Ο Νίκος Παπαγγελής παραδίδει μαθήματα δύναμης: «Δεν επέτρεψα καμία δυσκολία στον εαυτό μου»
Ο Νίκος Παπαγγελής, είναι μόλις 24 ετών και έχει καταφέρει ήδη πολλά στη ζωή του. Εκτός από το να μας κάνει περήφανους σε όλο τον πλανήτη εκπροσωπώντας τη χώρα σε πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες διοργανώσεις, μας διδάσκει ότι εάν υπάρχει θέληση και δύναμη μυαλού, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα στη ζωή μας.
Ο πρωταθλητής ποδηλασίας μίλησε στο Newsbomb.gr για τους επόμενους στόχους τους μετά τα δύο ασημένια μετάλλια στο Πανευρωπαϊκό στο Ρότερνταμ, για την ημέρα που αποφάσισε ότι πρέπει να θέσει νέους στόχους, για τα όσα πρέπει να διεκδικούν οι ΑμεΑ στην καθημερινότητά τους, για την Ομοσπονδία Ποδηλασίας αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τη ζωή.
Έρχεσαι από δύο ασημένια μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παρά-Αθλημάτων στο Ρότερνταμ. Ποια είναι τα συναισθήματά σου μετά από τις δύο αυτές νίκες;
Πριν το Ρότερνταμ ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που κατέκτησα την 5η θέση στην αντοχή και την 6η θέση στο χρονόμετρο. Ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση, ήταν η μεγαλύτερη διάκριση στο Παγκόσμιο, είχα προετοιμαστεί πολύ καλά. Έπειτα καπάκι ήρθε το Ευρωπαϊκό. Επειδή έλειπαν δύο δυνατοί αθλητές εκτός Ευρώπης, είχα την αυτοπεποίθηση ότι ήμουν καλά και πήγα με μοναδικό στόχο να κερδίσω μετάλλια. Έκανα εξαιρετικές διακρίσεις και μετά από πολλά χρόνια είδα τον εαυτό μου να παίρνει τέτοια διάκριση. Μου δίνει μεγάλη δύναμη να πάω την επόμενη χρονιά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Στόχος είναι το μετάλλιο. Είμαι ο μοναδικός αθλητής εντός ορίων από την Παγκόσμια Ομοσπονδία και επειδή είχα τρία μετάλλια στα Παγκόσμια Κύπελλα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα είμαι στο Παρίσι. Στόχος πλέον σε κάθε αγώνα είναι να βρίσκομαι στα μετάλλια.
Το οστεοσάρκωμα στο πόδι που του άλλαξε την καθημερινότητα και η απόφαση να συνεχίσει τη ζωή του.
Η δικιά μου ιστορία ξεκίνησε το 2012 όταν διαγνώστηκα με οστεοσάρκωμα πρώτη φορά. Ήμουν μέσα στον αθλητισμό. Έπαιζα ποδόσφαιρο. Ήταν η ζωή μου. Δεν μου άρεσε το σχολείο και το διάβασμα. Μου άρεσε να παίζω μπάλα και να κινούμαι. Το 2012 λοιπόν έκανα τις χημειοθεραπείες, τα χειρουργεία και είχα σώσει το πόδι, είχα βάλει σίδερο από το γόνατο και λίγο πιο κάτω. Είχα καταφέρει με την αποκατάσταση να συνεχίσω να παίζω όχι στο επίπεδο που ήμουν πριν αλλά να αθλούμαι. Το 2014 διαγνώστηκα για δεύτερη φορά με οστεοσάρκωμα, αυτή τη φορά πιο επιθετική. Έκανα χημειοθεραπείες όμως έπρεπε να προχωρήσω σε ακρωτηριασμό του αριστερού ποδιού μου. Ήταν μια δύσκολη κατάσταση αλλά δεν υπήρχε άλλη απόφαση.
