουρο είναι ότι αυτό που θα κυκλοφορήσει θα έχει λαϊκό ήχο και στίχο, με την έννοια του προσιτού και του αυθόρμητου. Θα είναι πολύ κοντά στη βασική μου, προσωπική καλλιτεχνική ταυτότητα. Και γι’ αυτό ανυπομονώ να το μοιραστώ μαζί σας.

info

Βίκυ Καρατζόγλου στο Σταυρό του Νότου Plus

Με την Νατάσσα Μποφίλιου στις 19/10

Με την Ελένη Τσαλιγοπούλου στις 26/10

Ώρα έναρξης: 22.30

Είσοδος: 13 ευρώ

Πληροφορίες: 210 9226975, 210 9239031 και stn.gr