Δύο διαφορετικές παραστάσεις από το Θέατρο του Νέου Κόσμου για μία ξεχωριστή οικογενειακή εμπειρία

Ακόμα και σήμερα θυμόμαστε πως πριν από κάποια χρόνια, όταν ήμασταν παιδιά, περιμέναμε πώς και πώς τα Σαββατοκύριακα γιατί αυτές τις δύο μέρες μπορούσαμε να κοιμηθούμε μέχρι πιο αργά, αλλά και γιατί τότε είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε περισσότερο χρόνο με τους γονείς μας. Μάλιστα, σε αυτό το πλαίσιο, είχαμε καθιερώσει και μια άτυπη παράδοση: Να πηγαίνουμε οικογενειακώς στο θέατρο την Κυριακή για να δούμε κάποια παράσταση που εμείς σίγουρα την απολαμβάναμε (για τους γονείς μας, ο βαθμός βεβαιότητας είναι υπό εξέταση).

Αυτήν την παράδοση την έχουμε κρατήσει μέχρι και σήμερα που έχουμε γίνει και εμείς γονείς. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν, λοιπόν, που λέει και ένα γνωστό τραγούδι; Όχι ακριβώς, ή, ίσως, το αντίθετο. Γιατί πλέον υπάρχουν παραστάσεις που δεν είναι «παιδικές», όπως τις αντιλαμβανόμασταν κάποτε. Δηλαδή, σήμερα έχουμε παραστάσεις που ακολουθούν τις νεότερες τάσεις στο θέατρο για παιδιά και όλη την οικογένεια και επικεντρώνονται στη συμμετοχική εμπειρία και την αλληλεπίδραση, μέσα από εναλλακτικές αφηγήσεις.

Και υπάρχουν δύο παραστάσεις σε παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου που είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της περίπτωσης: Το «ΠΗΤΕΡ ΠΑΝτα παιδί» στο Θέατρο Κνωσός της Σοφία Πάσχου και το «ΣΥΡΑΝΟ» στο Θέατρο Χώρα της Ελένης Βλάχου οι οποίες ξεκίνησαν από το Σάββατο 3 Νοέμβρη.

Ανεξάρτητα από την ηλικία, φανερώνουμε το «ΠΗΤΕΡ ΠΑΝτα παιδί» μέσα μας

«Μπορούμε να μεγαλώσουμε χωρίς να χάσουμε το παιδί μέσα μας;», αναρωτιέται η ομάδα Patari Project και προσγειώνει τον Πήτερ Παν στη Χώρα του Ποτέ (και τη σκηνή του Θεάτρου Κνωσός), εκεί όπου ζουν πειρατές, γοργόνες, κροκόδειλοι και, φυσικά, ο τρομερός Κάπτεν Χουκ. Video mapping, ηλεκτρονικά ηχοτοπία, ευρηματικά σκηνικά και κουστούμια και πρωτότυπα τραγούδια επί σκηνής μετατρέπουν μπροστά στα μάτια μας το κλασικό παραμύθι σε μία σύγχρονη θεατρική εμπειρία για όλη την οικογένεια.

Η σκηνοθέτιδα Σοφία Πάσχου, μιλώντας για την παράσταση «ΠΗΤΕΡ ΠΑΝτα παιδί», στέκεται στη συλλογική δουλειά και έρευνα της ομάδας, το πώς όλες και όλοι μαζί αναδεικνύουν άγνωστες πτυχές του Πήτερ Παν και το πώς θα μπορούσαμε να ζούμε σε έναν κόσμο πιο ανθρώπινο. «Ιδίως σε μία εποχή που όλοι μας, πόσο μάλλον το παιδί, υφίσταται πίεση σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητάς του, ο Πέτρος/Πήτερ μάς δίνει ελπίδα και μας βοηθάει να πιστέψουμε σε έναν κόσμο καλύτερο. Μας δείχνει τον δρόμο για να ξαναβρούμε το παιδί που έχουμε μέσα μας και έχουμε όλοι ανάγκη. Αν τα καταφέρναμε, ο κόσμος θα ήταν λίγο πιο όμορφος και ανθρώπινος, σαν τη Χώρα του Ποτέ, τη χώρα του Πήτερ Παν», σχολιάζει.