Όταν ακρωτηριάστηκα η αγωνία μου ήταν αν θα μπορέσω να ξανακάνω αθλητισμό γιατί το αγαπούσα. Έτσι μόλις ακρωτηριάστηκα πέρασε λίγος καιρός για να συνέλθει ο οργανισμός μου και να αρχίσω να περπατάω με το πρόσθετο μέλος. Έψαξα να βρω αθλήματα, να ασχοληθώ. Είχα γνωρίσει παιδιά τότε με ακρωτηριασμό που ήταν στον αθλητισμό. Δοκίμασα κολύμβηση, δοκίμασα κι άλλα αθλήματα αλλά με κέρδισε το ποδήλατο. Μου έδινε μια ελευθερία που δεν ένιωθα να έχω με άλλο άθλημα. Μπήκε το “μικρόβιο” της ποδηλασίας στο αίμα μου και έτσι ξεκίνησα το ποδήλατο. Μου το πρότεινε ο πρώτος μου προπονητής και έτσι κατέβηκα στους πρώτους αγώνες. Μου άρεσε το κλίμα ανταγωνισμού, της προπόνησης, όλη η διαδικασία. Έπειτα με τον ομοσπονδιακό προπονητή, τον Γιώργο Βαρβεράκη είπαμε ότι έχω στοιχεία που άμα τα δουλεύαμε θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε στόχους και πρωταθλήματα και μετά από χρόνια στους Παραολυμπιακούς. Είχα όρεξη να ξυπνάω κάθε πρωί, να δουλέψω σκληρά, να φτάσω σε ένα επίπεδο και να συμμετέχω σε αυτούς τους αγώνες.
Τι είναι αυτό που κάνει έναν καλό ποδηλάτη; Η δύναμη στα πόδια ή μήπως… το μυαλό του;
Το ποδήλατο είναι ένα ατομικό άθλημα. Ένα άθλημα με πολλή προπόνηση. Σίγουρα τεράστια διαφορά σε έμενα είχε η δουλειά που έκανα με το μυαλό μου. Πρέπει να μάθεις να πιέζεσαι και να έχεις υπομονή. Είναι ένα άθλημα που κάνεις μόνος σου τέσσερις και πέντε ώρες. Κάνω ακόμα δουλειά με το μυαλό μου. Ένας ακόμα παράγοντας είναι ότι προπονούμαι με ομάδα αρτιμελών και με έχει βοηθήσει να φτάσω σε ένα υψηλό επίπεδο για να αντεπεξέλθω στους αγώνες του εξωτερικού.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που η προσβασιμότητα για τα ΑμεΑ βρίσκεται σε πολύ χαμηλό επίπεδο, ενώ η παιδεία για σεβασμό στα σημεία προσβασιμότητας δεν φαίνεται συχνά. Θεωρείς ότι υπάρχει κάποια αλλαγή ή ότι έχει συμβεί το αντίθετο;
Η προσβασιμότητα στην Ελλάδα είναι σε πολύ χαμηλό βαθμό για άτομα με αναπηρία. Πρέπει να διεκδικούμε από μόνοι μας για τα αυτονόητα. Όσον αφορά την κοινωνία έχει αρχίσει και αλλάζει ο τρόπος που ο κόσμος βλέπει τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Αντιλαμβάνεται ότι δεν διαφέρουν σε τίποτα με τους αρτιμελείς ανθρώπους. Θεωρώ ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι καλύτερα. Καθοριστικό ρόλο έχουν παίξει τα κοινωνικά δίκτυα και οι νέοι άνθρωποι.
Ωστόσο πιστεύω ότι δεν είναι μόνο θέμα της πολιτείας και της κοινωνίας αλλά και θέμα των ατόμων με αναπηρία. Άμα αρχίσουν να δείχνουν ότι βγαίνουν και αξίζουν μόνο έτσι θα αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα. Πρέπει να πάνε στην πόλη, στα μαγαζιά, να τους δει ο κόσμος και έτσι η αλλαγή θα γίνει πιο γρήγορα. Σίγουρα έχει ευθύνες η κοινωνία και η πολιτεία αλλά πρέπει να διεκδικούν.
Ποια μέτρα θα λάμβανες εσύ αν ήταν στο χέρι σου;
Δεν είμαι άτομο με αναπηρία που είμαι παράδειγμα ή ο κατάλληλος για το τι αλλαγές πρέπει να γίνουν. Δεν επέτρεψα καμία δυσκολία στον εαυτό μου. Από το να πάω σε ένα στάδιο, σχολείο ή βόλτα. Αλλά χρειάζονται τα βασικά στην αρχή. Όταν μπει στην αναπηρία να έχει πρόσβαση σε τεχνητά μέλη, αναπηρικό αμαξίδιο. Ο σκοπός του κράτους είναι να ενσωματώσει ξανά τα ΑμεΑ στην κοινωνία, να αποτελέσει τη βοήθεια στην αρχή.
Στο περιστατικό με τις πυρκαγιές στην Ανάβυσσο και τον αστυνομικό τι συνέβη;
Ήμασταν στη φωτιά και είχαμε απομακρυνθεί από το σπίτι. Καθώς περνούσε ένας αστυνομικός μου λέει «να δω πώς θα τρέξεις εσύ αν έρθει η φωτιά από εδώ» έχοντας δει την αναπηρία μου. Δεν με άγγιξε. Ήθελα να το προβάλλω για να μην υπάρξει ξανά κανένα σχόλιο από την ΕΛ.ΑΣ. που είναι ένα σημαντικό σώμα. Ήταν ένα σχόλιο που εκείνη τη στιγμή ήταν άκυρο και δεν υπήρχε λόγος να γίνει. Εκτιμώ τη δουλειά στα σώματα της χώρας αλλά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.
