Χρόνια Πολλά Ντιέγκο
Για το ποδόσφαιρο συνολικά είναι ο μόνος που μπορεί να συγκριθεί με τον «βασιλιά» Πελέ και για τους συμπατριώτες του και τους φίλους της ομάδας στην οποία μεγαλούργησε όσο κανείς πριν και μετά, ανώτερος του.
Ο ένας και μοναδικός Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα γιορτάζει σήμερα τα 54α του γενέθλια και το δημοφιλέστερο των σπορ έχει χίλιους μύριους λόγους να θεωρεί την 30η Οκτωβρίου ημέρα γιορτής.
Πέρυσι το σωματείο του ιταλικού Νότου τη φανέλα του οποίου δόξασε επί σειρά ετών στην επίσημη σελίδα του στο Twitter έγραψε: «Η 30 Οκτωβρίου είναι πάντα μια ιδιαίτερη μέρα» και για πολλοστή φορά εξέφρασε την ευχή να επιστρέψει στον τόπο τόσων και τόσων θριάμβων του μάγου της «στρογγυλής θεάς» που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1960 σε μία από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες και σύντομα έμελλε να αλλάξει πολλά στο πάνθεον πρώτα του ποδοσφαίρου της πατρίδας του ταγκό και έπειτα ολόκληρου του κόσμου.
Το να αραδιάσει κανείς διακρίσεις και βιογραφικό για τον αναμφισβήτητα μακράν κορυφαίο όλων των εποχών των Αργεντίνων άσων δεν έχει και τόση σημασία αν και φυσικά δεν μπορεί να μην σταθεί στο ότι κατέκτησε ένα Μουντιάλ (αυτό το 1986) σχεδόν μόνος του και ότι στα μέσα της δεκαετίας εκείνης πήρε στα μαγικά του πόδια μία χαμένη στη μετριότητα ιταλική ομάδα και την έκανε μεγάλη δύναμη όχι μόνον του κάλτσιο αλλά και της Ευρώπης.
Ότι αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι ποδοσφαιριστές στον κόσμο αφού ήταν η επιτομή του ποδοσφαιρικού ταλέντου με τα ανεπανάληπτα που έκανε με τη μπάλα στο θεϊκό του αριστερό πόδι.
Από τον πρώτο σταθμό της περιπετειώδους καριέρας του , τους Αργεντίνος Τζούνιορς και πολύ περισσότερο τους επόμενους σπουδαίους που τον έφερε ο εμφανώς ασύγκριτο του ταλέντο ( διαδοχικά Μπόκα Τζούνιορς , Μπαρτσελόνα , Νάπολι) πριν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, έκανε πράγματα και θαύματα και όλος ο κόσμος υποκλινόταν σε έναν σωματικά ίσως όχι και τόσο προικισμένο ποδοσφαιριστή που όμως μιλούσε με μοναδικό πραγματικά τρόπο με την μπάλα.
Αλλά και από μικρός έδειχνε ότι ήταν ένα άτομο των άκρων, μη συμβατικό και αυτή του η «διάσταση» τον οδήγησε σε λάθη και υπερβολές που αποτέλεσαν την κερκόπορτα για την πτώση του από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90.
Ήταν αυτός που «έκλεψε» την Αγγλία με το περιβόητο χέρι του θεού στο μεξικανικό Μουντιάλ του 1986 αλλά και εκείνος που λίγα λεπτά αργότερα στο ίδιο παιχνίδι τους έδειξε και σ' όλο τον πλανήτη μαζί τι μπορεί να κάνει και με «καθαρό» και μοναδικό τρόπο για το κορυφαίο γκολ σε τελική φάση της σημαντικότερης των διοργανώσεων της μπάλας και για πολλούς όχι μόνον.
Η ποδοσφαιρική του εξυπνάδα συνοδοιπορούσε με την κοινωνική και επαγγελματική αφέλεια. Η οδύσσεια με τα ναρκωτικά που τον «έκαψε» ποδοσφαιρικά και λίγο έλειψε να τον στείλει σε αρκετές περιπτώσεις στην αγκαλιά του θανάτου αποτελεί τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού μιάς ζωής που είχε λάμψη, αποθέωση αλλά και απίστευτη παρακμή.
Πλάι στην πονηριά του στο γήπεδο υπήρξε η αφοπλιστική ειλικρίνειά της παραδοχής – καταγγελίας ότι "έβλαψα τον εαυτό μου, δεν πείραξα ποτέ κανέναν και πολλοί απ΄ όσους ήταν δίπλα κοίταζαν να με κλέβουν".
Άλλοτε Θεός, άλλοτε ...διάβολος ο Ντιέγκο Μαραντόνα έκανε πράγματα που ελάχιστοι μπόρεσαν ποτέ. Και αν κανείς θελήσει να τον περιγράψει με λιγότερο θρησκευτική χροιά θα μπορούσε να κάνει λόγο για ένα επαναστάτη συχνά χωρίς αιτία αλλά πραγματικά άξιο του εν λόγω χαρακτηρισμού.
Θυμηθείτε μαζί μας ορισμένες από τις σημαντικότερες στιγμές αυτής της ταραχώδους ζωής του τελευταίου αρχηγού της εθνικής Αργεντινής που σήκωσε Μουντιάλ, του κάποτε «χρυσού παιδιού» (πίμπε ντ' όρο) της μπάλας.
Διαβάστε όλες τις αθλητικές εξελίξεις στο Onsports.gr
Σχετικές ειδήσεις
Trending