Η σκηνοθέτιδα της παράστασης «ΠΗΤΕΡ ΠΑΝΤτα παιδί», Σοφία Πάσχου

Όσον αφορά στο θέατρο για παιδιά, υπογραμμίζει τη σημασία της φαντασίας για τα παιδιά, αλλά και του πλησιάσματος γονιών και παιδιών.«Τι πιο ωραίο από το να υπάρχει μια παράσταση απ’ όπου ο καθένας μπορεί να φύγει με τις δικιές του σκέψεις και να τη διαβάσει διαφορετικά, ανάλογα με την ηλικία και την εμπειρία του; Έστω και μια μικρή μετακίνηση του γονιού προς το παιδί, του παιδιού προς το γονιό και ένα έντιμο θέατρο, είναι μια νίκη», αναφέρει.

Ένας αντισυμβατικά όμορφος «Συρανό»

Μπορεί στις περισσότερες ωραίες ιστορίες που μας έλεγαν οι γονείς μας να πρωταγωνιστούσαν μια πολύ όμορφη πριγκίπισσα και ένα επίσης όμορφο πριγκιπόπουλο, όμως σήμερα έχουμε την ευκαιρία να φέρουμε τα παιδιά μας σε επαφή με άλλους ήρωες, όχι και τόσο συνηθισμένους. Πηγαίνοντας στο Θέατρο Χώρα βλέπουμε την άλλη παράσταση της Παιδικής Σκηνής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, το έργο «Συρανό», το οποίο εμπνέεται από το κλασικό θεατρικό έργο του Εντμόν Ροστάν, σε διασκευή και σκηνοθεσία της Ελένης Βλάχου. Ένας ήρωας με μεγάλη μύτη που ονειρεύεται να πάει στο φεγγάρι (και τα κατάφερε!), ζωντανή μουσική και χοροί, αφήγηση και δράση είναι μερικά από τα «συστατικά» μιας συναρπαστικής ιστορίας για τη φιλία, τη διαφορετικότητα και την αγάπη για παιδιά και γονείς.

Για τη σκηνοθέτιδα Ελένη Βλάχου, ο Συρανό μάς μαθαίνει πως όλοι οι άνθρωποι, όπως και αν είναι, αξίζουν να αγαπούν και να αγαπιούνται. «Έχουμε 5 φίλους που ταξιδεύουν και, σε όποιο μέρος σταματούν, παίζουν ένα παιχνίδι: Ο καθένας κουβαλά στο σακίδιό του κάθε φορά ένα αντικείμενο και με αυτά τα αντικείμενα καλούνται να φτιάξουν μια ιστορία. Στην δική μας σκηνή θα “εμπνευστούν” σαν κεντρικό ήρωα τον Συρανό και θα “φτιάξουν” τις περιπέτειές του. Σε κάποιον τόπο, σε κάποιον χρόνο που δεν προσδιορίζεται. Θα μπορούσε να συμβαίνει παντού και όποτε. Η ιστορία του Συρανό είναι πραγματικά σπουδαίο υλικό για τα παιδιά. Ο Συρανό περνάει δύσκολα λόγω της μεγάλης μύτης του, παρ’ όλα αυτά βρίσκει τον τρόπο όλη τη βία που δέχεται να τη μετατρέψει σε ποίηση και ομορφιά και στο τέλος να ανακαλύψει ότι, όπως κι αν μοιάζεις, είσαι πάντα άξιος να αγαπάς και να αγαπιέσαι», δηλώνει.

Η σκηνοθέτιδα της παράστασης «Συρανό» Ελένη Βλάχου

Για το δε θέατρο για παιδιά, επισημαίνει πως «Το “στοίχημα” κάθε φορά είναι να φτιάξουμε μια παράσταση προσιτή σε όλες τις ηλικίες. Να μοιραστούμε μια ιστορία για όλους. Κανένας κόπος να μοιάζει “παιδική”, να είναι πιο εύκολη ή πιο φανταχτερή για να προσελκύσει το ενδιαφέρον των παιδιών. Συχνά υποτιμάμε την αισθητική και την σκέψη τους και αυτό είναι παγίδα».

Το παιδικό θέατρο δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά, καθώς δίνει το ερέθισμα σε παιδιά και γονείς να φανταστούν έναν κόσμο πιο δίκαιο και προσιτό σε όλες και όλους, αλλά και να παλέψουν γι’ αυτόν. Αυτό μας μαθαίνουν και οι παραστάσεις της Παιδικής Σκηνής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.