Υπήρξαν προβλήματα με την ελληνική αποστολή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γλασκώβης. Ισχύουν οι ελλείψεις και ο μη συντονισμός από την Ελληνική Ομοσπονδία Ποδηλασίας;
Υπήρχαν όντως προβλήματα στην Ομοσπονδία στο Παγκόσμιο. Στην Ελλάδα δεν έχουμε τα βασικά που έχουν οι αθλητές του εξωτερικού. Πέρα από το οικονομικό, είμαστε πίσω και στο κομμάτι της οργάνωσης. Είμαι από τους τυχερούς. Η ποδηλασία ανήκει στην Ομοσπονδία ατόμων με αναπηρίες, οι οποίοι προσπαθούν να στηρίζουν όσο μπορούν. Η ομοσπονδία που ανήκω είναι πρότυπο σε όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι δεν έχουν ευρώ αλλά βρίσκουν τον τρόπο να μας στηρίζουν όσο μπορούν σε καλές και κακές εποχές.
Στην Ελληνική Ομοσπονδία Ποδηλασίας πρέπει να αλλάξουν πολλά. Αν δεν ήταν ο Τάκης Ξουρής και ο Γιώργος Βαρβεράκης πολλοί γνωστοί αθλητές δεν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν τους αγώνες τους. Στην Ομοσπονδία έχουν θέμα στην οργάνωση και στα χρήματα που περνάνε από τα χέρια τους.
Πώς είναι η καθημερινότητα με την κοπέλα σου; Προλαβαίνεις να συνδυάζεις προσωπική ζωή και πρωταθλητισμό παράλληλα;
Φέτος, ειδικά την επόμενη χρονιά, περίπου την εβδομάδα είχα 450 χλμ. την εβδομάδα στο ποδήλατο, συν το γυμναστήριο. Είμαι έτοιμος να δουλέψω ακόμα περισσότερο την επόμενη χρονιά για να είμαι ακόμα πιο κοντά στον στόχο.
Είμαι από τους τυχερούς στην Ελλάδα. Στην προσωπική ζωή που είναι το πιο σημαντικό, έχω τη στήριξη των δικών μου ανθρώπων, την κοπέλα μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου, οι οποίοι με βοηθούν αρκετά και με στηρίζουν. Έχω χορηγούς και ανθρώπους πίσω μου που με στηρίζουν και μπορώ να είμαι επαγγελματίας σε ένα επάγγελμα που στην Ελλάδα είναι ερασιτεχνικό.
Οι στόχοι είναι μεγάλοι και οι θυσίες. Πρέπει να δίνω το 100% κάθε μέρα. Κάθε μέρα μια νέα μάχη με τον εαυτό σου και το τι πρέπει να κάνεις. Είμαι ένας αθλητής που δεν στερείται πράγματα από την καθημερινότητα. Και βόλτες θα κάνω και εκδρομές και θα περάσω ωραία. Αν δεν είμαι καλά ψυχολογικά δεν αποδίδω στους αγώνες. Έχω πρόγραμμα που προσπαθώ να τηρώ αλλά δεν είμαι από τους αθλητές που θα πω δεν μπορώ. Όλα με μέτρο. Έχω υγιή σχέση με την προπόνηση και τον αθλητισμό.
Ποιο είναι το μήνυμα που θες να περάσεις σε όσους διαβάζουν τη συνέντευξη;
Αυτό που θέλω να περνάω στον κόσμο είναι ότι δεν υπάρχει περιορισμός στα όνειρα και τους στόχους. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Εφόσον έχουμε τη δυνατότητα να ξυπνάμε το πρωί υπάρχει τρόπος και δρόμος για να κάνεις αυτά που θέλεις και έχεις στοχεύσει στη ζωή σου. Αυτό κάνω, αυτό σκέφτομαι κάθε μέρα. Έχω υψηλούς στόχους, δουλεύω, δεν βρίσκω δικαιολογία, και θα τους πετύχω.
Διαβάστε επίσης
Τάκης Ξουρής στο Newsbomb.gr: Ο «ηλικιακός ρατσισμός» στην ποδηλασία και η αδράνεια της Ομοσπονδίας
Φώτης Ζησιμόπουλος: Ο αστυνομικός που ξεκίνησε να τρέχει... για πλάκα και έγινε υπερμαραθωνοδρόμος